Het kleine tuinhuisje

Elliot grijnsde en keek naar de jongen. Hij kon wel voor gaan. Dan wisten ze precies wat voor een soort wapens ze hadden. 'Laat hem gaan.' Zei hij zacht.

Isabella knikte en liet de jongen los. Ze duwde hem de bocht om en hij zag er 5 bewakers staan, nou bewaker het waren kleintjes, zoals hij. Ze vonden het niet belangrijk genoeg meer om hun plannen te beschermen schijnbaar. 'Hoi' zei hij rustig en hij liep nonchalant naar zijn vrienden toe. 'He Mog heb jij je messen nog geslepen vandaag' hoorde Isabella 'Ja, ik heb ze hier alle 5 en jij ook je pistool gemaakt?' 'Ja, er was iets met de loop maar nou heb ik er een reserve bij gekregen en ze doen het allebei best goed'. Isabella zuchte, een pistool? Waarom dat nou weer, dat was zo genaaid.

Elliot zuchtte en dacht na. Misschien moesten ze juist nu aanvallen, want ze lette niet op. Maar wie weet had hij zijn pistool nu vast?

De jongen liep rustig door en ging bij zijn vrienden staan. Isabella hoorde het ineens stilvallen en wist bijna zeker dat ze nu dan toe moesten gaan slaan. 'Nu' fluisterde ze op haar zachtst en ze trok haar messen uit haar schoenen waarna ze op de jongens afrende.

Elliot knikte en rende met haar mee. Hij sprong de eerste omver en zette het mes in zijn keel. Snel keek hij om zich heen en ontweek op een haar na een mes van een andere jongen.

Isabella rende dwars tussen de mensen door en hield haar messen uit, waardoor er iniedergeval eentje er doodgebloed was, nu al. Ze haalde er nog twee neer en rolde over de grond, ze bleef even op de grond liggen en voelde toen iets in haar rug. 'Kappen nou jullie, of ik schiet je neer' zei een kleine jongen bazig. Isabella was in lachen uitgebarsten als hij geen pistool had.

Elliot keel geschrokken om en hield zijn handen boven zijn hoofd. Een andere jongen trok het mes uit zijn hand en drukte hem tegen de muur. 'Nu zijn jullie niet zo stoer meer.'

Oke, die twee jongens waren nog de enige levenden en ze zou ze makkelijk om kunnen brengen, maar dat pistool zag er niet goed uit. 'Omhoog jij' riep de jongen die haar onder schot hield. Isabella kwam voorzichtig omhoog. 'Handen omhoog' zei hij. Isabella hield haar mond in een streep en deed langzaam haar handen omhoog. Ze keek langs de jongen heen naar Elliot, die al tegen de muur aanstond. De jongen pakte haar arm, maar Isabella trok zich meteen los. 'He' schreeuwde hij, maar hij pakte haar arm niet meer. 'Wat moeten jullie hier' zei hij.

Elliot draaide zijn hoofd zodat hij Isabella kon zien. Het liefst had zijn ze nu neergestoken, maar ze waren nu niet in de positie om in de aanval te gaan. Spreken zijn hij niet. Zo makkelijk ging dat gewoon niet.

'Spreek' riep hij en hij duwde Isabella hard tegen de muur aan. Isabella hield haar lippen goed op elkaar om niet een paar verwensingen uit te spreken. Ze zweeg, ze mocht niet praten en ze wou niet praten. 'Kom op, jullie zijn hier niet voor niets'.

'Wie zegt dat wij hier niet voor niks zijn?' Zei Elliot rustig en keek boos naar hem. 'Wie weet vinden we het wel leuk om hele groepen uit te roeien.' Zei hij en probeerde de rest van zijn uitspattingen in te houden.

De jongen bij Isabella begon rood aan te lopen 'Nog een keer, waarom zijn jullie hier' zei hij woedend. De jongen die Elliot vast had drukte het mes dat hij had afgepakt nu tegen zijn keel aan.

'Oke, we vinden het leuk om groepen uit te roeien. Moet ik het soms nog duizend keer zeggen.' Zei hij boos en voelde het mes op zijn keel. Ze zouden het toch niet doen. Daar waren ze te jong voor.

Isabella slikte, maar de jongen werd er toch een beetje bang van. Hij had haar minder in de gaten dus voorzichtig liet ze haar armen zakken en sloop ze naar hem toe waarna ze hem vanachteren vastpakte en tegen de muur drukte, zodat hij het pistool niet op haar kon richten of op Elliot trapte ze hem uit zijn hand. De jongen bij Elliot drukte uit paniek het mes harder tegen zijn keel zodat er wat bloed naar beneden sijpelde.

