Het kleine tuinhuisje

Elliot liet zich kreunend in de stoel vallen en keek door de bosjes heen. Het uitzicht was wel oke. Hij haalde het kettinkje uit zijn zak en bekeek het. 'Het was het waard.' Fluisterde hij. Voorzichtig legde hij het op de tafel. Hij probeerde even met zijn rug tegen de rugleuning te gaan zitten, maar dat ging niet. Het deed teveel pijn. Zijn hele rug zat onder de sneeën. Als straf voor het laten gaan van een mooie vangst.

Isabella liep door het bos richting het dorp, ze was te nieuwsgierig geworden en ging op zoek naar Elliot. Ze kwam aan de rand van het dorp en rende langs een paar huisjes waarvan ze had gezien dat ze leeg waren. Zo kwam ze bij een andere bosrand. Daar tussen zag ze een tuinhuisje met iemand ervoor. Ze liep er voorzichtig naar toe. De andere engelen hadden haar gewaarschuwd voor de wreedheid van de mensen maar ze had niet geluisterd en gezegd dat ze het wel aankon. Ze kwam dichterbij en zag dat het Elliot was. Ze bleef nog even zitten achter een bosje en keek hem vanaf daar aan. Ze keek naar zijn ogen waar de pijn in te lezen was, al was het waarschijnlijk maar voor heel even.

Elliot probeerde weer om tegen de rug leuning te hangen, maar het lukte niet. Hij voelde even aan zijn rug. Zijn shirt was op sommige plekken een beetje nat. Er waren een paar wonden open gegaan. Voorzichtig trok hij zijn shirt uit en keek naar de bebloede delen. Het was gelukkig niet zo erg als het shirt van gister. Hij smeet het op de grond en probeerde het weer. Zijn tanden klemde zich op elkaar en hij kreunde, maar bleef zitten. Hij moest zich er maar doorheen bijten.

Isabella kwam achter de bosjes vandaan. 'Wat hebben ze met je gedaan?' vroeg ze verschrikt. Ze keek hem aan, ze had niet gedacht dat ze hem zo erg zouden toetakelen.

Elliot schrok zich dood en keek haar verbaasd aan. 'Een betere vraag is wat doe jij hier. Ze jagen op je. Nu ze weten dat er een engel in de buurt is stoppen ze niet tot ze je gevonden hebben.' Hij keek verschrikt om zich heen, maar er was verder niemand te zien. 'Laat ze dit niet bij jou doen.'

'Er is hier nu niemand' Isabella keek bezorgd naar het bebloede shirt. 'Bloed je rug nog? Dan moet je niet tegen die houten stoel zitten' zei ze verschrikt 'Dan blijft het plakken en moet je jezelf zometeen los trekken en wat ik hier doe... ik was gewoon nieuwsgierig'

Elliot ging wat naar voren hangen en keek haar aan. 'Het is niet zo erg. Het kon veel erger.' Hij glimlachte krampachtig en keek haar aan. 'Die nieuwsgierigheid van je kan je nog eens de dood in werken.'

'Eigenwijs jij, maarja' Isabella ging in kleermakerszit voor hem zitten. 'Hoe erg is erger' zei ze pijnlijk. 'Ik weet het ik weet het, de andere engelen zeiden het al tegen me, maarja ik luister niet echt naar hun, ze hebben soms zulke vreemde ideeën..'

'Erger als in iemand zijn huid er met een mes afschrapen en wachtte tot diegene van de pijn of van het bloedverlies dood gaat.' Hij glimlachte half. 'Vergeleken met dat heb ik helemaal niks. Mijn veroordeling was maar 10 zweepslagen. Het valt reuze mee.' Hij keek even naar haar en zei toen. 'Je moet eens beter naar die vrienden van je gaan luisteren.'

'Hm.. nee' zei ze rustig 'Ik volg mijn eigen weg' ze glimlachte even. 'Wat... hoezo agressief jullie, één ding, je vermoord me niet? Dan kan ik ook hier heen komen om je op te zoeken, dan word je niet gemarteld'

'Als ze hierachter komen dan wordt ik inderdaad niet gemarteld, maar ter dood veroordeeld. En ik hou van mijn huid.' Hij glimlachte krampachtig.

'Oke laat maar dan....' Isabella keek naar het tafeltje en zag haar ketting. 'Ik zie dat je hem nog hebt? En niet hebt doorverkocht'

'Nog niet aan gedacht. Maar dat ging trouwens ook nog niet zo goed. Momenteel ben ik niet echt in staat om naar de stad te lopen. Hoe waren de sigaretten trouwens?'

'Oke, ja dat snap ik wel ja' Ze keek hem even zorgelijk aan. 'Heerlijk hoor, iedereen bleef gelijk uit mijn buurt, eindelijk rust'

Elliot grijnsde en wees naar het huisje. 'Binnen liggen er nog meer als je wilt. Ik kan ze niet bij mij thuis opslaan want dan worden ze afgepakt door andere agenten of ze worden in beslag genomen door mijn baas.'

Isabella knikte en lachte even 'En jij zegt dat ik eens moet luisteren' ze schudde haar hoofd waarna ze ging staan en tegen het huisje leunde. Er waren dus toch nog redelijk goede mensen. Ze had het niet tegen de engelen gezegd dat ze hem had ontmoet, maar alleen dat ze nieuwsgierig was naar het mensendorp.

Hij glimlachte en schudde zijn hoofd. 'Je moet luisteren naar mij. Niet ik luisteren naar andere. Dat is een totaal omgedraaide wereld.' Hij holde even zijn rug en ging toen weer goed zitten. Op een of andere manier begon het te jeuken.

'Ik luister alleen naar mezelf, maar heb veel mensen die denken dat ik naar ze luister' zei ze zuchtend. Ze liet zich met haar rug tegen het huisje naar de grond zakken en kwam perongeluk de deurklink tegen die de deur liet openklikken en ze viel naar binnen. 'Auw' zei ze zachtjes na een keer te vloeken.

Elliot lachte en ging met zijn hand over zijn gezicht. 'Misschien moet je toch eens naar andere gaan luisteren. Soms kan het geen kwaad.'

Isabella wreef met de binnenkant van haar hand over haar hoofd. 'Hm' bromde ze even. Ze kwam weer half overeind. 'Woon jij hierin?'

'Nee, ik woon op het kamp. Dit is alleen mijn hangplek waar ik meestal met rust wordt gelaten.' Hij grijnsde even en zuchtte. 'Niemand zoekt me hier. Ze willen me nu trouwens ook niet zien.'

'Hm. Ik begin me toch wel aardig schuldig te voelen, kan ik je nog ergens mee helpen verder dan?' zei ze voorzichtig, ze wilde niet dat hij hier boos zou worden, niet op deze plek.

Hij lachte even. 'Het was maar een grapje. Ik hou van rust. Dus eigenlijk is dit best wel fijn. Je bent tenminste niet zo druk als mij collega's.' Hij keek weer in de verte. 'Ik wil hun ook een tijdje niet zien.'

'Ik ben het met je eens, ik hoef ze eigenlijk mijn hele leven niet te zien. Ze vermoorden me toch wel.' Ze grinnikte even. 'Hm, dan hebben we toch iets gemeen'