Het kleine tuinhuisje

Isabella sneed zijn keel door en stond weer op. Vaag zag ze Elliot en ze glimlachte even. Ze hoorde iets links van zich en stak haar arm uit met haar mes naar achteren gericht en hij liep er vol tegenaan. Ze grijnsde even en liet hem op de grond zakken. De laatste had zich verstopt in de hoek en ze liep rustig naar hem toe, afwachtend.

De spieren van de jongen verslapte en Elliot stond tevreden op. Rustig keek hij om zich heen en liep naar Isabella. Hij zag de jongen zitten en lachte. 'Was niet zo slim, jochie. Waarom zaten jullie hier?' Vroeg hij en keek hem dreigend aan.

'Ga weg, jullie zijn moorddadig, ik vertel jullie niks' zei hij angstig. Het was nog een jonge jongen, eentje die bang was voor de dood. Hij was ongeveer 15 jaar, aan zijn stem te horen. Isabella liep nog een stukje dichter naar hem toe en hij kromp ineen. 'Oke, oke' piepte hij. 'We hadden er opdracht toe oke?' zei hij bang.

Elliot keek de jongen verbaasd aan en zuchtte. 'Ukki zolang je precies doet wat we zeggen zul je niet dood gaan.' Zei hij rustig en keek om zich heen. 'Staan jullie hier altijd. Of alleen vandaag?'

'Ik ben geen ukkie' reageerde hij fel, maar toen hij Isabella aankeek werd hij weer stil 'W-we staan hier al de hele avond... alleen vandaag, een speciale opdracht zeiden ze' mompelde hij en hij keek snel in het rond.

'Dus ze wisten dat we kwamen?' Zei Elliot bos en kwam dichterbij. 'Van wie wisten ze het?' Vroeg hij woedend.

'Ik weet het niet' zei de jongen nog banger 'Jovi was gebeld door iemand en daarna moest ik mee hier naar toe, alsjeblieft laat me met rust' zei hij angstig. Isabella pakte de jongen bij zijn shirt en trok hem wat naar haar toe om te kijken of hij echt de waarheid sprak of gewoon een geniale leugenaar was, maar wat ze zag was pure angst, had ze lang niet meer gezien en het deed haar goed.

Elliot keek boos om zich heen en vroeg toen. 'Zijn er nog meer?' Dit keer iets rustig, maar de woede klonk door in zijn stem. Hij wou wraak. Niet op deze jongen, maar op de onbekende beller.

'Alleen binnen meneer' zei hij angstig 'O laat deze man me niks doen, alstublieft' smeekte hij. Isabella grijnsde en duwde hem even terug de hoek in.

Elliot lachte even om zijn verzoek. 'Hij mag met je doen wat hij wil.' Elliot draaide zich om en keek naar de lichamen. Snel pakte hij een mes en zocht naar nog iets bruikbaars.

Maar omdat ik geen hij ben, doe ik dat niet- dacht Isabella plagend en ze liet de jongen met rust, hoewel ze hem nog wel even in de gaten hield. Ze keek even om naar Elliot en wou het liefst praten, maar dat zou de jongen kunnen rapporteren. Ze liep naar hem toe en tikte hem aan. Ze gebaarde dat hij moest vragen waar binnen dan was.

Elliot deed moeite om de gebaren te ontschijferen en keek toen naar de jongen. 'Laatste vraag, waar zitten ze precies?'

Isabella glimlachte even en toen ze zich naar de jongen omdraaide was haar mond weer een rechte streep. De jongen keek ze zo kalm mogelijk aan en knikte 'A-an de fontein zit e-een hendel, i-in het water, a-aan de o-oostkant' stotterde hij.

Elliot knikte en liep rustig naar de jongen. 'Ukkie als ik jou was zou ik nu vluchten, anders ga je dood door ons of door je vrienden.'

Isabella draaide haar hoofd even naar Elliot en gaf hem een goedkeurende glimlach waarna ze de jongen los liet en bij hem ging staan. 'Oke, meneer, maar meneer, waarom praat hij niet?' vroeg de jongen nog twijfelend. Isabella schrok even, maar wist al wel een oplossing. Ze pakte de jongen bij de achterkant van zijn shirt en duwde hem zo naar buiten, het plein op. De jongen volgde angstvallig de bewegingen en liep door, bang voor de twee mensen die hem aanvielen.

Elliot zuchtte en deed het mes in zijn schoen. 'Ze wisten dat we kwamen, maar door wie?' Vroeg Elliot en keek naar Isabella. 'Laat anders maar, we moeten eerst deze opdracht afmaken.'

Isabella knikte even en duwde de jongen voort. Ze gebaarde hem de poort te openen en hij knikte angstvallig. Hij plaatste zijn handen op de rand van de fontein en stak zijn arm toen in het water. Hij zocht wat en haalde toen een klein hendeltje om, waardoor er een trap naar beneden ontstond, naast de fontein. Isabella keek er verbaasd naar maar liet niks merken. Ze duwde hem naar beneden en liep er snel achterna, waarna ze hem weer vastpakte.

Elliot liep er snel achteraan en keek af en toe naar achter om te zien of ze achtervolgt worden. Als andere ze in de gaten hielden hadden ze dit ook vast wel gezien. Zolang ze maar snel waren moest dit goed gaan.

Isabella dwong de jongen door te lopen en duwde hem snel voorruit. Toen ze voetstappen hun richting uit hoorde komen trok ze de jongen een soort inham in en sloeg ze haar hand voor haar mond. Gelukkig was het een compleet beschaduwde plek en konden ze daarna snel weer verder lopen.

Elliot volgde ze en keek even naar de jongen. Hij trok zijn mes uit zijn schoen en zette het tegen zijn keel. 'Je gaat niet schreeuwen en antwoord zacht op mijn vraag.' Elliot keek hem doordringend aan en vroeg toen. 'Waar zijn de vergaderzalen en waar laten jullie je plannen?'

De jongen keek Elliot even sluw aan, maar knikte gauw. 'De vergaderzalen, zijn hier ergens evenals de plannen' antwoorde hij. Isabella keek hem raar aan en bleef hem vasthouden. Hij was irritant.

'Waar zijn de vergaderzalen en waar liggen de plannen.' Zei Elliot dreigend en drukte het mes iets harder tegen zijn keel zodat er een druppel bloed over zijn nek rolde. 'Anders doden we je nu meteen.'

De jongen slikte en keek naar beneden, naar zijn keel, alleen hij zag niet zoveel. 'Oke' zei hij boos, maar angstig 'De vergaderzaal is aan het einde van de gang, maar er zijn veel te veel bewakers voor jullie en de plannen liggen onder de vloer, onder de stoel aan het hoofd van de tafel.' zei hij. Isabella grijnsde, teveel voor hun? Dat bestond niet.

Elliot grijnsde naar hem en klopte hem op zijn wang. 'Je bent een goede hulp, ukkie.' Zei hij en stapte weg van hem.

Isabella grijnsde en schudde haar hoofd. Ze duwde de jongen naar voren en liep nu naast hem. Ze waren bijna bij de laatste bocht en Isabella stopte even. Ze wees Elliot erop dat er veel bewakers konden staan en zuchte kort.