Het kleine tuinhuisje

Elliot keek even naar de deur, maar greep toen ook naar zijn hoofd. 'Wat is dit?' Vroeg hij en keek naar haar vader. 'Kunt u niet gewoon praten?' Vroeg hij en zette zijn vingers tegen zijn slapen.

'Papa, alsjeblieft je hebt een verbod om dit op eigen mensen uit te oefenen' zei ze vervuld van de hoofdpijn. Haar vader grijnsde en gaf ze allebei een pijnstoot. Jullie kunnen niks voor me verbergen klonk het in hun gedachten. Isabella had niet veel te verbergen, maar Elliot... Isabella moest er gewoon niet aan denken want dan zou ze hem verraden. Haar vader drong nog even tot hun door, Ik mag dit niet op mijn eigen mensen doen, maar jullie gedragen je ook niet echt naar mijn eigen mensen klonk het boos.

Elliot kneep zijn ogen dicht en probeerde zich ertegen te verzetten. 'We verbergen niks voor u.' Zei hij en maakte zijn hoofd leeg. Hij dacht alleen nog maar aan de pijn en aan de pijn die Isabella nu waarschijnlijk ook voelde.

Isabella kromp ineen en sloot haar ogen. Er moest toch iets te vinden zijn in hun gedachten? Hij begon te zoeken en begon bij Elliot. Er was vooral veel Isabella, maar ook pijn. Wacht, zag hij dat nou echt daar… Hij zag hun beiden op aarde en hij kon niets anders dan een mens zijn, walgelijk. In een flits trok hij zich terug uit de gedachten van allebei en hij keek boos. Isabella voelde in een flits haar vader uit haar gedachten verdwijnen en zuchtte opgelucht. ‘Wat is er papa?’ vroeg ze toen ze hem zo zag kijken. ‘Met mij? Wat is er met jou en dat… mens’ zei hij walgend.

Elliot liet zijn hoofd rustig los en keek hem geschrokken aan. 'Denk u serieus dat ik een mens ben?' Vroeg hij en keek hem ongelovig aan. 'U zoekt gewoon een smoesje om me hier weg te krijgen.' Zei hij beschuldigend en keek naar Isabella. Dit ging niet goed. Ze moest maar gewoon doen alsof ze van niks wist. Anders waren ze beide voor eeuwig verdoemd.

‘Nee, nee, nee je bent een mens Elliot en anders zal ik het je zo nog een keer vragen’ zei hij grijnzend. Hij nam Isabella’s gedachten nog een keer door en hij stootte pijn haar hoofd in. Isabella gaf in een keer een schreeuw en pakte met haar handen haar hoofd vast.

'Laat haar met rust. Hebt u dan geen gevoel.' Zei hij en keek geschrokken naar Isabella. 'Hoe durft u zichzelf een vader te noemen.' Zei hij zacht en keek hem boos aan. Hij wist het toch al, dus wat maakte het uit wat hij zei. Elliot sloeg zijn arm om Isabella heen.

‘Elliot… je hoeft niets… te zeggen… laat hem stikken… in zijn eigen gedachten’ zei ze met veel pijn. Haar vader lachte en gaf haar meer pijn waardoor ze ineenkromp en zwaar begon te ademen ‘Jongeman, bent u een mens?’ vroeg hij sirieus.

Elliot keek spijtig naar Isabella. Hij kon het niet verdragen dat zij pijn leed door zijn leven. Hij slikte een keer en knikte. 'Ja, ik ben een mens.' Zei hij en keek naar de grond. 'Het spijt me.' Zei hij tegen Isabella en keek naar haar vader.

Isabella werd meteen verlost van de pijn en keek verdrietig naar Elliot. ‘Wachters’ riep haar vader en ze hoorde al gestommel. Snel sloeg ze haar armen om hem heen en hield ze hem stevig vast ‘Laat me niet los’ fluisterde ze.

Elliot sloeg zijn armen om haar heen en legde zijn hoofd op haar schouder. 'Het spijt me.' Zei hij en kuste haar op haar wang. 'Ik kon niet anders.' Zei hij en probeerde al zijn emoties in te houden. Nu was het dan toch over. Nu werden ze voor eeuwig gescheiden.

