Het kleine tuinhuisje

Voor het eerst in zijn leven was hij Ethan dankbaar. Waarom dacht ze dat hij dood was? Ademde hij dan niet? Of klopte zijn hart dan niet? Elliot probeerde weer iets te bewegen, maar het lukte hem nog steeds niet. Isabella, smeekte hij. Helaas kon ze zijn gedachten niet lezen. Na nog war proberen kreeg hij het voor elkaar om zijn pink te kunnen bewegen. Heel rustig, maar het was een begin.

Isabella bewoog niet meer en greep plotseling naar haar keel om die dicht te knijpen. Ethan trok haar handen weg 'Luister, je hoeft niet dood..' maar hij werd onderbroken 'Zag je dat?!' zei ze en ze trok haar handen los uit die van Ethan en pakte Elliot's hand 'Je ziet waanbeelden Isabella' 'Nee, hij bewoog' zei ze en ze hield zijn hand vast alsof het het kostbaarste ter wereld was. Ze kuste zijn hand en hield hem toen tegen zich aan. Ethan liet haar maar even, ze werd gek.

Elliot was blij dat ze het zag en voelde zich iets beter nu ze zichzelf niet meer wou vermoorden. Elliot kreeg verdere bewegingen niet voor elkaar. Het bleef bij zijn vingers.

'Isa, zoals je al zei, hij is dood. Ik ruik zijn bloed niet stromend, alles staat stil...' zei Ethan voorzichtig. Isabella was net een monser en reageerde agressief 'Waag het niet zo over hem te spreken jij gek' zei ze dwingend en ze hield Elliot's hand nog steeds dicht tegen zich aan. Ze keek hem aan, maar zag geen verdere beweging.

Elliot snapte niet waarom Ethan dat zei. Hij leefde nog, zijn bloed moet daarvoor toch stromen? Elliot trok inneens zijn arm terug en voelde een rare kracht door zijn arm schieten waardoor zijn vingertoppen tintelde.

Isabella schrok van de reactie en voelde een elektrische schok door haar lichaam trekken. Ethan was al opgestaan en weggelopen. Ze zou hier toch niet meer vandaan kunnen komen en hij had geen zin in het Elliot gezeur. Isabella keek naar hem en legde haar hand op zijn buik 'Elliot, zeg alsjeblieft iets' vroeg ze smekend terwijl nu de tranen zonder gesnik over haar wangen liepen.

Elliot wou zo graag iets zeggen. Met zijn arm ging hij naar zijn gezicht en voelde deels opgedroogd bloed. Hij probeerde het weg te vegen waardoor zijn mond open ging en de lucht in zijn longen schoot. Met een schok sprongen zijn ogen open en keek hij naar het plafond.

Isabella keek naar wat hij deed en vergat bijna zelf te ademen. Toen zijn ogen open schoten voelde ze hoop haar hart binnenstromen. 'Elliot?' zei ze zacht. Hij leefde, dat wist ze... maar hoe?

Elliot keek nog steeds naar het plafond en voelde allemaal schokken door zijn lichaam gaan. 'Is-sabel-la.' mompelde hij moeilijk en kneep zijn ogen dicht. De pijn was weer terug. Alles was weer terug. Het branderige gevoel, de pijn. Alles.

'O Elliot' zei Isabella gelukkig. Ze probeerde het bloed van haar arm te vegen, maar nu zat haar ander hannd ook onder het bloed. 'Ik dacht dat je dood was' zei ze glimlachend. Ze snikte nog even en wou haar ogen droog wrijven maar daardoor kwam er ook bloed in haar gezicht. Ze wou hem het liefst omhelzen en zolang mogelijk zoenen maar met haar bebloede zelf en zijn wonden leek haar dat nou niet een al te best idee.

Elliot draaide zijn hoofd en keek haar wazig aan. Ze was voor hem gekomen. Zeven hem redden. Elliot pakte haar hand en voelde weer een ernstige schok door zijn lichaam. Hij kreunde zacht een keer en snapte er niks van.

'Shht het komt goed, we gaan hier weg, zo snel mogelijk' zei ze zachtjes. Isabella kneep zachtjes in zijn hand, maar de schokken die hij kreeg kwam ook door in haar als een geleider. 'Waarom heb je elektrische schokken?' vroeg ze even verbaasd. Ach wat maakte het uit, hij leefde nog en ze was Ethan wel een beetje dankbaar dat ze zichzelf nu niet neergestoken had.