Elliot voelde het mes en pakte zijn pols vast. Hij pakte de pols zo vast dat hij met een simpele beweging zijn pols brak. Het schaafde dan de wond wel iets verder open, maar dan kon hij tenminste ook niks meer. Snel pakte Elliot het mes en drukte de jongen tegen de grond.

Isabella keek even opzij naar Elliot en knikte even kort. Ze stak de jongen neer en liet hem rustig zakken, ze wachte totdat Elliot zou toeslaan en keek de andere jongen die een schreeuw gaf van de pijn, grijnzend aan.

Elliot sneed zijn keel door en kwam snel omhoog. Oh ja, die konden wel schreeuwen. Snel keek hij om zich heen en liep naar de deur. 'We moeten snel zijn, misschien heeft iemand hem gehoord.'

Isabella knikte en luisterde, ze hoorde niks, nog niks. Snel deed ze de deur open en rende ze naar de stoel die de jongen had aangewezen. Snel stak ze haar mes in het hout en ze vond al snel het luik. Ze trok het open en nam de papieren die ze zag mee. 'Snel weg hier' fluisterde ze en ze stond weer op. Ze hoorde nog niemand dus kuste ze hem snel even en liep daarna verder de gang in, terug naar de uitgang.

Elliot lette op of er niemand kwam en grijnsde toen hij haar lippen even voelde. Snel rende hij achter haar aan en rende de laatste trap op. Toen hij op het plein stond stopte hij meteen en keek geschrokken om zich heen, maar dat was niet te zien door zijn zonnebril. Er rende een groepje jongens op hem af en zonder dat hij het door had lag hij al op de grond. Hoezo waren ze opeens omsingeld. Er rende ook een groep op Isabella af.

Isabella keek ook even verbaasd naar al die mensen, maar had niet veel tijd om na te denken. Aan de plannen werd getrokken, maar ze was niet van plan die los te laten dus ze trok stevig terug, waardoor ze geen tijd en kracht over had om haar mes te gebruiken. Ze werd door een paar mensen vastgepakt en naar achteren gesleurd. Sirieus, wat was dit voor actie? 'Dus jullie dachten slim te zijn' zei een jongen die achter een muur vandaan kwam. Toen Isabella beter keek zag ze dat het Mavis was. Ze schrok er van.

Elliot hoorde hem en keek hem boos aan. Tegenstribbelen ging al niet meer en zijn armen werden met iets vast gemaakt. Het koste ze vier man om hem in bedwang te houden. Hier kon hij nou niet tegen. verraders, ook al was hij het zelf. Dit kon gewoon niet. 'Hoe durf je!' Riep hij boos en trapte een jongen in zijn maag, maar meteen was er een ander die hem vast pakte.

Isabella kon niet aanzien hoe Elliot in elkaar getrapt werd en begon wild om zich heen te slaan, zover dat dat ging. Ze werd al snel aangepakt en ze duwde haar op de grond. Het was dat ze niet mocht schreeuwen. Mavis lachte 'Hoe durf je? Haha ik durf heel veel en ik zal snel ook onze groep overnemen, ik word machtig en ik wil jullie er niet bij dat is alles. Jullie falen en de baas haalt jullie weg, ik had jullie een kans gegeven om weg te gaan, maar jullie bleven en nu zal het jullie bezuren' zei hij grijnzend. 'Doe met ze wat je wilt' zei hij grijnzend tegen de jongens en hij draaide zich om.

'Hier kom je niet mee weg, Mavis!' Schreeuwde Elliot hem na en voelde de stenen waarover hij getrokken werd schuren. De jongens begonnen meteen met bespreken wat ze met ze zouden doen, maar vooral wie het zou doen. Elliot zocht naar Isabella en keek haar spijtig aan.

Isabella keek even bedroefd naar de grond, nu zouden ze ontdekken wie ze was. Ze keek even naar Elliot en beet even op haar lip. Dit had ze echt niet zien aankomen. Ze hoorde alle besprekingen en hoorde ook de gruwelijkste dingen langs komen. Ze hief haar hoofd op en zuchte even, ze zouden het wel overleven, althans dat zouden ze proberen.

Ze brachten ze nog een verdieping lager en maakte ze in een wat donkerdere kamer vast aan de kettingen aan de muur. Elliot trok nog even aan de kettingen, maar ze zaten vast. Toen ze weg waren keek hij spijtig naar Isabella. 'Het spijt me.'