Het kleine tuinhuisje

Elliot glimlachte even naar haar en kuste haar op haar wang. 'Je bent zo opeens wel groter.' Zei hij grijnzend en knikte. 'ja, anders krijgen we dadelijk nog mot met je vader.'

Isabella schudde haar hoofd 'Geloof me dat is niet leuk' zei ze quasi-beledigd. Ze kuste hem nog een keer en liep toen naar de deur toe die ze van het slot klikte. Ze opende de deur voorzichtig en liep de voorkamer in. Ze draaide even een rondje waarbij haar jurk wat zwierde, dat was het enige leuke aan die lange zware dingen.

Elliot liep rustig achter haar aan en lachte even om haar draai. 'Je lijkt het niet zo erg te vinden.' Hij liep haar snel voorbij en hield de deur voor haar open. 'Na u.'

'Dat is ook het enige er van' zei ze lachend. Ze liep langs hem de deur uit en glimlachte 'Dank u, meneer'. Ze tilde haar jurk een stukje op zodat ze er niet op ging staan en liep zo naar de trappen. 'Kom, je moet aan mijn zijde lopen' zei ze nog steeds glimlachend.

Elliot ging snel langs haar lopen en glimlachte. 'Je moet me naast vechten ook nog eens manieren leren. Een deur openhouden oke, maar verder kom ik ook niet.' Zei hij en keek rustig om zich heen. Opzoek naar andere mensen.

Isabella glimlachte 'Komt goed, je wilt niet weten hoelang ik er over gedaan heb om ze allemaal te leren' ze ze nog steeds glimlachend. Ze zag beneden wat mensen staan en knikte bleefd. 'Neem mijn arm en loop mee naar beneden' fluisterde ze.

Elliot knikte en nam haar bij haar arm. Rustig liep hij met haar naar beneden. 'Dat is begrijpelijk. Er zijn volgens mij zoveel regels dat mijn hoofd het niet eens bij kan houden'

Isabella's glimlach stond op haar gezicht gevroren. 'Ja, maar jij bent slim en ik verzette me er tegen dus het zal wel sneller gaan' zei ze rustig. Toen ze beneden waren keken de mensen bewonderend naar hun. Ze zagen er allebei goed uit. Isabella liep met Elliot naar buiten en daar over het pad, door de rozentuin naar het bos met de zanderige open plek.

'Ik en slim in een zin gaan niet samen. Alleen als er niet tussen staat.' Zei hij en keek blij om zich heen. 'Oke, je vader heeft zeker wel smaak als het over tuinen gaat. Het is hier echt prachtig.'

Isabella lachte even ' s avonds is het hier het mooist, als de zon laag staat' zei met de nog steeds bevroren glimlach op haar gezicht. Verderop bij e bos zag ze dat haar vader en Ethan er al waren. Ze slikte even en volgde hun met haar ogen.

Elliot zijn grote glimlach verdween deels en hij keek hun neutraal aan. 'Goede avond heren.' Zei hij en knikte een keer naar hun. Hij had eigenlijk best wel veel zin om de kop van Ethan eraf te rukken.

Isabella maakte zich rustig los van Elliot en ging met de bevroren glimlach naast haar vader staan. Ethan boog voor haar en pakte haar hand vast. Hij glimlachte en kuste haar hand waarna hij nog gebogen een stap naar achteren deed. Hij kwam weer omhoog en keek Elliot boos aan, maar hield een grijns op zijn gezicht. 'Welkom, jonge heren, bij dit duel' zei Isabella's vader rustig. 'Een van deze twee word na de drie uitdagingen mijn schoonzoon' kondigde hij aan. 'U mag uw wapens kiezen voor de eerste uitdaging, het gevecht'. Isabella maakte zich zorgen maar probeerde dat niet uit te stralen. Ze zag Ethan boos naar Elliot kijken, wat maakte dat zij woedend werd maar kalm bleef.

Elliot keek de vader van Isabella zeker aan en keek af en toe even naar Ethan. 'Aan jou de eer om eerst te kiezen.' Zei hij en grijnsde even naar hem. 'Of wacht je liever even op mijn keuze?'