Elliot kneep zijn ogen weer dicht en knikte. Wat ze ook deed, hoe ze het ook deed. Als ze de pijn maar liet stoppen. Hij dacht aan electisiteit en pakte haar andere hand vast. Meteen hielden de schokken op en zuchtte hij opgelucht.

Isabella probeerde iets te bedenken, ze wist niet of ze hem op kon tillen, want dan kon ze met hem weg en hem ergens laten herstellen. Ze kuste hem troostend een keertje en keek toen weer om zich heen. Het proeven van zijn lippen hadden haar hart alweer een stukje laten helen. 'Kun je opstaan?' vroeg ze voorzichtig.

Elliot draaide zich twijfelend op zijn buik en drukte zich omhoog. Het ging sloom en moeilijk, maar de schokken waren gestopt. Helaas bleef het elektrische gevoel wel. Hij hield zich staande aan de muur en pakte zijn hoofd met zijn andere hand vast. Alles was nog een beetje wazig.

Isabella glimlachte even en ondersteunde hem snel. Hem naast haar te voelen voelde geweldig. Voorzichtig zette ze een paar stappen en leidde ze hem rustig naar buiten. 'We moeten een andere uitgang zien te vinden' mompelde ze. Ze wou niet langs Ethan, ze wou gewoon doen alsof ze verdwenen waren.

Elliot voelde meteen weer schokken door zijn lichaam schieten en liet haar los waardoor hij door zijn knieën zakte. 'Wat gebeurd er met me?' vroeg hij en keek naar zijn handen.

'Ik weet het niet, daar komen we later wel achter, maar we moeten echt weg nu, Ethan is hier en alle doktoren ook nog en die zullen vast hulp geroepen hebben nadat ik ze bijna dood had gemaakt... je weeet niet hoe blij ik ben dat je nog leeft, ik had mezelf bijna neergestoken maar goed we praten later wel eerst weg hier' zei ze zacht. Ze hielp hem weer omhoog 'Je hebt iets met elektriciteit, maar dat maakt niet uit, hou me vast dan komen we er samen uit.' ze liep naar rechts een vreemde gang in, maar aan het einde was een soor knop en Isabella dacht dat het een uitgang moest zijn.

Elliot probeerde de pijn tevergeefs te verbijten. Hij liep met haar mee en klemde zijn kaken op elkaar.

Isabella kwam met Elliot al snel bij de knop en drukte erop. Ze hoorde ergens iets verschuiven en begon aan de muur te voelen, al snel had ze de goede knop en de deur schoof open. 'Nog heel even' zei ze zacht. Toen ze met hem buiten stond deed ze haar kap af en spreide ze haar vleugels weer 'Niet loslaten' dwong ze hem 'Wat er ook gebeurd'. Ze pakte hem goed vast en vloog met hem de lucht in. Ze vloog met hem over het gebergte en daar ergens een grot in, hier zouden ze hun niet kunnen vinden.

Toen ze landde liet Elliot haar snel los en liet zich op de grond vallen. Hij wou haar knuffelen haar kussen, maar alles deed hem pijn. Hij keek haar even dankbaar aan. 'Dankje.' Zei hij als bevestiging daarvan en merkte dat de schokken weg waren. 'Ik ben geen geleider. Meer de bron.' Zei hij en keek naar de grond.

Isabella ging voorzichtig naast hem zitten 'Wat hebben ze met je gedaan' vroeg ze met tegenzin, ze wou hem niet lastig vallen ermee, maar ze was toch nieuwsgierig en misschien kon ze hem dan helpen. Ze raakte hem voorzichtig even aan op zijn schouder, niet wetend of ze misschien niet nog een keer geëlectrocuteerd werd.

Elliot trok meteen terug en keek naar haar hand. 'Ik weet het niet. Het begon gewoon met zalfjes voor huid en wond genezer. Alleen net hadden ze een of ander drankje dat...' Zei hij en keek naar zijn schouder. Wat was het eigenlijk?

Isabella trok haar hand terug en keek beschaamd naar de grond. 'Zeiden ze er niets over?' vroeg ze voorzichtig. Ze wou hem zo graag aanraken, knuffelen, zoenen maar het kon niet..

Elliot dacht even na en zei toen. 'Het was iets groots als het zou werken. Iets met het eeuwige leven.' Zei hij en keek haar spijtig aan.