Het kleine tuinhuisje

Isabella keek hem niet aan en dacht na. Ze staarde naar de kleine steentjes op de grond en vond het maar raar. Wie kreeg er nou een soort elektrische kracht bij een eeuwig leven drankje 'Misschien krijg je er bij het eeuwige leven automatisch een kracht om mee te kunnen overleven bij, maar moet je die je nog eigen maken in plaats van mij en jezelf de hele tijd te elektrocuteren...' zei ze zachtjes. Ze hoopte dat Ethan nog niks had gemerkt.

Elliot knikte en keek weer naar zijn handen. 'Helaas.' zei hij en keek weer naar haar. 'Wat is er met je arm gebeurd?' Vroeg hij en keek haar verbaasd aan. Hadden ze haar ook gemarteld?

'Nee, dat is niks' zei ze geschrokken en ze verborg haar arm. Ze keek hem even aan. Het kon haar eigenlijk niet meer schelen hoeveel elektrische schokken ze zou krijgen als ze maar bij hem kon zijn.

Elliot schudde zijn hoofd en pakte zonder na te denken haar arm. Hij liet niet los en verbeet de pijn. 'Waarom heb je dat gedaan?' vroeg hij schokkerig en liet haar los.

Isabella draaide haar hoofd weg en voelde weer tranen opkomen. In haar hoofd speelde alles zich opnieuw af, hij onder de deken, dood verklaard. 'Ik-ik dacht dat ze je vermoord hadden en..' zei ze zachtjes terwijl ze even op haar lip beet om de tranen binnen te houden.

Elliot keek even naar haar arm. 'Maar waarom zet je dan mijn naam in je arm?' Vroeg hij en keek naar haar gezicht. Hij wou haar niet laten huilen. Hij wou genieten dat hij weer bij haar was, maar dit? Dit had hij niet verwacht.

Isabella voelde een aantal schokken via haar arm haar lichaam in gaan en trok toen toch haar arm los 'Dat kan ik ook aan jou vragen' antwoorde ze.

Elliot keek haar smekend aan. 'Je verminkt jezelf toch niet op deze manier.' Hij keek even maar zijn eigen arm en schudde zijn hoofd. 'Dit was anders.'

'Oja, hoezo is dat anders?' zei ze geïriteerd. Hij had precies hetzelfde gedaan.

Elliot zei niks en keek naar de grond. Hij wist niet of het anders was. hij deed hij uit woede door haar verloving en zei uit verdriet van zijn dood.

Isabella slikte 'Ik wil geen ruzie om die namen...' zei ze zacht 'En het kan me niet schelen hoeveel schokken je me geeft' zei ze eerlijk. Ze keek hem aan en glimlachte even. 'We zijn weg uit het kasteel en uit dat gebouw en we leven nog, allebei'.

Elliot knikte en probeerde te glimlachen. 'Ja, je hebt gelijk.' Zei hij rustig. 'Maar we moeten wel een oplossing voor die schokken verzinnen, want ik kan er nu al niet meer tegen.' Zei hij en wreef in zijn handen.

'Hoe doen we dat?' vroeg ze kort. Ze keek hem verdrietig aan, ze wou niet dat hij pijn leed. 'Wanneer komen ze precies?'

'Als jij me aanraakt, dus als er een levende geleider is. Tenminste dat denk ik. maar verder heb ik nog geen schokken gehad.' zei hij en keek haar treurig aan. 'Sorry.'

Isabella zuchte 'Dat is zo niet eerlijk' zei ze treurig. Dit was bijna net zo erg als in die cel alleen als ze hem nu probeerde aan te raken dan deed het hem nog veel pijn ook. Ze moesten er snel iets op vinden.

Elliot knikte en keek weer naar zijn handen. 'Maar ik kan er wel tegen.' Zei hij en probeerde te glimlachen. 'Ik zal er wel gewoon mee moeten leven.'

Isabella had het liefst zijn handen gepakt, maar liet het. 'Nee, dat gaat niet gebeuren, je moet het onder controle krijgen.. is er niet iets wat elektriciteit voor je kan geleiden zodat je niet steeds zelf onder stroom staat?'

'Ijzer geleid.' zei hij en dacht even na. 'Denk je dat dat zou werken?' Vroeg hij en twijfelde even of het dan niet gewoon nog erger werd.

'Anders doe je gewoon een armband of een ring of iets dergelijks en we kunnen het beter proberen want anders komt er nooit een oplossing' zei ze iets vrolijker.

Elliot knikte en keek om zich heen. 'Waar gaan we een armband of ring vandaan halen?' Vroeg hij en keek even naar haar.

Isabella zuchte 'Dat is waar... ik heb misschien er nog wel eentje op mijn kamer, maar...' ze dacht dat hij het zelf wel af kon maken. Ze ging op haar rug liggen en keek naar de bovenkant van de grot.

Elliot keek even uit de grot en zuchtte. 'Hoelang duurt het voordat Jonathan door heeft dat je weg bent en ons komt zoeken?' Vroeg hij en probeerde te zien waar ze waren.

'Wie? Je bedoeld Ethan? Ik weet niet maar dat zal snel genoeg zijn' zei ze glimlachend. Isabella hd gelijk want Ethan wou bij ze gaan kijken om te zien of ze nog leefden want hij had niks meer gehoord. Toen hij aankwam waren ze weg 'NEE' schreeuwde hij en hij schopte hard tegen de muur.

Elliot zuchtte. 'Sorry, ik verwar wat dingen met elkaar.' Zei hij en keek naar buiten. 'Misschien moeten we zo maar gaan.' Zei hij en keek even naar haar.

Isabella knikte en stond op. Ze legde haar hand op zijn naam en keek naar beneden. 'Het zou moeten werken...' fluisterde ze tegen zichzelf. Ze draaide zich vastbesloten naar hem om en stak haar hand uit 'Of je moet willen lopen?'