Het kleine tuinhuisje

Elliot klom achter haar aan, maar dat stomme pak werkte niet echt mee. Toch lukte het hem en ging hij langs haar zitten. Snel pakte hij zijn briefje en schreef. "Kan ik hier wel praten?'

Isabella keek naar hem en knikte 'Ja, hier kan het wel, hier kan alles. Niemand zag me hier ooit dus ik neem aan dat ze dat nog steeds niet doen' zei ze glimlachend.

Elliot zuchtte opgelucht. 'Test een twee drie.' Zei hij en lachte even. 'Oke, je wilt niet weten hoe moeilijk het is om een hele dag je mond te houden.' Zei hij en glimlachte weer naar haar. 'Ik serieus medelijden met je. Jij moet zoenen met een vampier.'

'Je stem werkt nog' zei ze lachend. Ze keek even naar hem en knikte 'Gelukkig ben ik je niet kwijt aan de kerkers en kan ik je toch nog zien, en ik begrijp hoe moeilijkhet is al zou ik nu willen dat ik het zelf mocht... ruilen?' zei ze glimlachend. 'Hm ik zoen jou veel liever' zei ze grijnzend. Ze draaide de dop van het flesje water en dronk gulzig, ze had sinds het eten niks meer gedronken. Ze draaide de dop er weer op en legde het eten even snel in de goot. Ze kroop weer omhoog en keek hem aan.

Elliot keek haar grijnzend aan. 'Ik denk dat ik er vergeleken met jou nog best wel goed aan toe ben. Ik ben hier niet diegene die met een vampier nakomelingen moet krijgen.' Hij lachte even en keek haar aan. 'Of vind je dat niet zo erg?'

Isabella trok een walgend gezicht 'Ieuw, nakomelingen met hem, allemaal kleine duivels zouden het worden zoiezo' zei ze walgend. 'Misschien is het inderdaad beter als je niks zegt' zei ze plagend en ze kroop iets dichter bij hem zodat ze zijn warmte naast haar kon voelen.

Elliot lachte even om haar reactie en sloeg zijn arm om haar heen. 'Mijn mond krijg je zolang ik op dit dak zit niet meer dicht. Helaas voor jou.' Zei hij er plagend achteraan en kuste haar op haar voorhoofd. 'Waarom vind je vader hem zo perfect?'

'Ahw, nouja zeg' zei ze grijnzend, ze begreep het wel, maar het was alsnog jammer. 'Ik denk omdat hij een heer is en uit een goede familie komt. Hij doet alsof hij een engel is en heeft daardoor meer recht bij mijn vader. Ik denk ook dathij iets met Tamani afgesproken moet hebben..' zei ze nadenkend.

'Is er geen manier om je vader te bewijzen dat ik beter ben?' Elliot keek in de verte en zuchtte. 'Dit is niet eerlijk.'

Isabella dacht even na en frunikte wat aan de knopen van zijn pak. 'Misschien is er wel een oplossing' zei ze ineens. Ze had wel een idee, maar of het ging werken wist ze niet zeker.

'Ik ben bereid er alles voor te doen.' Zei hij haar en kuste haar op haar wang.

Isabella grijnsde 'Als hij kan toneelspelen dan kan jij dat ook' zei ze mysterieus. 'Als we er nou voor zorgen dat jij een goed pak krijgt en je haar normaal doet' zei ze grijnzend en ze haalde een hand door zijn haar zodat het niet meer platter zat, maar ongeveer zo als het moest zijn. 'Dan ben jij een hoge, verloren engel, je zult veel moeten opscheppen en een goede vriend van Tamani geweest zijn, die informatie heb ik dus dat komt mooi uit' zei ze glimlachend, het zou kunnen werken. Ze drukte snel een kus op zijn lippen en keek hem daarna verwachtingsvol aan.

'Natuurlijk lukt mij dat mevrouw. Ik ben niet een van die miezerige mensen. Hoe durft de prachtige zus van een van mijn beste vrienden me zo te beledigen?' Zei hij op een arrogante toon.

'Hmm ik voel mij zeer gevleid mijn heer' zei ze grijnzend en ze tikte op zijn neus. 'Laat ik dit zo snel mogelijk voor u in orde brengen' zei ze glimlachend. 'Maar dan wil ik wel weten of het de moeite waard is' zei ze plagend. Ze keek hem aan en tikte met haar neus tegen de zijne.

Elliot glimlachte en fluisterde. 'Ik doe alles om u duidelijlt te maken dat ik de wnige ben die u verdient.' Zei hij en drukte zijn lippen op die van haar.

'Dat is fijn' fluisterde ze snel terug. Ze kuste hem ook en legde haar hand op zijn zij. Zijn lippen lieten haar vanbinnen smelten en even alles vergeten. Voorzichtig trok ze zich terug en glimlachte ze 'Oke, nu geloof ik je pas helemaal' zei ze glimlachend waarna ze haar lippen weer op die van hem drukte.

Hij sloeg zijn armen om haar heen en genoot van iedere seconden. Dit had hij te lang moeten missen. Ook al was dat maar een dag.

Niemand kon tippen aan hem, hij kreeg het voor elkaar om iedereen te zijn die nodig was en het beste was dat hijzichzelf was bij haar. Ze hield te veel van hem om Ethan ongestraft weg te laten gaan. Ze genoot van zijn lippen en zijn armen. Ze kuste hem hongerig wegens het feit dat het al weer zo lang geleden was genaamd een dag.

Elliot opende onbewust zijn mond en hoopte dat de tijd stilstond, want dit moment zou hij tot in de eeuwigheid willen doen.

Isabella opende haar mond ook en tikte zachtjes met haar tong tegen die van hem aan. Liefde bleef onbeschrijfelijk.

Elliot voelde heel zijn lichaamt tintelen en draaide een rondje om haar tong.

Isabella sloeg haar armen om hem heen en kroop dichter tegen hem aan. Ze worstelde even met zijn tong. Deze warmte, was de warmte die haar gelukkig maakte.

Elliot wreef rustig over haar rug en tongde haar nog steeds.

Isabella genoot van zijn aanrakingen zoals altijd en tongde hem. Misschien moesten ze zo maar eens terug... nee nog niet, dit was te fijn om te onderbrekn.

Elliot trok zich rustig terug en naar haar. 'Misschien moet je zo maar even terug, anders is je bijna ex vriend je dadelijk nog kwijt.'