Het kleine tuinhuisje

Elliot keek haar boos aan. 'Ik weiger dat ze mijn straf overneemt. Het zijn niet haar misstappen.' Hij haalde haar arm van zijn schouder en keek haar smekend aan.

Isabella wierp een boze blik terug 'Ik ben het zat om zo'n gave genezen huid te hebben, mag ik dan niet een paar littekens, alsjeblieft' fluisterde ze.

Elliot keek haar verbaasd aan en schudde zijn hoofd. 'Ik wil het niet op mijn geweten hebben als jij daar straks aan die paal hangt onder het bloed.' fluisterde hij. De rechter snapte er niks meer van en hield de twee goed in de gaten.

'Kom op, jou rug is net helemaal genezen, als ze dat zien gaan ze je zoiezo verdenken' Isabella keek even glimlachend naar de rechter en wendde zich daarna weer tot Elliot 'Alsjeblieft? Ik doe het niet als hij het niet goed vind, maar gewoon alsjeblieft' ze had nog nooit zo vaak alsjeblieft gezegd.

Elliot wou nee zeggen, maar net toen hij zijn mond open deed zei de rechter. 'Als jullie er niet uit kunnen komen geef ik beide wel twintig.' Hij grijnsde en Elliot zuchtte. 'Nee, we zijn al klaar.' Even keek hij naar de rechter, maar draaide zich toen naar Isabella. 'Ik hoop dat je weet wat je doet.'

Isabella knikte 'We delen de straf' zei ze bevestigend. 'Wanneer worden we terechtgesteld?' vroeg ze rustig.

De jury begon te lachen en de rechter zei. 'Nu meteen.' Toen hij dat zei kwamen er een paar mannen op hun af en maakte Isabella's handen ook vast. Ze pakte hun bij hun armen en brachten hun naar het plein waar een grote paal met allemaal touwen en kettingen stond. Elliot hield zich stil en keek naar de grond. Hij voelde zich schuldig over de straf.

Isabella keek glimlachend om zich heen, ze hadden al haar littekens weggehaald, nu zou ze er weer een paar terug krijgen. 'Wow rennen jullie altijd weg ofzo?' zei ze verbaasd toen ze al die kettingen en touwen zag.

De mannen lachte en eentje antwoorden. 'Meestal rennen ze weg of gaan op de weg erheen al dood van de schrik.' Lachend liep hij door en zette ze voor de paal. 'Wie wil er eerst.' Elliot slikte een keer en stapte naar voren. 'Ik.'

'Tja, dat kan' zei ze neutraal. Toen Elliot eerst wou zuchte ze even en schudde ze haar hoofd. 'Ga maar, dan ben je er sneller vanaf' zei ze zachtjes.

Elliot knikte, maar hij deed het niet om er sneller vanaf te zijn. Hij wist dat als zij eerder was dan zou hij ervoor springen. De mannen pakte Elliot vast en trokken hem naar de paal. Ze zette hem op zijn knieën en maakte zijn armen aan de paal. Eentje scheurde zijn shirt kapot en keek ongelovig naar zijn rug. 'Hoe heb je dat gedaan?''Mijn oma had zo haar mengseltjes.' Zei hij snel.

Isabella keek triest naar hem. Zijn rug was net weer zo ongelittekend en daar was hij zo blij mee. Ze dacht weer terug aan dat moment dat ze net van die dokter terug kwamen, wat een warme glimlach op dit koude moment op haar gezicht liet verschijnen. Ze hoopte maar dat het snel over zou zijn. Vanuit het gebouw kwam een zware man met een bivakmuts en een lange dikke zweep van paardenhaar aangelopen. Isabella floot even en schrok best wel van deze vertoning. De man wuifde de twee aan de kant en haalde de zweep uit naar achteren. Isabella sloot haar ogen en draaide haar hoofd weg. 'Één' riep hij en hij zwaaide de zweep naar voren waar hij Elliot's rug in het midden raakte en een striem waarbij het bloed al te voorschijn kwam veroorzaakte. Isabella keek even en huiverde even.

Elliot schreeuwde een keer van de pijn en keek boos voor zich. Moeizaam slikte hij en hield de tranen in zijn ogen tegen. Zijn lichaam reageerde krampachtig en schokkerig. De eerste doet pijn, de tweede ook en de derde voel je niet meer. Hield hij zich voor, maar hij wist dat het anders was. Hij klemde zijn kaken op elkaar en wachtte op de volgende.

De man sloeg een tweede keer, een derde keer en ook nog een vierde, vijfde, zesde, zevende, achtste en negende keer. Zijn hele rug zat onder de striemen inmiddels en Isabella kon het niet aanzien, het was zelfs zo erg dat er bij haarzelf een paar tranen in haar ogen kwamen. 'Slaat hij echt altijd zo hard' vroeg ze zachtjes aan de bewakers die haar vast hadden.

Elliot kon na de vijfde niet meer helder denken en hing nu tegen de paal aan. Al zijn spieren waren samengeknepen en af en toe kreunde hij. Zijn ogen waren dicht en zijn kiezen nog steeds op elkaar geklemd. De bewakers lachte allemaal om het schouwspel, maar eentje hoorde Isabella en grijnsde. 'Ik weet niet, we hebben hier nog nooit een meisje gehad. Volgens mij is hij op de hoogte van jou aanval op zijn beste vriend.'

