Het kleine tuinhuisje

Isabella zuchte even 'Ja en dan gaat hij zoeken, maar kan ons nergens vinden, wat erg' zei ze treurig.'Nouja, het zal wel moeten meneer, dan zal ik eens een kotslelijke jurk uitzoeken om papa het nieuws te vertellen dat je herinnert' zei ze rustig. Ze drukte nog snel even haar lippen op die van hem en liet het eten liggen voordat werer door het raam kroop.

Elliot knikte en klom na haar Ook terug door het raam. 'Terug naar zwijgen.' Zei hij en hield zijn mond weer.

Isabella glimlachte, best cliché dit. De prinses werd verliefd op de bediende of dergelijke, maar dit was anders. Ze keek even naar Elliot en knikte. 'Ik ga geschikte kleren voor je vinden en voor mezelf' zei ze snel en ze liep weg opzoek naar een kamer die verhuurd was aan een of andere heer.

Elliot deed snel zijn haar weer plat en gong op de gang staan zoals hij andere bedoende ook wel eens zag staan.

Isabella schoot van de ene kamer naar de anderekamer om een goed pak te vinden, natuurlijk waren ze allemaal lelijk. Ze vond uiteindelijk een geschikt iets en toevallig hing er een jurk naast die er bij paste 'Wow, dit is perfect' fluisterde ze even tegen zichzelf. Ze trok het uit de kast en rende terug naar waar Elliot zou moeten staan. Ze had de schoenen er ook bij gepakt dus dat scheelde weer. Ze bleef even voor hem staan en lachte toen even.

Elliot keek haar even verbaasd aan en zuchtte. Waarom altijd in pak? Snel pakte hij het pak en bekeek het even. Het was beter dan deze werkkleding en hij knikte tevreden.

'Denk je dat dit zo lekker zit dan' zei ze grijnzend toen ze zijn gezicht zag en ze zwaaide even met de jurk. Ze drukte het pak in zijn handen met de schoenen en trok hem een soort schoonmakers hok in. Ze knipte het licht aan en liep een stukje door, het was groot voor een hok maar klein voor een kamer. Ze knikte tevreden en keek even naar de jurk waar nog wat dingen aangegespt zaten zoals een ketting en een zilveren tiara'tje.

Elliot keek even om zich heen en keek toen weer naar het pak. Snel trok hij zijn bediendes pak uit en trok dat pak aan. Het briefje deed hij ook in het andere pak en begon toen met de schoenen te klooien. Ze waren net te klein, maar het lukte hem om zijn voeten erin te proppen.

Isabella trok haar kleren uit en de jurk aan. De parelketting deed ze om en de tiara zette ze op haar hoofd. Er waren nog donkerblauwe soort sandaaltjes met hakken, er zaten een paar glimmertjes op. Ze trok ze met tegenzin aan en keek even naar haar mouwen. Het waren van die hangende mouwen die ze net zo irritant vond,maar goed. Ze keek even naar Elliot, een pak stond hem wel goed. 'Laten we dan zo maar eens gaan' zei ze glimlachend.

Elliot knikte en keek haar even grijnzend aan. Zo was hij haar echt niet gewend. Maar het stond haar zeker niet verkeerd. Met zijn lippen vormde hij het woord 'wow.' Hij boog zich een keer en stak zijn hand naar haar uit.

Isabella glimlachte even, hij moest eens weten hoe zwaar dat ding was maar goed. Ze legde na haar kleine buiging gemaakt te hebben haar hand op die van hem. Ze mocht nooit echt iemands hand vastpakken en meestal wou ze dat ook niet alleen nu was het fijner geweest.

Elliot had totaal geen verstand van manieren, maar dat had hij niet door. Glimlachend liep hij met haar het hok uit en keek even om zich heen. Even liet hij haar los en pakte hij briefje waar hij opschreef. "Wat nu?"

Isabella glimlachte en schudde haar hoofd 'Nu mag je praten' zei ze rustig. Ze legde hun handen weer op elkaar en liep verder 'We gaan naar mijn vaders kamer, daar zit hij als het goed is, dan kunnen we alles eens verhelderen' zei ze grijnzend.

'Oke, maar ik heb nog niet alles terug. Zoals mijn achternaam.' Zei hij en grijnsde. 'Zolang jij maar het meeste het woord neemt vind ik het goed.'

'Nee, dat begrijp ik' zei ze glimlachend. Ze liep verder en stopte abrupt toen ze in de gang van haar vaders kamer Ethan zag staan. Hij was boos zo te zien en Isabella duwde Elliot snel een deur in en liep er zelfachteraan. Ethan was aan het vloeken en tieren en liep uiteindelijk gehaast weg. Isabella trok Elliot weer naar buiten en zuchte 'Ben je er klaar voor?'

Elliot keek haar even vragend aan, maar hoorde Ethan vloeken en snapte dat ze het nog even geheim hield voor hem. 'Ja.' Zei hij twijfelend en keek naar de deur. 'Na jou.'

