Het kleine tuinhuisje

Elliot stond op en pakte rustig haar hand waaro meteen een schok volgde.

Isabella voelde de schok door merg en been gaan en haar vleugels die ze had uitgeslagen lichten even op 'Wow' mompelde ze. Toch was het fijn om hem even te kunnen voelen. Ze sloeg haar vleugels en vloog zo met hem de lucht in. Ze vloog net achter de bossen zodat ze niet opviel en lande bij de grot waar ze haar schoenen in had gegooid. 'Hier is het, ik haal het wel, dat lijkt me beter'

Elliot knikte en ging rustig weer zitten. 'Ben alsjeblieft voorzichtig.' Zei hij en keek haar smekend aan. !Waag het niet om niet meer terug te komen.'

'He, wat denk jij nou' zei ze hem raar aankijkend. Ze zou hem nooit alleen laten, nooit meer. Ze glimlachte even en rende toen naar het kasteel. Ze bleef even staan en drukte zich tegen de muur met haar zwarte mantel. Ze keek naar boven en zocht naar uitsteeksels. Bingo. Ze pakte er een en begon zichzelf omhoog te trekken en klom zo verder. Het was ongeveer onder haar raam en ze klom tot aan daar. Ze wou het raam open doen maar die zaten allemaal op slot zodat ze nie tweg had kunnen gaan. Ze sloeg het glas in en ze hoopte dat ze niet te veel kabaal had gemaakt. Snel en lichtvoetig liep ze naar haar sieradenkist waar ze allerlei spullen uit pakte. Ze pakte snel een klein tasje en stopte daar alles in waarna ze weer naar buiten ging, naar beneden klom en naar Elliot terugrende.

Elliot ging tien ze weg was liggen en deed zijn ogen dicht. Het lag dan niet ideaal, maar hij voelde zich zo moe, maar toch opgeladen.

Isabella kwam terug aan bij de grot en keek naar hoe hij lag. Ze zette haar tasje naast hem en ging op een steen zitten 'Hee' zei ze zachtjes.

Elliot kwam rustig omhoog en glimlachte naar haar. 'Dat was snel.' Zei hij en keek naar het tasje.

'Hier zit alles in wat ik zo snel kon pakken'zei ze grijnzend 'Probeer het eens' vervolgde ze en ze hoopte zo erg dat het werkte.

Elliot kroop naar de tas en keek naar de spullen die erin zaten. Rustig pakte hij een paar armbanden. 'Metaal.' mompelde hij en vond een dikkere metalen armband. Rustig deed hij die om en stak zijn hand naar haar uit.

Isabella glimlachte 'Eindelijk' fluisterde ze glimlachend en ze pakte voorzichtig zijn hand vast.

Elliot voelde een heel erg in sterkte verminderde schok en glimlachte. 'Het werkt.' Zei hij en voelde even aan de armband waarbahij een schok kreeg van de armband. 'Oke, het is een vooruitgang.' Zei hij en deed de armband met moeite af. Hij deed hem om zijn enkel zodat andere het niet hoefde te zien.

Isabella glimlachte gelukkig en wachte totdat hij de armband om zijn enkel had gedaan. Ze keek hem even aan en vloog hem toen bijna aan, ze omhelsde hem waardoor hij op de grond viel 'Ik heb je zo gemist...' zei ze zachtjes.

Elliot knuffelde haar ook en kuste haar in haar nek. 'er was geen moment dat ik niet aan je dacht.' Zei hij en genoot van haar warmte,

Isabella glimlachte en voelde haar nek even gloeien. 'Elk moment dat je weg was deed me pijn' zei ze zachtjes en ze kuste hem op zijn lippen. Ze bleef boven op hem liggen en was niet van plan daar snel vanaf te komen.

Elliot kuste haar ook en voelde een aangename rilling door zijn lichaam gaan. Hier had hij al die tijd naar verlangd.

De laatste stukjes vielen weer op hun plaats. Ze kuste hem vurig en genoot er met volle teugen van. Eindelijk kon het, zonder hem pijn te doen. Ze werd helemaal warm, ze had zo naar hem verlangd.

Elliot ging met zijn handen over haar rug en genoot van iedere seconden alsof het de laatste was.

Isabella hield zo ontzettend veel van hem. Ze opende haar mond een beetje en tikte zachtjes tegen zijn lippen aan. Ze hadden veel in te halen. Het was maar een dag geweest, maar de pijn die ze er beiden aan over hadden gehouden was onbeschrijfelijk.

Elliot opende ook zijn mond en speelde er haar tong. Hij wou dit alles het liefst altijd.

Isabella tongde hem en gaf zich over aan haar verlangens, maar wat ze ook bedacht was dat ze midden in de gevarenzone lagen, oeps.

Elliot tongde haar ook en ging met zijn handen over haar kont.

Isabella glimlachte even tegen zijn lippen aan en tongde hem nog even waarna ze zich terug trok 'We moeten weg hier' fluisterde ze zacht.

Elliot knikte en zuchtte. 'Maar waar moeten we heen?'

Isabella legde haar hoofd tegen zijn hoofd. 'Ik weet het niet, maar we zitten in het gevarengebied...'

'Ik weet het.' Zei hij en keek haar treurig aan. 'Laten we dan maar gaan.'