De onveilige weg langs de bergen

Isabella liep weg van de stad, weg van het dorp. Ze zocht naar iets wat nog wel 'normaal' leek en dit leek perfect. Ze liep richting de berg, maar had geen zin om veilig te gaan doen dus koos ze het smalle steile pad. 'Eindelijk' mompelde ze opgelucht. Ze hield van de frisse maar ijle lucht en liep door tot dat ze op het punt kwam dat ze tussen twee stenen of eigenlijk rotsen stond. Ze wou graag het uitzicht bekijken dus ontvouwde ze haar vleugels en vloog ze naar de top van de rots die aan haar rechterkant was en uitkeek op de steile achtergrond. Ze ging op te top zitten en keek genietend naar beneden.

Daar liep hij dan met een mes in zijn hand de berg af. Hij was opzoek gegaan naar een of andere man die hem aan betere messen kon helpen voor een goed prijsje. Helaas was de man niet te vinden. Daar hadden ze hem wel voor gewaarschuwd. Rustig liep hij over het pad naar beneden. Over een ding was hij wel weer blij. Het was berg af dus niet zo zwaar. Even bleef hij staan en keek om zich heen. Waarom noemde ze dit het onveilige pad? Het is toch juist leuk zo'n steile afgrond. Grijnzend liep hij door. Terug naar het dorp.

Ineens zag ze iets dat het landschap verpestte in haar ooghoeken. Ze draaide zich langzaam om en keek naarbeneden op het pad. Wie was dat nou weer? Een mens met een mes? Dat kon niet veel goeds betekenen, misschien moest zij hem dan maar voor zijn. Ze stond op en sprong klapwiekend van de rots af, voor hem op het pad. 'Wat moet je hier' mompelde ze. 'Je verpestte mijn uitzicht'

Elliot bleef staan en hield het mes iets vooruit. Hij keek grijnzend naar de engel en schudde zijn hoofd. 'Dat gaat jou helemaal niks aan.' Hij liet zijn mes ietsjes zakken en bekeek de engel beter. 'Wat doet u hier in uw eentje. Terwijl er zoveel gevaren zijn.' Spottend lachte hij even, maar verstrakte al weer snel zijn gezicht.

'Dat gaat jou ook helemaal niks aan, mens' zei ze licht beledigd. Hoe durfde hij. 'Mij gaat het des te meer aan wat jij hier doet, want jij bent degene die mijn uitzicht verpest' Ze zette een stap naar voren. Hij zou toch nooit uit durven halen met dat mes.

Hij grijnsde en keek haar uitdagend aan. 'Ik weet niet of u het merkt, maar uw mening kan me niks schelen.' Hij hief zijn mes weer op en keek er even naar. 'En als u het nog niet wist. Ik heb een mes en ben getraind om zonder schuldgevoel iemand neer te steken. U hebt hier niks te zeggen.'

'En ik ben er in getraind het hardste steen te laten verdwijnen met een paar druppels water, dus dan staan we gelijk, met dat dan.' Isabella spreidde haar vleugels om machtiger over te komen, toen ze ineens bedacht dat hij haar helemaal niet van plan was iets aan te doen. 'Wacht, ik wil alleen weten of je van plan bent me iets aan te doen, zo ja dan lig je zo hier beneden, zo nee, dan laat ik je er langs'

Elliot keek haar aan en snoof een keer. 'Ik weiger u te vertellen wat ik ga doen. Dat zijn mijn zaken en niet die van u.' Hij keek haar boos aan en liet zijn mes iets zakken. Hij staarde haar zonder te bewegen aan en wachtte op haar reactie. Engelen wat een rot wezens.

Zo hopeloos die mensen. Isabella rolde met haar ogen. 'Goed, ga er langs, ga je eigen weg, miezerige mens'

Elliot grijnsde even en keek haar aan. Langzaam knikte hij en zette onschuldig een stap, maar haalde toen met zijn lege hand uit naar haar hoofd. 'Niemand beledigt me zonder gestraft te worden.'

Isabella was van plan weg te lopen, maar was te laat. Hij raakte haar vol net onder haar slaap en ze viel op de grond. Duizelig en misselijk. Nou komt hij hier zeker niet meer weg, dacht ze verbitterd.

