Het kleine tuinhuisje

Isabella kroop van hem af en stond op. Ze klopte haar jurkje even goed en stak toen haar hand uit. 'Ergens waar we veilig zijn bestaat niet dus we wisselen wel, we reizen rond en dan zien we wel denk ik'

Elliot knikte en pakte haar hand waarmee hij zichzelf optrok. 'Oke.' Zei hij en rekte zich even uit. Het voelde grappig om nu ineens een armband om je enkel te hebben.

Isabella glimlachte en knuffelde hem even. Ze keek even naar buiten en zuchte, er was nog niemand. 'Ik had beter ook een paar schoenen kunnen regelen denk ik' en ze keek even naar haar voeten die van onderen onder het opgedroogde bloed zaten.

'Je mag best mijn schoenen hebben.' Zei hij en schopte zijn schoenen uit. 'Ik heb er niks aan zonder mijn mes.' Zei hij en glimlachte.

Isabella glimlachte en keek hem dankbaar aan 'Heb je ze echt niet nodig?' zei ze terwijl ze ze al aantrok. Het zag er wel komisch uit, maar dat maakte niet uit. Ze liep even en glimlachte, dit was beter.

'Nee, ik heb ze alleen maar aan om messen in op te bergen.' Zei hij en glimlachte naar haar. 'Ze staan je beeldig.' Zei hij en lachte even. Snel deed hij ook zijn sokken uit en stopte die in zijn zak.

Isabella lachte even en sprong, ze waren wel wat te groot, maar dat maakte niks uit. 'Tja die zitten bij mij tegen mijn been.' zei ze grijnzend 'Oke, we moeten nu echt weg hier, waar gaan we als eerste heen? We kunnen weer terug naar die grot om plannen te maken?'

'We kunnen ook naar de aarde, Ethan kan daar toch niet komen zonder vleugels. Hij verraad zichzelf dan.' Zei hij en keek haar twijfelend aan.

Isabella glimlachte 'Meen je dat echt? Dat lijkt me echt geweldig' zei ze enthousiast.

'Het is of opgejaagd worden door een vampier of door slecht getrainde bewakers.' Zei hij en glimlachte naar haar.

'Ja, ik kies ook voor de tweede' zei ze glimlachend. Ze vroeg het niet eens meer, maar ze pakte zijn hand en ontvouwde haar vleugels. Ze zette de kap weer op en sloeg met haar vleugels. Ze trok hem mee de lucht in en vloog rustig naar de uitgang. Ze bleef laag terhoogte van de bomen, om niet gezien te worden. Ten slotte kwamen ze bij de uitgang die de laatste tijd gewoon helemaal niet meer bewaakt werd en ze vloog er doorheen. Ze eindigden daar bij de bergen en lande daar 'Zo, daar zijn we dan weer'

Elliot glimlachte naar haar en snoof de lucht op. 'Helaas.' Zei hij en keek om zich heen. 'Waar zullen we heen gaan?'

De lucht rook hier zo anders. 'Ik weet het niet, jij kent het hier beter' zei ze glimlachend.

'Naar het dorp lijkt me te riskant, misschien kunnen we naar de nabij gelegen stad.' Zei hij twijfelend. 'Maar die staat wel bekend als de verblijfplaats van alle criminele bendes die we op de aarde hebben.

'En wat doen wij dan?' zei Isabella grijnzend 'Wij zijn geen haar beter, misschien is daar ons thuis wel' zei ze goedmoedig. 'Jij moet maar zeggen welke kant ik op moet vliegen.. of je moet willen lopen' zei ze glimlachend.

Elliot wees naar de horizon waar je nog net een paar rookwolken zag.

Isabella glimlachte en pakte zijn hand vast waarna ze weer met haar vleugels sloeg en de lucht in vloog. Ze vloog naar de plek die hij aanwees en keek haar ogen uit, dit had ze nog nooit gezien... Ze lande in een park en keek om zich heen.

Elliot keek schokkend om zich heen. 'Vanaf nu mag je nooit, maar dan ook nooit met je vleugels laten zien. Hier ben je heel veel geld waard.'

Isabella zuchte en draaide nog een keer haar hoofd om naar haar vleugels en klapte er even mee. Het zonlicht scheen op de pure witte veren en ze vond het jammer dat het niet meer kon 'Vooruit dan maar' zei ze zacht en ze vouwde ze voorzichtig weer in. 'Nou.. en nu?'

Elliot keek weer om zich heen en haalde zijn schouders op. 'We moeten onze groep vinden. Als je die niet hebt ga je zeker weten dood.'

Isabella lachte even 'Wij en dood? Nee de dood krijgt ons niet' zei ze grijnzend. 'Maar je hebt gelijk, het is wel handig om aan een groep te komen, anders kijken we of ze hier een vechtschool hebben ofzo?'

Elliot grijnsde en schudde zijn hoofd. 'Kom mee. We moeten echt een groep vinden die bij ons past en dat betekend dat we moeten opvallen, maar toch weer niet teveel.'

Isabella grijnsde 'Dat opvallen komt wel goed... of juist niet, maar dat zien we dan wel weer' zei ze twijfelend. Ze liep richting de uitgang van het park en kwam bij een drukke straat 'Hm, wel druk hier'. Isabella grijnsde en liep zo de straat over, in de hemel stopte altijd iedereen voor je als je overstak en hier dus overduidelijk niet, daar kwam ze al snel achter. Na een paar passen gezet te hebben werd er al luid getoeterd en kwamen er vrachtwagens als een gek op haar af rijden. 'Oeps' mompelde ze en ze rende behendig tussen de auto's door deze keer. Aan de andere kant van de straat bleef ze op de stoep staan. Leuk hier, weer op de aarde...

Elliot wachte even en liep haar toen achterna. 'Je bent echt gestoord.' Zei hij en sloeg een arm om haar heen.

Isabella lachte even 'Tja, ik ken nog niet alle aardse gebruiken ben ik achter gekomen' zei ze grijnzend. Ze keek even omhoog naar zijn gezicht en liep met hem mee, opzoek naar een groep.