Isabella vond dat Elliot een goede keuze had gemaakt, puur strategisch en als een heer. Ethan wist niks van strategieën en knikte 'Dan kun je meteen de wapens zien die je gaan verwonden net zolang totdat je me smeekt je te doden' zei hij grijnzend. Hij liep naar de tafel toe en pakte daar een kleine bijl en een zwaard. Hij liep terug en liet de wapens aan haar vader zien. 'Deze wapens zijn goedgekeurd, nou jongen is het jouw beurt om te kiezen' zei haar vader glimlachend. Kies het mes, kies het mes. Dacht Isabella.

Elliot knikte even naar haar vader en liep rustig naar de tafel. Meteen pakte hij de speer en deed net of hij nadacht over een tweede wapen en pakte toen twijfelend het mes. Rustig liep hij weer terug en ging weer op zijn plek staan.

Isabella's vader lachte even 'Jongen toch, er zijn vele betere wapens dan dat mes, weet je zeker dat je dat wilt?'. Ethan grijnsde en moest zijn lach inhouden, wou dat mens hem sirieus met een mes gaan proberen te verslaan? Isabella zag de onderschatting van beiden en genoot ervan, zo zou Elliot zich nu ook wel moeten voelen dacht ze.

Elliot keek even naar de tafel en knikte. 'Ja, ik weet het zeker.' Hij wou nog zeggen dat ze het mes niet moesten onderschatten, maar dat moesten ze juist wel. Dat kon een goede troef zijn.

'Dan keur ik je bij deze goed en geef ik jullie mijn zegen, moge de beste winnen' zei hij goedkeurend. Ethan keek naar Elliot en stak zijn hand uit 'Moge de beste winnen' zei hij sportief maar binnen in hem was het wel anders, het ene sluwe plan na het andere kwam in hem op. Isabella moest ook nog wat zeggen jammergenoeg 'Ook mijn zegen krijgen jullie, moge de beste winnen en mijn liefde worden' of al lang zijn dacht ze terwijl haar blik even op Elliot bleef rusten. Dit was een gesloten gevecht,er mocht geen menigte bij zijn en het ging alleen tussen die twee. 'Gaat u maar op uw plaats staan, het zandveld is de baan en degene die erbuiten komt krijgt een elektrische schok' zei haar vader rustig. Hij gebaarde dat ze plaats konden nemen en grijnsde.

Elliot schudde hem de hand en herhaalde. 'Moge de beste winnen.' hij knikte dankbaar naar Isabella en haar vader en ging op zijn plek staan. De speerpunt liet hij in de richting van Ethan wijzen en het mes had hij snel in zijn schoen gestopt.

Ethan had het zwaard in een houder gestopt en hield de kleine bijl in zijn handen, daar zou hij die speer makkelijk mee door kunnen slaan. Hij ging klaar staan en keek Elliot uitdagend aan. 'Start' riep Isabella's vader en Isabella werd koud, hij zou moeten winnen, het moest gewoon.

Elliot keek Ethan even uitdagend aan, maar viel niet aan. Rustig bleef hij staan en wachte op zijn eerste zet.

Ethan begon wat heen en weer te lopen met zijn bijl nog steeds op de speer gericht. Hij mocht niet schelden, maar uitlokken mocht natuurlijk wel. 'Nou meneer nu is het mijn beurt om te zeggen, na u'

Elliot hield zijn mond en liet de punt van zijn speer rustig met hem mee bewegen. Hij viel nog steeds niet aan en wachtte op zijn aanval.

Ethan frustreere zich over het feit dat Elliot niks zei 'Dan niet' zei hij boos. Hij haalde uit en sloeg het bijltje riching de speer.

Elliot ontweek het bijltje gemakkelijk en probeerde hem onderuit te halen met de speer door zijn voeten proberen te steken. Hij deed maar wat. Zijn ongecontroleerde acties maakte hem zwak, maar ook onvoorspelbaar.