Elliot bukte en pakte haar haren vast. 'Nu al spijt engeltje?' Hij grijnsde en trok haar aan haar haar omhoog. Hij greep zijn mes goed vast en hield het bij haar keel.

Isabella slaakte een gil. Iemand aan zijn of haar haren omhoog trekken was weleen van de pijnlijkste dingen vond ze. Daarna stokte haar adem even toen ze wazig een mes voor zich zag. Toch bleef ze zwijgen, al ging haar hart als en razende tekeer, wat hij zeker moest horen.

Elliot hield van deze spanning. Het heerlijke gegil van pijn. Hij kwam iets dichter naar haar oor en fluisterde. 'Niemand kan je nu nog helpen. Je kunt me alleen overtuigen waarom ik niet gewoon meteen je keel door zal snijden.' Hij grijnsde en keek naar het uitzicht. 'Wel een mooie plek om dood te bloeden.'

Isabella hield haar lippen stijf op elkaar, maar begon toen toch te spreken. 'Zeg het maar' was alles wat ze zei, ze kon nu niet de moeite opbrengen om iets anders te zeggen. De wazigheid trok niet weg en ze bleef misselijk. 'Je zou me los kunnen laten omdat ik dan niet over je heen kots'

Elliot grijnsde ging met het mes iets dichter tegen haar keel aan. 'Omdat dit pas de eerste keer is dat je me beledigt en omdat je toch al verzwakt bent laat ik je gaan. Op een voorwaarde dat dit nooit meer gebeurt.' Hij wachtte even en duwde haar toen van zich weg.

Isabella viel hoestend naar voren op de grond. 'Ik weet niet of ik dat kan waarmaken' siste ze nog half hoestend. Ze kroop naar de rots toe en trok zichzelf omhoog aan een uitstekende punt. Waarna ze weer kreunend op de grond ging zitten. Verdomme, ze haatte dit, ze zag niet goed waar hij was en wou het liefst nu weg zijn, gewoon verdwijnen, willen dat ze nog daarboven zat en hem had laten lopen.

Elliot ging tegen de rotst tegenover haar staan en keek naar het komische schouwspel. 'Kom op zeg. Zo hard heb ik je nou ook weer niet geraakt. Ben eens niet zo'n watje.' Hij grijnsde en stopte het mes in zijn schoen. Ze kon nu toch bijna niks meer uithalen.

'Misschien gaat het gewoon om het feit dat niemand me ooit geslagen heeft' zei ze zachtjes. Ze voelde zachtjes aan de grond of er water was en dat was er. 'En zeker een mens gaat dat niet doen' zei ze boos. Ze sprong op en trok een sliert water uit de grond achter haar. 'Als je een strijd wilt, dan een eerlijke'

Elliot en haalde snel zijn mes weer uit zijn schoen. 'Jij noemt dit eerlijk? Dan is er iets goed mis met je.' Hij ging in aanvals positie staan en keek haar boos aan.

Isabella liet het water even zakken en keek hem raar aan. 'Weetje, jij klopt ook niet helemaal hoor, laten we het houden op terugpakken dan' Isabella nam haar houding van net weer aan en beukte met een stuk ijs het mes uit zijn hand, waarna ze naar het mes sprong, hem oppakte en dreigend op hem af liep. 'Ik geef toe het is niet helemaal eerlijk, maar dat was het net ook niet'

Elliot gromde een keer en hief zijn armen op. 'En ik maar denken dat engelen schepsels van god waren. Eerlijk spel zonder enige vorm van geweld.' hij speugde op de grond en liep rustig terug uit tot hij met zijn rug tegen de muur stond. Hij voelde geen angst. Dit vond hij juist wel grappig.

'Jeej, waarom zegt iedereen dat toch altijd, dat is gewoon te frustrerend, ik ben ook maar een persoon' Ze liet het mes iets zakken en hield hem zachtjes tegen zijn buik aan. 'En heb jij nu ook al spijt, mens?'

Elliot grijnsde. 'Spijt? Nee, ik voel me eigenlijk wel goed. Misschien nog een kopje thee zou fijn zijn, maar ik red me wel.' Hij grijnsde en keek naar het mes. 'Nooit gedacht dat een mes zich tegen me zou keren.'