De onveilige weg langs de bergen

Waarom hadden ze hem gestuurd? Waarom niet iemand die....die.....ooh hij wist het gewoon niet meer. Alles draaide en bang keek hij snel even over de rand. Meteen sprong hij terug naar de rand en liep heel rustig verder. Die hoogte, die...nee het was te hoog om te denken. Moest hij nou rennen, of heel rustig afdalen? Nee, nee, hij wou hier weg. Twijfelend kwam hij iets van de muur af en begon heel rustig te joggen. Hij hijgde licht piepend terwijl zijn hart bijna uit zijn borst klopte. 'niet naar beneden kijken.' Zei hij tegen zichzelf.

Ze ging na een tijdje maar op de grond zitten met haar rug tegen de rotswand. Ze had een hekel aan deze wereld, een hekel aan de warmte en aan de mensen hier. Ze had wel iets beters te doen dan oppas spelen voor een berg.

Hij begon op den duur harder te rennen en sprintte zo hard hij kon de berg af. 'Ja, ja zo gaat het goed.' Zei hij tegen zichzelf, maar keek nog steeds neit naar beneden. Net voor een bocht wou hij remmen, maar schoon grandioos onderuit. Hij greep zich met moeite aan de richel vast en kreunde van alle druk die op zijn spieren kwam. 'HELP!' Schreeuwde hij en probeerde met moeite terug op de rots te komen.

Ze had net haar ogen dicht gedaan om even te slapen tot dat ze ineens een stuk verderop iemand om hulp hoorde schreeuwen. Ze zuchtte diep en stond op, waarna ze rustig begon te lopen in de richting van het geluid. Ineens zag ze twee handen aan de rand en liep er naartoe om over de rand te kijken. Toen ze keek schoot ze bijna meteen in de lach. 'Dus, wat denk jij hier aan het doen te zijn?' zei ze op hatende toon.

Hij trappelde moeilijk en hield met moeite de richel vast. 'Help me.' Zei hij en keek even naar haar op. Ze lachte. Waarom zou iemand hierom lachen? Moeilijk probeerde hij zichzelf weer op te trekken. 'Help me alsjeblieft.' Zei hij rillerig. Even keek hij omlaag en meteen werden zijn ogen groot. 'Z-z-zo hoog.'

'Hmm nee, ik kijk even hoelang je het volhoud zo hangend' zei ze met een grijns. Ze ging zitten met haar benen over de rand hangend. Komt er eens iemand, valt diegene zelf al van de rand af. Ha wat een giller.

Hij keek naar haar en slikte moeilijk. 'Nee, help me nou.' Zijn vingers gleden al verder van de rand en alleen met zijn vingertoppen had hij zichzelf nog vast. 'Alsjeblieft.' Hij keek bang om zich heen. Wat moest hij nu? Hij zou dood vallen als hij los liet. Zijn rechterhand schoot los en bang spartelde hij. 'HELP DAN!'

Ze zuchtte en keek hem aan. Ze moest iedereen uit de weg ruimen die hier kwam en deze had het al bijna voor haar opgelost. Het was een kneusje met hoogtevrees, kon ze hier een vijand aan hebben? Ze grinnikte en stond op waarna ze zijn arm pakte en hem rustig omhoog trok en hem liet liggen op de grond. Ze ging op een meter afstand in kleermakerszit zitten en keek naar hem.

Hij keek naar haar en bleef even hijgend liggen. Zijn hart ging zo tekeer dat het gewoon pijn deed. Rustig kwam hij overeind en keek haar onderzoekend aan. 'Dankje.' Zei hij twijfelend. 'Wie ben jij?'

Jayden grijnsde 'Gaat je niks aan, wat doe jij hier überhaupt?' zei ze rustig en ze gooide kleine steentjes tegen hem aan.

Hij deed snel zijn armen voor zijn gezicht en keek haar onbegrijpelijk aan. 'Dan gaat het jou ook niets aan.' Hij stond rustig op en wankelde even. Zijn borst deed echt veel pijn. Hij keek even naar haar en liep rustig verder de berg af.

'Tuurlijk gaat mij dat wel aan' zei ze terwijl ze opsprong en naar hem toe rende, waarna ze voor hem ging staan. 'Ik had je tenslotte ook kunnen laten vallen' zei ze met een knipoog.

