Het kleine tuinhuisje

'Oke' zei ze zachtjes en ze liep met nog steeds haar vleugels gespreid naar de deur, die ze opentrok en waar ze door heen liep. Ze zou die jongen laten zien dat ze niet kon praten, dat hij het zich allemaal had ingebeeld en dat hij spoken zag. Ze zou voor hem in de schaduwen kruipen om hem bang te maken. Zo zat het in haar hoofd gedramd.

Elliot liep moeilijk achter haar aan. Ze moesten hier snel weg. Ze hadden dan wel geen plannen, maar ze moesten Mavis verraden.

Isabella draaide zich in de gang in een keer om 'Elliot... ik denk, ik denk dat ze je een kracht hebben gegeven net zoals ik het water kan sturen... ik denk dat jij dat met electriciteit kan en je moet er snel mee leren omgaan, alsjeblieft ik wil je niet zovaak op het nippertje van de dood zien' zei ze vermoeid.

Elliot knikte en liep rustig door. 'Ja, we vinden wel een manier.' Zei hij en ging langs haar lopen. 'Maar eerst hieruit komen.'

Isabella knikte 'Ja, misschien wel, maar wel snel' zei ze dwingend. Ze liep met hem mee en kwamen zo bij de uitgang.

Elliot leek eerst even over het plein en rende toen moeilijk naar een Van de steegjes. Niet dat iemand ze nu nog zocht, maar ja. Je weet maar nooit.

Isabella rende vermoeid achter hem aan, maar eerst klapte ze haar vleugels toch maar in. Ze zag dat de plannen gek genoeg nog op het plein lagen en pakte ze mee. 'Ik haat het hier' mompelde ze en ze rende door de steegjes heen richting de thuisbasis of hoe je het ook wou noemen.

'Begrijp je dan toch eindelijk mijn haat voor de aarde?' vroeg hij en bleef verderop in een steegje staan.

'Nee, ik heb haat aan de mensen hier, de stad is prachtig en je kunt er leuk over de daken springen maar die vervloekte groepen verpesten alles, ze proberen elkaar alleen maar uit te moorden en ik dacht dat we hier veilig zouden zijn' zei ze chagerijnig en ze bleef voor hem stil staan.

'Zoals je al eerder had gezegd zijn we nergens veilig.' Hij keek haar even aan en zuchte. 'Maar het is dit of sterven in de hemel.'

Isabella zuchte 'Ik weet het' mompelde ze. Met haar blik op de grond gericht liep ze langs hem heen, richting het gebouw wat hun zogenaamde 'thuis' was.

Elliot liep achter haar aan en ging rustig naar binnen. De meeste waren al lang terug en keken hun verbaasd aan.

Isabella keek iedereen woedend aan en smeet de plannen op de grond. Ze hoopte maar dat Elliot flink tegen iedereen te keer zou gaan want anders zou ze het zelf doen.

De baas keek ze verbaasd aan en lachte. 'Ik wist wel dat jullie niet geschikt waren.' Elliot keek hem woedend aan en stapte op hem af. 'Onze opdracht was uitgelekt en ze stonden ons godverdomme op te wachten. Hoe durft u te zeggen dat we niet geschikt zijn als hiertussen verraders zitten.' Riep hij woederd en meteen rende er twee andere op hem af om hem tegen te houden.

Isabella draaide zich meteen om en rende op de twee af die Elliot hadden. Ze trapte de gene aan de rechterkant weg en trapte vol in zijn maag zodat hij kermend op de grond viel. Aan de andere kant trapte ze tegen de knieën van de andere jongen aan en dreigend met een mes sprong ze daarna boven op hem. Niemand zou aan Elliot komen, hoe moe ze ook was dat zou ze niet toelaten.

'Wie gaf jullie het recht om je bondgenoten neer te halen?' 'Wij zelf aangezien dit onE bondgenoten niet kUnnen zijn. Luistert u niet ofzo? Mavis heeft ons verraden. Hij had ons in een val gelokt en dwong ze om ons te martelen en vermoorden.'

Mavis keek al die tijd rustig en grijnzend toe, maar toen zijn naam viel keek hij onschuldig om zich heen 'Ik? Waarom zou ik jullie verraden, jullie zijn mijn broeders en dit is mijn thuis' ging hij tegen Elliot in. Isabella sprong nu van de jongen af die scheel naar haar mes had gekeken. Ze keek naar alle sukkels die er zaten en liet een soort grommend geluid vanuit haar keel komen. Alle jongens keken haar raar aan en Mavis leek zelfs een beetje bang wat Isabella goed deed.

