De onveilige weg langs de bergen

'Ik denk het ook, sommigen van jullie planten zich zoveel voort dat halen we nooit in' ze grinnikte even. 'Ach wat sneu, maar anders had je me vermoord' Isabella pakte al liggend het mes en legde hem bij Elliot neer 'Hier'

Elliot keek naar het mes en pakte het op. 'Je geeft het terug?' Hij keek haar vragend aan en bestudeerde het mes goed.

Isabella keek naar de lucht. 'Ja, het is niet van mij en wat zullen ze wel niet denken van me als ik hiermee aankom en dan nog,wat moet ik er mee?'

Elliot had de grote neiging om het mes naar haar te gooien, maar het liet het langs zich vallen. 'Je bent echt gestoord.' Hij keek nog even naar het mes, maar schoof het verder van zich af.

'Dat hoor ik vaker' zei ze lachend. Ze keek hem aan en schudde haar hoofd 'jij klopt ook niet helemaal' zei ze grijnzend.

Hij zuchtte. 'Wat bedoel je daarmee.' Ze was gek. Haar acties waren dom, maar toch doordacht. Ze wist de gevolgen, maar ging er toch voor. Hij had wel respect voor haar.

'Nou, ik vind het wel knap van je hoe je hier alles doet en je bent handig met dat mes van je, maar eerst zitten we dus samen te roken en dan weer boem moet ik voor je vluchten, zo bedoel ik het eigenlijk' Ze keek hem aan en knipoogde een keer.

Hij lachte en zei. 'Leven loopt niet zoals je wilt. Het is warrig en het weer kan snel omslaan. Dat moet je weten als je wilt vechten. Er is een tijd van vrede, maar ook een tijd van de dood.'

'Leven is een mysterie, dood een grotere. Je leven moet je koesteren en er van genieten, dat is iets wat ik bij jou niet helemaal zie' zei ze zuchtend.

'Leven betekend de hogere rang dienen en de dood zorgt ervoor dat je het goed hebt gedaan. Dan ben je dood gegaan voor jou doel. Mensen eren je dan en zijn trots op je.' Hij pakte een steentje en begon rond te draaien tussen zijn vingers.

'Dan is er iets niet helemaal lekker met alle mensen, achja, laat me eens kijken naar je schouder' Isabella ging zitten en haalde voorzichtig het stuk shirt en jurk los, het ijs was gesmolten en het bloeden grotendeels gestopt. 'Hm ziet er goed uit' zei ze geconcentreerd.

'Wij gaan na minder dan honderd jaar dood. Wat moeten we anders.' Toen ze bij zijn schouder begon te bewegen spande hij al zijn spieren aan. 'gelukkig.' Zei hij kramp achtig.

'Genieten van de korte tijd die je hebt' zei ze, nog steeds geconcentreerd. 'Zal ik nog een keer ijs erop doen?'

'Genieten staat niet in mijn te doen lijstje.' Hij keek haar even chagrijnig aan en trok zijn arm toen weg. 'Het hoeft niet.'

Isabella liet hem los en zuchte, ze zou hem en de andere mensen nooit begrijpen. Ze hield haar mond en keek alleen maar chagerijnig terug.

Hij keek naar zijn schouder en zuchtte. 'Ik moet wel toegeven dat je die snee best wel goed hebt gezet. Precies bij de spier die het meeste in de arm doet.'

'Als ik iets doe dan doe ik het wel goed' Isabella keek hem nog steeds lichtelijk chagerijnig aan maar liet zich toenweer naast hem op de grond vallen.

Elliot keek haar even aan en prakte zijn mes. Rustig probeerde hij op te staan en keek nog even naar haar. 'Ik merk dat ik hier niet meer gewenst ben.' Hij zuchtte en keek verder op het pad dat hij zou volgen.

'Hm, misschien, je zult het nooit weten, maar als je ging zou het niet goed met je gaan verder...' Ze ging zitten en keek naar hem 'Als je terug komt zonder buit maken ze je af niet? En als ze zien dat je gewond bent vinden zeje een watje en maken ze je ook af. Als ze horen dat het een engel was lachen ze je uit, klopt dat?'

Elliot keek haar boos aan. 'Ga jij dan met me mee? Hoe lang ik hier ook blijf. Jij gaat echt niet mee. Jij spaarde mijn leven. Dan spaar ik dat van jou voor een keer. De dood is geen bedreiging, maar juist een verlossing.' Hij zuchtte en keek even de afgrond in. 'Ik kan ook zeggen dat je beneden ligt.'

'Je snapt het niet he?' Isabella schudde haar hoofd. 'Ze geloven nooit dat ik daar beneden lig, naja, je moet maar gaan, maar neem dit mee om dit niet te vergeten' Isabella maakte haar ketting los en stopte het in zijn hand.

Elliot keek haar vragend aan en keek naar zijn hand. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij slikte en pakte het pakje sigaretten uit zijn zak. 'Hier.' Hij reikte haar het pakje uit en glimlachte krampachtig.

Isabella nam het aan, glimlachte, draaide zich om, spreidde haar vleugels en vloog naar boven, naar het punt waar alles begonnen was.

Elliot pakte de ketting en deed die in zijn zak. Rustig vervolgde hij zijn tocht naar beneden. Hij haalde de stukken jurk van zijn arm en dacht na over een smoes die hij kon gebruiken om zijn leven te behouden. Hij wou meer weten over haar.

DA NEW SHIZZLE
__________________

Jayden schopte mokkend tegen een steentje aan terwijl ze een beetje heen en weer liep. 'Op de uitkijk' was wat ze moest zijn, maar welke dwaas kwam hier dan over dit steile bergpad lopen. Met haar blik strak op de grond gericht en haar armen over elkaar mokte ze verder.