Hij keek naar haar en schudde zijn hoofd. 'Een mens zou nooit iemand zomaar laten vallen.' Hij was niet te domste. Wat zou een meisje hier nou doen op de berg? Wachten tot iemand valt? Nee, zo kon het niet zitten. Ze was hier met een rede. 'Waarom ben je hier?'

Jayden grijnsde, dacht hij sirieus dat ze een mens was? 'Nou je hebt me nog steeds niet echt gezegd wie je was dus totdat je iets hebt verteld zeg ik ook niets' zei ze met een koude glimlach.

Hij schudde zijn hoofd. 'Ga aan de kant klein meisje.' Zei hij en liep langs haar af. Hij keek even om en fronste even. 'Kleine meisjes horen niet op zulke plekken rond te lopen.' Hij liet twijfelend zijn mes in zijn mouw naar beneden zakken en hield hem twijfelend vast.

'Jongetjes horen niet op gevaarlijke paadjes te spelen, die ook veel te hoog voor hen zijn niet waar?' antwoordde ze en ze bleef gewoon staan. Ze wist dat ze sneller was dan hem.

'ik vraag het voor de laatste keer. Wie ben jij en wat doe je hier.' Hij keek haar serieus aan. Er was iets raar aan haar.

Jayden zuchtte en keek verveeld naar de jongen 'Nouja zeg' mompelde ze. 'Probeerde ik een keer niet al te sirieus te zijn, maar goed schijnbaar is dat nodig' zei ze chagerijnig. Ze liep naar hem toe, pakte hem onverwachts bij zijn arm en gooide hem zo op de grond. 'Jij kwam hier aanlopen en valt van dit stomme pad af en dan eis je ook nog mijn informatie? Ik heb jou toch wel mooi je leven gered. Ik had je ook kunnen laten vallen' zei ze terwijl ze hem tegen de grond gedrukt hield.

Hij keek haar geschrokken aan en keek vluchtig over haar lichaam opzoek naar wapens. Haar kracht....een vrouw kon dat nooit hebben. 'Wat ben jij?' Gromde hij en keek haar nu woedend aan. Hij pakte zijn mes goed vast en stak het in haar arm. 'En blijf godverdomme van me af.'

Jayden vloekte binnensmonds en greep met haar hand naar de wond in haar arm. Er stroomde donkerrood bijna zwart bloed stroomde uit de wond. Ze probeerde het snel weg te wrijven, maar het ging niet zo gemakkelijk. 'Dat je me nog niet...' begon ze en ze kreunde even ' herkend had stom mens' ging ze verder. 'Drie keer raden wat ik ben..' zei ze spottend.

Hij zag het bloed en kwam snel overeind hij rende snel een stukje van haar weg en schreeuwde. 'Je bent ziek in je hoofd wicht!' Hij rende hard de berg af en stopte een stukje verderop. Nee hij moest haar vermoorden. Hij trok een tweede dolk uit zijn schoen en ging een aanvalspositie staan.

Jayden grijnsde 'Dacht het niet'. Ze had helemaal geen wapens bij zich. Al maanden was hier niks gebeurd dus had ze dat maar achterwege gelaten. Ze rende achter hem aan en pakte zijn arm met het mes vast. 'Zo moeilijk is het niet om te zeggen wie je bent en wat je hier doet? Een paar zinnetjes produceren moet toch lukken?' zei ze kalm.

Hij keek haar woedend aan en sloeg haar met zijn andere hand. 'Laat me los wicht.' Hij spartelde hard tegen en trok haar toen geschrokken mee de afgrond in.

Jayden voelde zich meegetrokken worden en schudde haar hoofd. Hoogte was wel het laatste waar ze bang voor was. Ze was ook boos genoeg om deze situatie te redden. Ze spande haar rug aan en deed haar schouderbladen iets naar achter en haar vleermuizenvleugels schoten uit haar rug. Ze greep de jongen vast en zorgde ervoor dat ze hem met de punten van haar vleugels niet raakte. 'Verdomme, waarom moet je alles nou zo moeilijk maken. Je gaat me hier en nu vertellen wat je kwam doen en wie je bent anders laat ik je vallen' zei ze boos. Al deze moeite.

Hij keek bang naar beneden en rilde ernstig. 'N-nee.' Stotterde hij bang en pakte haar arm snel vast. 'Z-zet me n-nu neer.' Hij keek bang naar beneden en toen snel naar boven. 'Nu.'