De baas lachte en keek even naar Mavis. 'Mavis zou zoiets nooit doen, daarvoor is hij te dom.' Zei de baas eerlijk en keek verbaasd naar De stille. 'Als u me niet geloofd is het uw probleem, maar ik denk dat iemand hier wraak wil.' Zei hij en keek naar Isabella. 'Maak hem af.'

Isabella keek de man raar aan en wist dat het nou toch niet meer goed zou komen. Ze trok haar messen en keek iedereen dodelijk aan ook al zagen ze dat niet. Ze wachte ze rustig op en grijnsde uitdagend. Mavis grijnsde even 'Ja daar ben ik te... wat?' zei hij verbaasd en hij keek van de baas naar Isabella. Hij begon boos te worden en sprong op. Hij pakte het dichtbijzijnde wapen wat een soort zwaard was en rende op Isabella af.

Elliot keek hem boos aan en rende naar een van de jongens die stond te kijken en trok het mes uit zijn riem voordat de jongen er echt op kon reageren. Elliot ging snel weer in het midden staan en keek naar Mavis. De baas keek verbaasd naar de drie. 'Jullie zijn echt nog kinderen.' Zei hij en stond op. Rustig liep hij weg, naar een andere kamer waar ze hem niet aan konden vallen. Een paar jongens volgde hem en een paar bewaakte de deur.

Mavis lette niet meer op de baas. Alleen op Isabella en Elliot. De twee jongens die alles hadden verpest door terug te komen. 'Jullie' schreeuwde hij. Isabella dacht snel na en rolde naar hem toe zodat hij over haar heen viel en zij boven op hem kon springen. Ze ging met haar mond naar zijn oor 'Je moet niet spotten met ons' zei ze zachtjes. Mavis vloekte en keek haar vreemd aan 'J-je praatte' zei hij angstig. 'Dat is niet het enige wat ik kan' zei ze kwaadaardig en ze hield haar mes tegen zijn keel.

Elliot lachte even en keek naar Mavis. Wat een idioot. Elliot bleef iedereen woedend aankijken, maar niemand deed iets. De meeste gingen gewoon verder met hun bezigheden of begonnen met elkaar te wedden wie er ging winnen. Interessante groep waar Mavis blijkbaar weinig vrienden had. Toen het mes tegen Mavis zijn keel werd gehouden rende er een jongen op Isabella af, maar Elliot was sneller en tackelde hem, waarna hij zijn keel opensneed.

Isabella had er genoeg van en stond op. Mavis rolde snel naar de zijkant en stond rustig op. Hij wreef even over zijn keel en keek raar naar Isabella. Isabella ging stevig staan en keek naar iedereen, voorzichtig klapte ze haar vleugels open en begon ze te spreken 'Jullie zijn allemaal verraders, jullie die denken dat jullie anderen moeten uitroeien om zelf beter te worden. Jullie zijn verdoemd tot in de eeuwigheid, ik zal jullie achtervolgen in elke schaduw en in jullie slaap. Ze haalde het water uit een emmer en sneed daarmee de kabels bij de lampen door waardoor die hard op de grond vielen voor de neus van de jongens. 'Moge jullie flink verdoemd zijn' eindigde ze. De lampen vielen kapot op de grond en er ontstond een vuurtje. Isabella's capouchon viel perongeluk af en nu waren de jongens nog banger 'Hij is.. een vrouw...' hoorde ze iemand verbaasd zeggen. Isabella klapte een keer hard met haar vleugels en keek ze woedend aan vanachter haar zonnebril.

Elliot keek haar verbaasd aan en lachte toen. 'Welkom in de hel.' Riep hij nog en ging bij Isabella staan. 'Laten we maar gaan. Ze zullen toch wel branden.' Zei hij rustig en keek nog een keer naar de jongens. Dit zou ze eeuwig blijven achtervolgen. Ze zouden zich nooit meer veilig voelen.

Isabella grijnsde en draaide zich om. Ze klapte nog een paar keer hard met haar vleugels en liep toen naar buiten, waar ze haar vleugels weer inklapte en voldaan glimlachte 'En nu een slaapplaats zoeken, want ik ben kapot en ik denk jij ook' zei ze rustig.