‘Je kon er niks aan doen’ zei ze zachtjes en ze moest moeite doen om haar tranen binnen te houden. De deur werd open gegooid en 4 bewakers kwamen op hun af gesneld. Ze probeerden hun uit elkaar te trekken, maar Isabella hield Elliot goed vast en met moeite kregen ze haar uiteindelijk los getrokken. Ze begon wild om zich heen te slaan en twee van de vier pakten haar armen. Ze sleurden haar mee de deur uit. ‘Nee, Elliot!’ schreeuwde ze hopeloos. De andere twee pakte met veel moeite Elliot vast en trokken hem ook mee de deur uit maar dan in een hele andere richting dan Isabella.

'Ik zal je nooit vergeten.' Zei hij en voelde haar opeens niet meer. Boos keek hij om zich heen en hoorde haar zijn naam roepen. 'Isabella!' Schreeuwde hij, maar kreeg zichzelf niet los. Het maakte hem niet uit wat er nu met hem gebeurde. Hij wou gewoon terug naar haar. Haar lippen proeven en haar warmte voelen. Er rolde een traan over zijn wang en hij liet zich meesleuren door de bewakers.

Isabella probeerde zich nog steeds los te trekken uit de greep van de bewakers en keek tevergeefs rond of ze Elliot zag. Zij zou hem ook nooit vergeten. Isabella schreeuwde nog een paar keer om Elliot terwijl de tranen over haar wangen liepen. Ze stopte even bij de bedienden en haalden een servet, waar ze een prop van maakte en in haar mond stopte. Isabella voelde zich verloren, dit mocht niet. Ze hadden samen verbannen moeten worden zodat ze nog samen konden leven. Nooit had ze meer naar hem verlangd als nu, de gewone dingen die hij deed of gewoon de arm die hij om haar heen sloeg als ze het nodig had, de lippen die haar warm van binnen maakten en het mocht gewoon niet zo zijn dat dit gebeurde. Isabella liep nu gewoon mee, met een teneergeslagen blik. Elliot namen ze mee naar de eerste uitgang die ze konden vinden. Ze sleurden hem mee naar buiten over allerlei wegen en door vele steegjes totdat ze uiteindelijk bij een groot wit gebouw kwamen. Ze brachten Elliot daar naar binnen en sloten hem op in een witte vierkante cel waar geen raam in zat. ‘De engelen zullen hier wel zien wat ze met je doen, mens’ zei een van de bewakers lachend ‘Maar reken er maar op dat je er niet goed vanaf komt’ zei de ander gemeen. Ze sloten de deur en liepen weg.

Elliot ging in een hoek van de cel zitten en legde zijn voorhoofd op zijn knieën. Tranen vielen er op zijn shirt en hij wou zo graag terug naar haar dat het hem niet eens kon schelen waar hij was. Haar woorden schoten door zijn hoofd. Alles wat ze ooit tegen hem gezegd had. En daar was zijn antwoord. Ze had het hem al verteld. Al voordat ze naar de hemel kwamen. Dit was zijn einde.

Isabella werd naar haar vader’s kamer meegenomen en ze duwden haar ruw naar binnen. Isabella tuimelde voorover op de grond en de bewakers bleven bij de deur staan. Ze liep naar de achterkant van de kamer en rende toen woedend op de bewakers af, maar zij waren er voor getraind en duwde haar weer terug ‘Zit’ zeiden ze rustig. Isabella trok iniedergeval de zakdoek uit haar mond en gooide hem in hun gezicht waarna ze in de kamer ging zitten. De tranen stroomden nog steeds over haar wangen. Ze moest weten waar hij was of wat ze met hem gingen doen zodat ze hem kon helpen ontsnappen. Het leek alsof ze overal om een hoek een schim zag van hem en ze had het gevoel dat hij gewoon elk moment kon binnenlopen maar dat was niet het geval. Bij Elliot waren ze in een kamer in het grote witte gebouw, druk aan het praten over wat ze met hem zouden doen. ‘We hebben allerlei stoffen die we nog moeten testen op huid, we kunnen de engelen hier natuurlijk geen niet werkende crème aanbieden’ zei een onderzoeker. De anderen knikte ‘Laten we dat mengseltje met dat zuur zometeen eens proberen’ zei een ander. Ze verspreidden zich en lieten Elliot oproepen naar de onderzoekskamer. ‘Mens, naar kamer 394 voor test’ werd tegen Elliot gezegd en ze namen hem mee daar naartoe.

Elliot liet ze gewoon doen. Hij stribbelde niet tegen, maar hielp ook niet meer. Zijn hoofd was nu heel ergens anders. Hij moest er niet aan denken wat ze nu met haar hadden gedaan. tests en nog eens tests tot hij erbij neer zou vallen. Had Isabella gezegd. Misschien werd het ook een tijd om te gaan. Nee, hij zou doorvechten tot hij echt niet meer kon. Voor haar.

