Het kleine tuinhuisje

'Hoezo weet je niet sinds wanneer je van de aarde af bent gehaald? Dat is toch wel iets dat je je hoort te herinneren.' Zei hij verward en keek haar even aan.

Nu was Scarlett degene die haar hoofd wegdraaide 'Misschien weet ik het, maar was het te wreed om het te willen herinneren' zei ze droevig. Ze draaide haar hoofd weer terug en keek hem een beetje verdrietig aan. Isabella zuchte aan de andere kant. Er was iets met die stem, iets klopte er niet.

'Sorry, ik had er niet naar moeten vragen.' Zei hij snel en glimlachte even toen hij Isabella hoorde zuchten. Helaas was Scarlett er, maar aan de andere kant. Nu hadden ze wel iemand om mee te praten.

Scarlett knikte dankbaar en keek hem lief aan. Ze kroop wat dichterbij hem 'Hoelang zit jij hier al?' vroeg ze onzeker.

Elliot lette verder niet op haar en antwoorden. 'In deze cel nog niet zo lang, maar in de hemel al een tijdje.'

Scarlett glimlachte en haar witte tanden ontblootte zich, ze keek hem geïntereseerd aan en begon weer te praten 'Hoe krijg je dat voor elkaar?'. Isabella volgde het gesprek en vroeg zich af wie die hele scarlett was.

Elliot keek haar even vragend aan. 'De liefde hielp me.' Zei hij en glimlachte meteen. 'Toch Isabella?' vroeg hij en keek naar de luidspreker.

Isabella glimlachte, hij was haar nog niet vergeten hoor. 'Ja, maar ook diezelfde liefde bracht ons hier..' zei ze een beetje bedroefd. Scarlett knikte begrijpelijk en grijnsde 'En toch zou ik eens wat van dat water willen drinken het was zo lekker' zei ze glimlachend 'Dan deel ik het met je'.

Elliot kwam omhoog en keek haar verward aan. 'Wat bedoel je? Was het water dan heel anders dan op aarde, want dat is toch niet zo Isabella?' vroeg hij nieuwsgierig. Wat was er mis met Scarlett?

'Nee, het smaakte wel ongeveer gewoon maar ik had een dag niks meer gedronken, geloof me dan is alles heerlijk' viel Scarlett Isabella in de reden die eigenlijk ookiets wou zeggen. 'Ja, het water is hier misschien iets zoeter maar ik drink meestal fris dus ik weet het niet zo goed' zei Isabella tenslotte.

Elliot ging weer liggen en zuchte. Hij had er wel weer genoeg van en deed zijn ogen dicht. Hij was helemaal op. 'Misschien krijgen we nog wel wat.'

Isabella hoorde niks meer en ging zelf ook eens liggen. Net toen ze ging liggen zwaaide het luik open, ze schrok van het geluid en kwam meteen overeind. 'Wie is daar' gromde ze bijna. 'Rustig maar engeltje en kleine mensjes, Ethan is weer terug' zei hij grijnzend. 'Met eten voor jullie deze keer'. Hij opende eerst Isabella's cel en keek met zijn donkere ogen naar haar 'Hier'zei hij kort en hijzette het eten en de sinaasappelsap neer. Hij sloot de celdeur weer achter zih en liep toen naar de cel van Elliot en Scarlett 'Moeten jullie ook eten en drinken' zei hij verveeld. Hij zette twee grote bekers water en nog wat eten neer. 'Laterz' 'Wacht' riep Isabella ineenkeer 'Hoe lang moeten we hier blijven' 'Dat is aan jou' fluisterde hij bijna e hij sloot weer alles af 'Tot ziens dan maar' zei hij grijnzend en hij ging weer wg.

Elliot keek even naar het eten en zuchte. 'Eindelijk.' Zei hij, maar ging er niet naartoe om echt iets te eten. 'Daar is je water Scarlett.' Zei hij en glimlachte naar haar.

Scarlett zag er gelukkig uit met de beker water die ze nu in haar handen had genomen 'Het is er ook voor jou Elliot, drink dan voel je je beter echt waar'. Ze keek hem vrolijk aan. Isabella grinnikte even, zij had sinaasappelsap en zij moesten het doen met water, Elliot gunde ze het niet maar die Scarlett wel, ze mocht haar niet.

Elliot kwam rustig omhoog. Voorzichtig pakte hij het glas en nam een slok. Snel nam hij er nog een en zette het weer neer. Hij voelde zich meteen vrolijker.

Scarlett dronk gulzig de beker leeg en ging voldaan liggen. Isabella nipte wat vanhaar sinaasappelsap om te zien of het giftig was, maar dt was het niet, gelukkig.

Elliot pakte een stukje brood en ging weer liggen. Hij at het rustig op en nam nog een slok water. 'Het is inderdaad ander water.' Zei hij overtuigd en ging weer goed liggen.

Scarlett kwam overeind en glimlachte naar Elliot. Ze schoof naast hem en paktezijn water 'Hier, je moet hem helemaal leegdrinken voordat zehem op komen halen'.

Elliot keek haar verbaasd aan en kwam overeind. 'Oke?' Zei hij rustig en pakte het glas aan. Snek nam hij nog een grote slok en nog een zodat het glas zo goed als leeg was.

Scarlett glimlachte en keek een beetje verleidelijk 'Lang leve het watereffect' zei ze zachtjes. Isabella vond het maar raar 'Gaat alles goed daar?' 'O zeker wel' 'Juist denk het ook' zei Isabella sarcastisch. Scarlett glimlachte nog eventjes.

Elliot keek ar even verbaasd aan, maar zag toen inneens hoe mooi ze was en legde zijn hand op haar wang. 'Lang leve het lot.' Zei hij en glimlachte. 'Alles is goed.' zei hij lichtelijk geïrriteerd.

Scarlett glimlachte en keek Elliot aan 'Wat heb jij er nou weer mee te maken?' vroeg ze een beetje geïriteerd aan Isabella. Scarlett beet kort op haar lip en legde toen haar hand in zijn nek. Ze frunnikte wat aan zijn haar en legde haar vinger op haar lippen als stilte teken. 'O sorry hoor, ik zit hier ook maar watalleen in een cel, gescheiden van degene waarvan ik houd' snoof ze. Ze pakte boos wat van het brood en kneep et fijn.

Elliot hoorde haar niet eens en knikte. Ze was mooier dan Isabella en iets trok hem aan. Iets in zijn hoofd zei dat zij de ware was.

Scarlett wist dat het het effect van het water was en voor ze het wist was haar gezicht al zo dichtbij dat haar voorhoofd die van hemal raakte.

Elliot wist niet wat er gebeurde en waarom het gebeurde, maar voorzichtig drukte hij zijn lippen op die van haar.