Het kleine tuinhuisje

Elliot liep achter haar aan en knikte. 'Waar denk je dat we een slaapplaats kunnen vinden?' Vroeg hij en keek om zich heen. 'Een nieuwe groep zullen we denk ik niet meer vinden.'

Isabella schudde haar hoofd 'Nee, maar we kunnen er wel zelf een maken' zei ze grijnzend. Ze keek even om zich heen 'Misschien een doos' zei ze plagend. 'Nee, we nemen gewoon een leegstaand huis hier verderop ofzo.' stelde ze voor.

Elliot knikte en liep van het centrum weg. 'Ja, dat zou wel kunnen. De groep der goden, waar de leider voor het eerst een vrouw is.' Zei hij plagend en zocht naar verlaten huizen.

Isabella lachte even en liep met hem mee. Ze keek in een paar huizen, maar vond nog niet de goede vond ze. Ze liep nog verder en zag uiteindelijk het perfecte huis. Ze liep snel naar binnen en zag niemand, waar ze blij om was 'Laten we hier intrekken' zei ze vrolijk.

Elliot ging naar binnen en keek om zich heen. Het was niet echt een geweldig huis, maar er stonden zeker wel bruikbare dingen en meteen ging hij naar boven om een bed te zoeken en geluk hadden ze. 'Eindelijk.' Zei hij en liet zich op het bed vallen.

Isabella glimlachte toen ze het bed zag en wou er meteen bij springen, maar bedacht dat ze beter een soort pyjama kon aantrekken, al had ze die niet. Ze trok de sneakers uit en haar broek. uiteindelijk had ze alleen nog het te lange, wegkruip vest aan en haar ondergoed natuurlijk waarna ze ook op het bed sprong en grijnsde 'Slapen, heerlijk' zei ze blij en ze kroop dicht tegen hem aan.

Elliot had geen zin om iets uit te doen en bleef gewoon liggen. 'Heerlijk.' Zei hij en sloeg zijn arm om haar heen. 'Welterusten leidster van de revolutie.' Zei hij en kuste haar snel een keer.

Isabella grinnikte even 'Welke revolutie' vroeg ze plagend. 'Welterusten' zei ze zachtjes en ze legde haar hoofd rustig tegen zijn borst zodat ze zijn hartslag en ademhaling hoorde. Ze gaapte even en sloeg haar arm om zijn middel waarna ze in slaap viel.

Elliot wou nog antwoorden, maar toen hij erover dacht viel hij ook in slaap. Hier had hij al lang naar verlangd. En het maakte het allemaal beter nu zij weer bij hem in zijn armen lag.

Isabella lag rustig te slapen op zijn borst en hoorde ver op de achtergrond het rustgevende geklop van zijn hart.

Elliot sliep heerlijk en genoot ook van haar warmte.

Isabella sliep de hele dag door en werd 's avonds wakker van een blaffende hond. Rustig knipperde ze met haar ogen en keek ze om zich heen. Ze wreef even over Elliot's zij en bleef nog even liggen.

Elliot sliep gewoon rustig door. Maar de hond stoorde hem wel waardoor hij iets ging verliggen.

Isabella bleef rustig naar zijn hartslag en ademhaling luisteren en dommelde weer in.

Elliot deed rustig zijn ogen open en knipperde een paar keer om zijn beeld weer beter te maken.

Isabella lag weer rustig te slapen, veilig in zijn armen, natuurlijk warmgehouden door zijn lichaam.

Elliot wreef zacht over haar rug en keek even rond vanaf het bed.

Isabella werd rustig wakker van iets dat ze op haar rug voelde. Ze knipperde even en keek even om zich heen. Ze merkte nu dat het Elliot was en glimlachte 'Goedemorgen' zei ze zacht terwijl ze nog op zijn borst bleef liggen.

'Goedemorgen.' Zei hij en glimlachte naar haar. 'Lekker geslapen?' Vroeg hij en kuste haar op haar voorhoofd.

Isabella glimlachte even en genoot van zijn warme lippen die op haar voorhoofd kwamen. 'Ja hoor' zei ze met een ochtendstem terwijl het nog 's nachts was. 'Jij ook een beetje?' vroeg ze rustig.

Elliot knikte en glimlachte naar haar. 'Ik voel me weer levend.' Zei hij rustig en keek om zich heen.

Isabella glimlachte en rekte zich rustig uit 'Ja, ik ook wel weer... oo hoe gaat het met je arm, we hebben er helemaal niet meer naar gekeken' zei ze een beetje geschrokken en ging snel zitten.

'Het komt wel goed. Het bloed niet meer en de pijn is bijna weg.' Loog hij en bewoog zijn arm even en hield zijn gezicht neutraal.

Isabella keek hem aan en zweeg even 'Ik geloof dat gezicht van je niet' zei ze twijfelend.

Elliot zuchtte en legde zijn arm weer neer. 'Nou je zult het wel moeten geloven.'