Isabella’s vader kwam de kamer in gelopen langs de bewakers ‘Hallo dochter’ zei hij rustig en hij ging in zijn eigen stoel zitten. Isabella reageerde daar niet op en begon gelijk paniekerig te praten ‘Wat heb je met hem gedaan? Waar is hij heen!’. ‘Doe eens rustig kind, ik moet met je praten… Ik nam je terug als dochter om te laten zien dat je het wel kon en dat ik het toen mis had’ ‘Had dat dan eerder bedacht en zeg op nu! Waar is hij heen en wat heb je met hem gedaan’ ‘Ik doe niks met hem, maar ik denk dat je zelf wel weet waar hij zit’ zei haar vader grijnzend. Isabella dacht even na, waar zouden ze mensen opsluiten? Nee… niet daar, maar waarschijnlijk wel ‘Toch niet naar Osira, het testlaboratorium?’ zei ze bang. Haar vader bevestigde haar angstige vermoedens door te knikken. ‘En jongedame jij trouwt met Ethan en je krijgt kamerarrest voor de rest van dit jaar’ zei hij streng ‘Maar papa je kunt hem dat niet aan doen, het was mijn schuld niet de zijne’ zei ze half huilend. Haar vader negeerde haar en stond op waarna hij de kamer uitliep, hij had wel iets beters te doen dan naar het liefdesverdriet van zijn ‘dochter’ te luisteren. Isabella werd omhoog getrokken en naar haar vertrekken gebracht, toen ze daar aankwam verwachte ze hem op de bank te zien zitten op de manier dat ze hem had achter gelaten. Ze wou hem weer omhelzen, een eeuwige omhelzing zodat ze nooit meer van elkaar gescheiden zouden kunnen worden. Isabella’s deur werd van buitenaf op slot gedaan en de ramen werden ook vergrendeld zodat ze niet open konden. Ze hadden Elliot inmiddels naar binnen gebracht en de doktoren hadden hem verder begleid en hem op een stoel gezet, met riemen zodat hij niet zou kunnen vluchten. Toen hij vast zat pakte de doktoren het spul wat zalf voor een zachte huid moest worden. Ze deden wat op hun gehandschoende handen en smeerde het langzaam over zijn arm heen, maar door het zuur echter schroeide het op zijn arm. De doktoren peinsden ‘Misschien moeten we het nog een keer doen en anders zit er een teveel aan zoutzuur in’ zei een van de doktoren. Ze smeerden het spul nog een keer op zijn zelfde arm waardoor de wonden groter werden ‘Te veel zoutzuur dus’ zeiden ze in zichzelf.

Elliot deed wat ze zeiden en stribbelde niet tegen. Zijn arm deed verschrikkelijk veel pijn, maar hij reageerde niet. Zijn hart deed veel meer pijn. Hij staarde recht voor zich uit en zo bleef hij zitten. Er liep weer een traan over zijn wang, maar nog steeds niet door zijn arm, maar nog steeds voor zijn hart en zijn verlies. Waarom wouden ze ook zo graag uit dat kasteel. Waarom waren ze er eigenlijk? Ze hadden meteen weg moeten gaan. Samen achtervolgd worden was beter geweest dan gescheiden.

Isabella keek dood voor zich uit en zat op de bank. Ze sloot haar ogen en zo leek het alsof hij nog naast haar zat. Al snel ging ze toch maar naar bed, maar haar dromen waren nachtmerrie’s geworden over allerlei dingen die ze met Elliot hadden gedaan of nog moesten doen. Met het zweet op haar rug werd ze midden in de nacht wakker. Ze liep naar het raam wat het was nogal verstikkend. Ze wou het open doen maar dat lukte niet. Snel liep ze naar de kamer waar ze wel meer lucht kreeg omdat die voorkamer groter was. Isabella liet zich midden in de kamer op haar knieën zakken en voelde de steken in haar hart, het gemis van zijn warmte en zijn bescherming. Hij had bij haar moeten zijn, bij haar moeten slapen, maar nee, haar vader vond het nodig om hem als proefkonijn te laten gebruiken. Ze sloeg hard op de grond en keek toen huilend om zich heen. De doktoren verbaasden zich over Elliot, wat had die jongen gedaan dat hij zo levenloos voor zich uitkeek. Ze verdunden het middeltje nog meer en begonnen aan zijn hand om het daar op te testen, het ging al beter maar liet nog steeds kleine plekken achter. Na het nog een keer te verdunnen was het perfect, het werkte. Ze stuurden Elliot weer terug naar zijn cel en brachten hem ook zijn water en zijn brood. Ze sloten de deur en gingen weer weg. Hij zat er weer alleen.