'Je begint goed' zei ze goedkeurend. Ze klopte op de deur en hoorde haar vaders stem iets brommen. Ze opende de deur en liep naar binnen. 'Vader ik wil je voorstellen aan de echte Elliot, oude vriend van Tamani, zoon van.' zei ze plechtig. Haar vader keek verrast op toen hij haar in die kleding zag en keek toen even naar de verschijning achter haar. 'Ik had toch gezegd dat hij bediende was of opgesloten?' 'Vader, luister alstublieft, ik heb Elliot op aarde gevonden tussen de mensen waar zijn vleugels eraf zijn geslagen en zijn kracht hem is ontnomen. Ik ben een tijdje met hem opgetrokken om dat te constateren, maar goed, het punt is dus dat Ethan waarschijnlijk nu minder geschikt is als Elliot want Elliot herinnerd zich allerlei dingen weer van vroeger, hoe hij met Tamani wel eens over de markt rende en die dingen' vertelde ze. Ze stapte opzij en gebaarde dat Elliot verder naar binnen moest komen. 'Zozo dat klinkt aardig pijnlijk en gewaagd maar hoe kwam hij dan op aarde?' vroeg haar vader een beetje ongelovig.

Elliot kwam rustig verder en keek hem eerst niet aan. 'Ik kwam op de aarde, omdat mijn broer het aanzien van de familie wou erven, maar mij doden kon hij niet. Hij liet me achter bij de mensen en zei hadden vele technieken die me gek maakte en me alles deden vergeten.' Zei hij en keek hem even aan. 'Maar ik herinner me het nu weer.' Zei hij en keek even naar Isabella.

'Ik heb de middelen die ze gebruiken gezien en je word er niet vrolijk van' voegde Isabella er even aan toe. Haar vader fronste zijn wenkbrauwen even en keek ze allebei even aan. Wat moest hij hier nou mee. Als het waar was dan had hij een goede partner voor zijn dochter en nouja ze stonden zo prachtig bij elkaar nu maar Ethan was nu nog geschikter, nog wel. 'Dus Elliot vertel eens, jij hebt voordat ik je geloof wel een paar testen te ondergaan, maar wat als je met mijn dochter zou mogen trouwen, wat ben je dan van plan?' vroeg hij geïntereseerd.

Elliot glimlachte even en hoefde daar niet lang over te denken. 'Ik zal alles doen om de naam van deze familie hoog te houden, maar tegelijkertijd koester ik haar met heel mijn hard. Ik zal haar aanbidden en eeuwig van haar houden. Samen zullen we de hemel laten zien wie hier de machtigste familie is.' Zei hij zelfverzekerd en keek hem glimlachend aan.

Isabella beet even op haar lip en glimlachte. Haar vader knikte en keek hem aan 'Nou mijn jongen, ik denk dat we maar snel met de testen moeten beginnen. Een van de testen is dat je een van onze vechters moet verslaan om te laten zien dat je echt in staat zal zijn het koninkrijk en mijn dochter te beschermen. Dit is tevens ook de eerste test en ik denk dat je alle testen moet gaan opnemen tegen Ethan, dan weet ik tenminste wie er de beste is' zei hij goedkeurend. Isabella schrok ervan dat hij tegn Ethan moest vechten en wou er iets op inbrengen maar liet het, dit was wel de kans om hem eens flink te verwonden.

Elliot knikte en grijnsde toen hij hoorde dat hij het tegen Ethan op moest nemen. 'Bedankt dat u mij een kans geeft.' Zei hij haar vader. Misschien kon dit nog eens leuk worden. Hij wendde zich tot Isabella en zei. 'Ik zal je niet teleurstellen.'

Isabella keek hem even bezorgd aan 'Dat weet ik en ik had ook niet anders verwacht' zei ze nuchter. 'Oke, dan verzamelen we over een paar uur op het strijdveld' 'Ik help Elliot met zijn voorbereidingen' zei Isabella plechtig. 'Zoals het hoort'. Ze maakte een kleine buiging en draaide zich om. Ze liep rustig naar de deur en daarna snel de hoek om waar ze even zuchte.

Elliot knikte een keer naar haar vader en liep toen achter haar aan. Buiten glimlachte hij naar haar en zei. 'Eindelijk mag ik weer praten.' Zei hij en tikte op haar neus. 'Wat houdt zo'n strijd in?'

'Nou hij moet zich overgeven en ik ben bang dat dat een moeilijk punt is. Je zult hem wel heel goed moeten te zien verwonden aangezien hij tegen veel dingen kan' zei zezachtjes 'Maar ik vertel je e rest wel in mijn kamer' zei ze snel. Ze glimlachte een beetje bezorgd en liet haar hand even over zijn wang glijden. Ze draaide zich om en liep richting haar vertrekken.