De onveilige weg langs de bergen

Elliot hoestte een keer en haalde zijn hand van de wond af. 'Ik zie je in een volgend leven nog wel.' hij liet het bloed stromen en keek naar de lucht. Op de hoop dat ze hem ging helpen.

Isabella begon te twijfelen, meende hij dit echt of niet? Ze zuchte en kroop naar hem toe, ze scheurde nog een stuk van haar jurk af en stopte die met wat ijs bij zijn nek. 'Zo moet het goed komen' zei ze zuchtend.

Hij keek haar niet aan en bleef naar de lucht staren. 'Bedankt.' mompelde hij.

Isabella schudde haar hoofd en glimlachte 'Jij bent sirieus de raarste mens die ik ooit gezien heb' ze ging even verzitten en keek hem aan.

Hij keek haar uitdrukkingsloos aan en zei toen. 'Dit verandert niks. Ik blijf een jager.'

'Dat wet ik' zei ze zuchtend. 'Maar dan nog heb je ook een keer een stukje goeds van een wezen gezien, net zoals ik een stukje goeds van een mens zag daarstraks'

Elliot glimlachte zwakjes. Misschien kunnen ze een uitzondering op de wet maken zodat ik geen messen meer in je moet proberen te zetten.'

Isabella beantwoorde zijn glimlach. 'Ja, dat zou wel fijn zijn' Dat zou gewoon zoveel beter zijn eigenlijk, maar ze mocht nu niet overdrijven.

Elliot tilde zijn arm op en legde die op het stof op zijn nek. 'Hoe erg is het eigenlijk?'

'Met je nek? Valt wel mee, het is geen diepe snee, ik heb alleen in een dunne ader gesneden, niet dodelijk, bloed wel flink. Als je het ijs er op blijft houden komt het sneller goed' Isabella keek naar het stukje ijs met een lichtroze omhulsel van haar jurk 'Je koopt maar een nieuw jurkje voor me' zei ze glimlachend en met een blik dat ze het niet echt meende.

'Koop jij dan een nieuwe nek en arm voor me?' hij glimlachte even en kerk toen weer naa de lucht. 'even dacht ik dat je me hier zou laten liggen.'

Isabella lachte even. 'Achja, maakt niet uit' Ze keek lichtelijk bezorgd naar hem. 'Je bent nog maar een jongen, ik kom uit 1100, ik kan je toch niet zomaar laten liggen, zo zit ik niet in elkaar en dat zag je gelijk en daarmee heb je me misleid, maarja, wat gebeurd is is gebeurd' zei ze schouderophalend.

Isabella kreeg kippenvel op haar armen bij dat idee. 'Volgens mij is het nu dan de eerste keer vandaag dt ik het compleet met je eens ben' zei ze glimlachend.

Isabella kreeg kippenvel op haar armen bij dat idee. 'Volgens mij is het nu dan de eerste keer vandaag dt ik het compleet met je eens ben' zei ze glimlachend.

Elliot lachte evenn en probeerde op te komen. 'Een ding snap ik nou niet. Ik wou je doden en dan had je de kans om me uit te schakelende dan doe je dat niet.'

'Ik ben anders, laten we het daarop houden' zei ze grijnzend. 'Maar ik denk dat je hier ook niet gelukkig mee bent' Isabella glimlachte en keek hem weer aan. Vreemd hoe hij van zo gesloten in een keer weer open kon zijn, daar kon ze nog wat van leren.

'Dat is te merken.' Hij glimlachte en liet zich weer op de grond zakken. 'Ik weet niet wat beter is. De pijn van wonden of het onbekende achter de dood.' Hij keek naar de lucht en zuchtte. 'We zullen het pas weten als we zover zijn.'

'Tja, ik leef hier lang genoeg om de pijn te kennen en de dood niet veel te vrezen' Ze zuchtte en ging weer verzitten. 'Zitten er veel jagers hier?'

'In mijn tijd zijn er duizenden. Hier is voor mij onbekend.' Hij keek haar aan. 'Weten engels niks over het leven na de dood?'

'Ik zou niet weten over hier, maar in mijn tijd dachten ze dat ze gewoon naar de hemel gingen, anderen hebben zich er in verdiept, ik niet. Ik dacht, tja mijn tijd komt wel' Ze grinnikte even en ging op de grond liggen.

Elliot grijnsde en keek naar de lucht. 'Zijn er in jou tijd nog veel? Of waren het er toen ook nog maar heel weinig?' Hij keek haar even vragend aan.

'Bij ons waren er een aantal jagers die we gevangen hebben gezet, maar in mijn tijd waren er toch nog best veel engelen, maar dan op een andere plaats'

Elliot knikte een keer en kreunde toen. De wond trok samen en snel legde hij zijn hoofd weer op de grond. 'In mijn tijd worden er van elk ras een paar in leven gehouden en de rest wordt uitgeroeid.'

'Hmm, dat lijkt me niet al te best' Isabella hoorde hem kreunen 'Gaat het nog?'

'Ach de mens zal altijd het dominerende ras zijn. Zo is het gewoon.' Hij keek weer naar de lucht en zuchtte. 'Ik verga van de pijn, maar verder gaat het wel.'