Elliot ging weer in het hoekje zitten en liet het eten voor wat het was. Hij had het flesje water wel meegenomen naar de hoek en rolde het over de grond. Zijn hand was verschroeid en deed verschrikkelijk veel pijn, maar nog steeds kon hij die pijn niet plaatsen. Slapen was wat hij wou. Even weg zijn van deze wereld, maar het lukte hem niet. Nee, hij kwam gewoon niet weg van deze verschrikkelijke plek. Hij wou naar haar toe. Naar zijn eigen hemel. Waar alles perfect was. Voor het eerst keek hij naar zijn arm en zag dat de letters van haar naam deels vervaagd waren door wondjes, maar het was nog wel leesbaar. Voorzichtig liet hij er een dopje water op vallen en smeerde het over de wonden uit. Niemand mocht aan haar komen. Ook al was het alleen haar naam. Het was alles wat hij nog van haar had.

Isabella’s deur ging open en Ethan kwam binnen. Het was nog midden in de nacht en ze wist niet waarom hij binnenkwam. Hij knielde naast haar en hielp haar naar de bank toe. Ze wist niet eens dat het gebeurde. Ze voelde zich verscheurd, niet meer compleet. Ze had zich in zichzelf terug getrokken en klampte zich vast aan alle herinneringen die ze van hem had. Ethan hield haar vast en wiegde haar een beetje. Hij fluisterde wat troostende woorden maar bij Isabella kwam niks binnen. Ze was afgesloten voor geluid en zicht, alleen haar droombeelden schoten voorbij. Ze lieten Elliot met rust maar de volgende ochtend stond hem weer wat te wachten.

Elliot staarde naar een donkerder puntje op de witte muur en bleef daar de hele tijd naar kijken. Af en toe knipperde hij, maar hik was bang voor het donker. Elke keer als hij knipperde zag hij haar, maar dan op het moment dat haar vader haar martelde en dat ze toen met Ethan had. Alles schoot voorbij en hij werd we gewoon bang van. Met moeite hield hij zijn ogen open en dacht alleen aan de goede momenten.

Isabella keek nog steeds recht voor zich uit en zag alle momenten met Elliot aan zich voorbij schieten. Er vielen nu het ochtend was een paar stralen licht binnen en Isabella ontwaakte een soort van uit de trance waar ze in zat. Ze merkte dat er twee armen om haar heen geslagen waren en iemand fluisterde wat, opeens werd ze heel enthousiast ‘Elliot?’ vroeg ze verbaasd maar blij. ‘Nee, Ethan’ zei Ethan glimlachend. Hij was blij dat hij eindelijk wat reactie kreeg. Isabella’s hoofd schoot opzij en ze duwde zijn armen van haar af ‘Nee, ga weg, laat me alleen, zie je dan niet dat ik bezig was’ ‘Bezig met de rest van je leven vergaren aan dat mens, Kom op Isa je weet beter’ zei Ethan grijnzend en hij sloeg zijn armen weer om haar heen. Weer duwde Isabella hem weg en sprong ze op. Ze was duizelig, misselijk en wou naar Elliot, alleen al om te weten of hij nog leefde. Ethan schudde zijn hoofd ‘Je bedenkt je vroeg of laat wel, mijn toekomstige vrouw’ zei hij rustig. Isabella hart sloeg een slag over en ze keek hem verbaasd aan, toen herinnerde ze zich wat haar vader had gezegd ‘Het is niet eerlijk’ beet ze Ethan toe. ‘Maar liefje, dat mens van je kan sterven en ik kan je beschermen, ik kan voor eeuwig bij je zijn’ zei hij liefjes. Isabella walgde ‘Nee, ik sterf liever met hem dan dat ik voor eeuwig bij jou moet zijn’ zei ze boos. ‘Oke, jij moet het weten’ zei hij grijnzend en hij knipte in zijn vingers waardoor er twee bewakers binnenkwamen. Er werd aan Elliot’s celdeur gerammeld ‘Wakker worden of gewoon meteen hierkomen jij’ beval een bewaker.

Elliot staarde nog steeds naar het stipje en bleef gewoon zitten. Hij had niet eens door dat het tegen hem bedoeld was. Met zijn goede hand rolde hij het flesje op en neer en voelde dat zijn mond en zijn ogen droog waren. Hij nam een kleine slok water en sloot zijn ogen toen even.