De onveilige weg langs de bergen

Isabella begon hem bijna grappig te vinden en verslapte haar greep op het mes. 'Tja...' wist ze alleen nog maar uit te brengen. Wat moest ze nou met deze situatie. Ze wist het niet.

Elliot keek naar het mes en zuchtte. 'Doe het dan. Druk dat ding maar in me. Anders staan we hier nog heel lang.' Hij wist niet hoe, maar hij wou haar onzeker maken. haar gevoelens naar boven brengen.

Isabella wist dat ze het niet kon en knikte half. Daarna vroeg ze rustig 'is dit mes je dierbaar ofzo of heb je hem hier in het gebergte gehaald?' ze was van plan hem ver de afgrond in te gooien maar ze wist niet of hij misschien nog een arme familie had of iets dergelijks waar hij dat dan weer voor nodigzou hebben. ze zou het echt niet voor hem doen,maar wel voor zijn familie.

Elliot keek naar het mes. 'Ik heb het al langer dan ik me kan herinneren. Het enige wat ik nog van vroeger heb.' Hij keek haar recht in de ogen aan en vroeg. 'Waarom wil je dat weten?'

Isabella wende haar blik snel af en gooide het mes tien meter verder. 'Niks, laat maar'. Ze zuchte en keek toen toch nog even naar hem, recht in zijn ogen. 'Je wist het he'

Elliot keek naar zij mes en zuchtte. 'Het is niet moeilijk om mensen in te schatten. Je kon me niet steken, want daar ben je te goed voor. Iemand vermoorden is nou niet bepaalt het makkelijkste op deze aarde.'

'Jij leek er anders geen moeite mee te hebben' zei ze rustig terwijl ze haar wenkbrauw optrok. 'En ja je hebt gelijk, ik kan het echt niet, maar ik wil het ook niet..'

Elliot grijnsde even en keek aar aan. 'Ik train al vanaf mijn jeugd om te moorden. Nou eigenlijk is moorden juist een verlossing. Ik ben getraind om respect af te wingen en om informatie uit iemand te krijgen.' Hij keek weer naar het mes en zocht in zijn zakken naar zijn sigaretten.

'Dat is je dus ook gelukt' zei ze venijnig. Hij had zonder dat ze het wist eigenlijk gewoon zijn werk gedaan. Best zielig eigenlijk, maar toch.

Hij haalde het pakje sigaretten uit zijn zak en rijkste het doosje naar het meisje uit. 'Neem er een. Ze werken rust gevend.' Hij glimlachte en stak die van zichzelf op.

'Bedankt' zei ze dankbaar al had ze geen idee wat het was 'Wat is het?' zei ze terwijl ze er eentje aannam en grondig bekeek. 'Ze ruiken ook niet echt gezond' zei ze nadat ze er even aan had geroken.

Elliot schudde grijnzend zijn hoofd en pakte de sigaret uit haar hand. 'Mond open.' hij hield de sigaret voor haar mond en inde andere hand had hij de aansteker.

Isabella deed argwanend haar mond een beetje open en bleef naar het ding kijken, waardoor ze dus scheel keek en snel haar blik afwende naar de aansteker.

Elliot zette de sigaret in haar mond en stak het uiteinde aan. De aansteker en het pakje verdwenen in zijn zakken en hij keek haar grijnzend aan. 'Lekker toch?' hij pakte zijn eigen sigaret en blies de rook uit.

Isabella trok een wenkbrauw op en keek nog even naar de sigaret zelf, totdat ze merkte dat in haar mond een soort rook hing. Snel pakte ze de sigaret en probeerde ze blazend en hoestend de rook uit haar mond te krijgen. 'En je weet zeke dat het zo hoort?' vroeg ze half hoestend.

Elliot lachte en blies de rook in haar gezicht. 'Ik weet heel zeker dat het zo moet.' hij glimlachte en ging tegen de rots aan zitten. 'Wat dacht je anders?'

'Geen idee eigenlijk' Isabella wuifde met hand de rook uit haar gezicht en probeerde de jongen na te doen. Ze stopte het ding in haar mond, zoog er een soort van aan en blies de rook uit, wat in het begin met veel hoesten ging, maar na een tijdje verdwenen was. Toen ze het door had vroeg ze 'En hoe heen deze dingen dan eigenlijk? En en betere vraag, wie ben jij eigenlijk?'

Elliot grijnsde en keek haar aan. 'Dit zijn sigatetten en ik ben maar een mens. Mijn naam is niet belangrijk.' Hij zuchtte en keek haar aan. 'Sorry, standaard procedure. Ik ken je namelijk nog niet eens. Dan mag ik je ook niet vertellen wie ik ben.'

'Dan zeg ik ook niet wie ik ben' zei ze koppig. Ze keek deed haar hoofd omhoog en sloeg haar armen over elkaar. Ze keek hem met één oog aan en lachtte toen even. Ze nam nog een paar trekjes van de sigaret en vond het eigenlijk best lekker. 'oke, je hebt gelijk, die sigaretten zijn best lekker ja'

Elliot grijnsde en keek haar aan. 'Om iemand te kennen is senaat niet nodig. Alleen als je de persoon moet beschrijven, maar dat os het nog niet hoofdzakelijk.' Hij zuchtte en zich in zijn zakken naar iets om mee te prullen.

'Ach' zei ze maar. 'Ik vind hetanders wel fijn om iemands naam te kennen, wat jij daar dan van vind maakt me niet zo veel uit, misschien vind je me dan maar een simpele engel, maar dan nog' Isabella zag om zich heen best veel rook en grinnikte even terwijl ze nog en trekje nam.

Elliot pakte zijn sigaret uit zijn mond en ging even goed zitten. 'Wil je echt mijn naam weten? Alleen maar zodat je me kunt aanspreken?' Hij keek haar met een schuin hoofd aan en zuchtte. 'Mij best ik ben Varlow.' Hij grijnsde en keek naar de richel.

Isabells grijnsde en knikte. Varlow, de jongen die haar probeerde neer te steken en haar daarna sigaretten leerde roken. 'Dankje' zei ze met een lichtelijk dankbare toon erdoor, want echt laten merken wou ze het niet.

Elliot verteld nooit zijn naam. Mensen kende hem als soldaat Varlow. Niemand hoefde zijn echte naam te kennen. 'En die van jou, nu we toch eens gek doen.' Hij grijnsde en stopte de sigaret weer in zijn mond.

'Isabella' zei ze nadat ze de sigaret even uit haar mond had gehaald. 'Maar Isa is ook goed' Isabella keek hem even aan. Er was iets aan hem, maar wat wist ze niet.