De onveilige weg langs de bergen

'Isabella.' mompelde hij en ging met zijn hand door zijn haar. 'Interessant.' Hij glimlachte zwakjes en richtte zijn blik op het mes. 'De engel die een vijand onschadelijk krijgt door te praten. Zeer interessant.'

Isabella grijnsde 'Schijnbaar wel' Ze volgde zijn blik en zag dat hij naar het mes keek. 'Pak hem maar en ga als je wilt' zei ze zuchtend. 'Maar dan moet je me nog wel een nieuwe siga nog wat geven' zei ze grinnikend.

'En blijkbaar ook de engel die nu al een rook verslaving heeft.' Hij grijnsde even en haalde een sigaret uit zijn zak. Even keek hij ernaar en reikte hem toen naar haar uit. 'Ik weet niet of ik wel ga. Als ik weer in het dorp kom moet ik toch weer op jacht. Elke dag hetzelfde.'

'Nou jij hebt er ook eentje hoor' zei ze lichtelijk beledigd, maar ze pakte hem toch aan en keek hem dankbaar aan, ze nam het laatste stukje van de andere uit haar mond en drukte de tegen het einde van de nieuwe aan, waardoor die aanging. 'Hoezo dat? Er zijn toch genoeg vruchten hier in de buurt?' zei ze verbaasd

'Ik jaag niet alleen op dieren. Ik jaag op beesten. Zoals vampiers en weerwolven.' Hij keek haar weer aan en glimlachte. 'Ik ben niet verslaafd. Ik kan stoppen wanneer ik wil.'

Isabella trok haar wenkbrauw op 'Ik kan ook heus wel stoppen hoor' en ze keek hem even geschrokken aan. 'weerwolven zijn best aardig.... dus je jaagt ook op engelen' Het liefst was ze dat moment weggesprint.

Elliot keek haar even glimlachend aan en keek toen in het niets. 'De geschiedenis van jullie soorten wezens zijn zo zwart dat er mensen speciaal zijn opgeleid om jullie te doden. Op welke manier dan ook. Fysiek of mentaal maakt niet uit. Zolang de wezens maar onschadelijk worden gemaakt.'

Isabella's adem stokte en ze moest hoesten door de rook van de sigaret. Deze dag zag er in eens veel minder kleurig uit dan ze had gedacht. Ze keek hem verward aan en ging in een gespannen houding zitten.

Elliot keek haar aan en lachte. 'Ik wist wel dat je zo zou reageren. Het liefst wil je nu rennen en schreeuwen, maar je wilt niet als een totale gek overkomen dus blijf je zitten en wacht je de situatie af. Veel van jou soort zijn op deze manier gesneuveld.'

'Je hebt me door, maar ik kan ook gewoon de afgrond in springen en wegvliegen' zei ze zo rustig mogelijk. Ze gooide de sigaret weg, die n ze er nu even niet bij hebben. 'Maar je kunt me natuurlijk ook gewoon niet doden'

Hij grijnsde even en keek naar de afgrond. 'Van mij mag je, maar nu ik weet wie je bent is het makkelijk om je op te sporen. Tenzij jij toevallig heel je leven in een afgelegen bos wilt wonen. Je kunt me ook aanvallen, maar doden durf je niet. Ik jou doden kan, maar meestal nemen we gevangen en maken we later onschadelijk.'

Isabella knikte 'Dan heb ik niet veel keus, maar ik ken jou naam ook dus ik heb ook mijn wraakactie's in mijn hoofd'

'Mijn naam? Jij kent mij bij mijn naam die ik mezelf heb gegeven, maar je kent niet mijn geboorte naam.' Hij stond op en liet naar zijn mes. 'Je bent slim, maar hoe wou je dat voor elkaar krijgen.'

'Ik zou dat mes maar niet pakken als ik jou was' zei ze grinnikend, ze voelde zich best een beetje machtig. Ze knipte in haar vingers en trok al het water uit de grond naar het punt van het mes, als hij het zou pakken dan zou ze kunnen lachen.

Elliot bleef meteen staan toen ze met haar vingers knipte. Hij draaide zich wat en liep naar de rand waar hij een wat grotere steen pakte. 'Een leraar van me zei ooit. Als beesten moeilijk gaan doen. Dan zullen ze het moeilijk krijgen.' Hij pakte de steen goed vast zodat de scherpe kant uit stak.

'En mij zeiden ze nooit mensen te vertrouwen. Isabella spoot het water alsnog uit de grond maar verwarmde het zo dat er een grote mistvlaag kwam. Snel liep ze naar het mes wat ze pakte en ze ging zo stil mogelijk tegen de rotsen staan.

Elliot deed zijn ogen dicht en probeerde te horen waar ze was. Rustig bukte hij en pakte nog een steentje dat hij in een willekeurige richting gooide in de hoop haar te misleiden.

Isabella hoorde de steen een paar meter naast haar tegen de rotsen slaan en ze hield haar adem in. Ze keek door de mist maar kon hem niet zien. Misschien was dit niet zo'n goed plan geweest.

Elliot bleef rustig staan en keek om zich heen. Geen reactie. Misschien was ze er wel niet meer. Wie weet was ze weggerend. Hij zette zo stil mogelijk een paar stappen en zocht naar het uiteinde van de mist.

Isabella hoorde heel zachtjes iemand haar kant op komen. Ze hield het mes geheven. 'Ik heb je mes' zei ze kort.

Elliot stond meteen stil en keek in de richting van het geluid. 'Dus je bent niet gevlucht?' Hij lachte en keek toen even naar de grond. Zo stil als maar kon pakte hij een paar steentjes en gooide die in haar richting.

'Ik vlucht niet' zei ze boos. Wie dacht hij wel niet wie ze was. 'Auw' zei ze toen ze steentjes tegen zich aan kreeg. Ze hield het mes met twee handen vast en stak het nog vooruit.

'Ik weet nu precies waar je staat en wat weet jij? Jij weet alleen mijn valse naam.' hij lachte even en ging in aanvals positie staan.

Er schoot Isabella iets te binnen. Als hij het mes al van kinds af aan had, had iemand er vast zijn naam op gezet. 'Ik weet genoeg over je...' ze bestudeerde het mes goed en zag heel klein een naam staan, ze grijnsde 'Elliot'

Elliot voelde de woede omhoog komen en sprong op haar af. 'Met deze informatie zul jij de nacht niet halen.' hij probeerde haar te raken waar hij maar kon.