Het kleine tuinhuisje

'de berg is oorspronkelijk niet ons gebied. We zitten vooral onder aan de berg, maar op kwart hoogte houden de verzamel punten op en lopen er alleen af en toe wachters, maar niet veel.'

'Oke' zei ze kort en ze maakte een duikvlucht richting de berg. Net voor de berg ging ze er rechts om heen en lande ze op een rots op ongeveer 3/4 van de hoogte van de berg. 'Zie jij iemand?'

Elliot keek snel om zich heen en schudde zijn hoofd. 'Ik denk niet dat hier iemand is. Tenminste het lijkt me sterk dat hier nog wachters komen. Daar zijn ze waarschijnlijk te lui voor.'

'Oke' Isabella trok hield hem goed vast en sprong van de rots af. Net voor de grond sloeg ze haar vleugels in de breedte en brak hun val. 'Dan zijn we hier even veilig, maar ik haat het dat ze mijn wapens hebben'

Elliot hield het mes van de bewaker op. 'Hier.' hij glimlachte eb reikte het naar haar uit. 'Ik hoef hem niet percee.'

Isabella glimlachte en pakte dankbaar het mes aan. 'Dank je, maar nu kunnen ze het materiaal van mijn messen ontdekken en dat zou een best groot probleem zijn' ze vouwde haar vleugels in en ging op de grond zitten, nadenkend over wat er net allemaal gebeurd was.

Elliot pakte twee stenen van de grond en ging langs Isabella zitten. 'Zolang ze niet in de hemel kunnen komen is dat toch geen probleem? Wat kunnen ze nou met drie messen?' Hij pakte de stenen goed vast en wreef ze over elkaar een van de stenen scherper zou worden.

Isabella grijnsde 'Ik hoop dat alle mensen zo dom zijn als jij nu bent'

'Je bent echt gemeen. Hoezo ben ik nu weer dom?' Hij ging rustig door met het slijpen.

Nou, omdat hemelijzer overal doorheen kan snijden, zelfs wij zijn er nog niet achter door hoeveel het kan snijden' Isabella schudde haar hoofd en keek even troosteloos naar de grond, het zou waarschijnlijk niet lang duren voordat ze dat zouden ontdekken.

'Wie komt er dan ook met hemelijzer naar de aarde? Je kon toch voorspellen dat dit slecht ging aflopen?' Hij stopte even met slijpen en keek naar de steen. Het was nog lang geen echte punt. Rustig ging hij weer verder en zuchtte. 'We regelen het wel, maar momenteel zijn ze nog te onvoorspelbaar.'

Isabella keek hem boos aan 'Als ik jou niet had meegenomen en ik je niethad opgezocht was het niet gebeurd, maar dat is het nu toch' Isabella wist voor het eerst sinds tijden wat ze moest doen.

Elliot keek haar boos aan en zuchtte. 'Als je het zo ziet, dan ga ik.' Hij gooide de stenen op de grond en stond op. 'Als je maar weet dat je niet altijd een ander de schuld kan geven.' Boos keek hij haar nog een keer aan en liep weg. Hij had er even helemaal genoeg van. Als mensen hem terecht de schuld gaven vond hij het wel oke, maar dit....Nee dit keer was het niet zijn schuld.

Isabella sloeg tegen haar hoofd aan en besefte dat het haar schuld gaf, maar ze was niet goed in sorry zeggen dus keek ze hem na. 'Ik haal alles terug' zei ze boos tegen zichzelf, waarna ze opstond, het mes neergooide, haar vleugels ontvouwde en wegvloog, richting het dorp.

Elliot zag haar wegvliegen en schrok wakker uit zijn woede. Hij rende naar de plek waar ze net zat en pakte het mes op. Hij keek haar even na en zuchtte toen. Hij zag er tegenop, maar het moest. Hij zette een paar rustige stappen en begon toen te rennen. Hij zou er nooit eerder zijn dan haar, maar hij zou het in ieder geval proberen.

Isabella vloog naar het huisje toe en stormde naar binnen. Snel verruilde ze haar eigen kleding voor die van de zogenaamde Samantha en ze liep naar buiten. Ze maakt haar gezicht nat zodat die betraand leek en rende het dorp in. 'Waar is Varlow, wat hebben jullie met hem gedaan?' riep ze geschokt naar de bewakers en mensen.

Elliot was nog lang niet bij het dorp. Het was echt een heel eind als je moest lopen. Een paar bewakers liepen naar haar toe en omsingelde haar. 'Wie bent u en wat zijn uw zaken hier?' Ze keken haar streng aan en wachtte haar antwoord af.

Isabella zette haar beste huilstem op en begon te praten 'Ik ben zijn beste vriendin van vroeger, we hebben samen gevochten. Ik hoorde net pas wat er was gebeurd en ik vind het heel erg, maar ik wil hem zien en desnoods alleen zijn wapen, zodat ik weet dat het niet gestolen is'

De bewakers keken elkaar vragend aan. 'Varlow is een verrader. Hij is gevlucht en zijn wapens zijn veilig opgeborgen in het wapen arsenaal. Als we hem vinden dan kunt u hem zien. Levend of dood.' Hij grijnsde even en keek haar toen weer streng aan.

Isabella had hem het liefste neergeslagen, maar dat kon in deze rol lastig. 'Maar, ik moet het zien!' riep ze klagelijk. Ze wou tussen de bewakers doorrennen naar het wapen Arsenaal en waagde de kans.

De brewakers grepen haar armen. De man die tegen haar praatte schudde zijn hoofd. 'Als je het zo graag wilt.' Hij twijfelde even. 'Kom dan maar mee.' Hij ging haar voor naar het wapen arsenaal. Elliot rende nu ergens aan de voet van de berg. Hij was helemaal kapot.

Isabella knikte verdrietig en lette er maar even niet op dat ze haar vast hadden. 'Dank u wel, meneer'. Elliot was nu wel van pas gekomen, hij wist zich overal zowat uit te praten, maarja dit ging aardig al had z geen idee van wat ze zo moest doen als ze er was.

De man liep het wapen arsenaal binnen en liep naar het kluisje van Elliot. 'Kijkt u, maar niet aanraken.' de man bleef ernaast staan en keek haar streng aan. Elliot zag in de verte het dorpje liggen.

Isabella probeerde te glimlachen 'En die Engel, die trut die hem dit heeft aangedaan, had zij nog wapens, want dan ben ik van plan haar te vermoorden met haar eigen wapens' zei ze boos maar ook een beetje verdrietig.

De man keek haar verbaasd aan. 'Ik snap wat u bedoelt, maar momenteel worden ze getest door een paar collega's.' Elliot kwam aan bij het tuinhuisje en was helemaal kapot. Hij moest zich overeind houden aan een boom en kwam even op adem.