'Wat?! Waarom moest die jongen nounet zijn beste vriend zijn' Isabella zuchte en wachte op de finale klap, waarna zij zou moeten. En of die kwam, de man zwaaide een stuk of 10 rondjes in de lucht en liet hem met veel kracht op Elliot's rug neerkomen. Isabella rilde van het geluid en keek niet, dat kon ze niet. Ze draaide haar hoofd naar de bewaker links van haar.

Eliot gleed via de paal kreunend op de grond en meteen kwamen er een paar mannen lachend op hem af. Ze maakte hem los en trokken hem op zijn rug door het zand aan de kant. Elliot kon alleen nog maar kreunen. Het zand ging in de wond zitten en maakte de pijn meteen erger. De bewakers pakte Isabella en trokken haar mee naar de paal waar ze haar ook vast maakte. 'Bereid je maar vast voor.' Zei de bewaker die net tegen haar praatte en liep rustig weg van de paal. Ze draaide Elliot zo dat hij allen nog maar naar de paal kon kijken. Dat was juist net wat hij niet wou zien.

'Dat komt wel goed' zei ze glimlachend tegen de bewaker. Ze keek naar Elliot en had veel medelijden met hem. Isabella keek even om zich heen en bekeek de beul goed, die zou ze nog wl eens terug pakken. 'Kom maar op' zei ze met een harde blik in haar ogen. De man lachtte en gebaarde dat ze haar jurk bij haar rug moesten opentrekken. Isabella glimlachte toen ze moeite hadden met de ruwe stof die niet snel kapot ging. Toch trokken ze het uiteindelijk kapot en liepen ook zij weg. Ze spande al haar spieren aan, wachtend op de eerste klap. De man keek wraakzuchtig naar het meisje wat bij zijn best vriend een s in zij nek had gezet en haald uit, hij sloeg hard op haar rug en Isabella's gezicht bleef strak. Ze zou meer littekens krijgen, daar deed ze het toch voor? En natuurlijk voor Elliot, ze hadhet niet kunnen aanzien als hij er twintig had gehad. Kort op de eerste verwoestende slag kwamen ook de tweede, derde, vierde, vijfde, zesde, zevende, achtste en negende. Isabella huilde niet en probeerde de pijn te negeren. Ze voelde het bloed over haar rug stromen en de diepe wonden prikken.

De mannen waren met stomheid geslagen. Hoe kon een meisje deze helse pijn nu uithouden. Elliot keek met moeite toe en kon het eigenlijk ook niet geloven. Zou het komen omdat ze een engel was of omdat ze gewoon door het leven is gehard?

Isabella hield haar tanden stevig op elkaar en knipperde nog een paar keer om de paar tranen die in haar ogen waren verschenen weg te krijgen. De beul haalde voor de laatste keer uit en probeerde haar zo hard mogelijk te raken. Isabella had geteld en wist dat het de laatste was. 'Was dat alles dat je kon' zei ze verbeten, maar toch zakte ze van de pijn op de grond. Ze hield haar handen voor haar gezich en wreef daarover heen. Ze hield zich vast aan de paal en probeerde op te staan, ze kreunde een keer maar stond toen, wankelend, maar ze stond 'Komt iemand me nog los maken voordat die man zich bedenkt en me nog meer slaat' zei ze vol pijn, het deed echt ongeloofelijk veel pijn. Ze leefde al lang en had veel meegemaakt, maar zelfs dit werd haar bijna teveel. Ze deed alsof het allemaal goed ging, dan werd ze hier bekend als de harde vriendin van Varlow die overal tegen kon. Ze zuchtte en stond te trillen op haar benen. De beul voelde zich beledigd, maar liep boos weg. 'Waarom kan jij er tegen' riep hij haar na. Hij verdween en Isabella zakte weer op haar knieën, ze vloekte binnensmonds en keek droevig naar de soldaten.

De mannen keken de beul na en wendde zich toen tot Isabella. Eentje liep naar haar toe en maakte haar rustig los. Snel liep hij weer naar achter en ging bij de rest staan. Elliot kroop rustig naar haar toe en keek haar recht in de ogen. 'Ik heb echt heel veel respect voor je nou. Nog meer dan ik al had.' Hij probeerde te zitten en keek de bewakers even aan.

Isabella probeerde te glimlachen, maar er kwam een mislukte grijns op haar gezicht. Ze zei niks, omdat ze bang was dat haar stem zou overslaan als ze zou praten. Ze keek hem aan en kwam omhoog met haar hoofd 'Nee, ik verdien geen respct' zei ze toch nog. 'Jij verdiend respect, jij maakt dit vaak mee' fluisterde ze. Even keek ze hem hoopvol aan 'Zijn ze goed? Krijg ik de littekens?'

Elliot grijnsde en keek naar haar rug. 'Ik weet het zeker. Hele mooie grote strepen.' Even dacht hij na over wat ze zei en schudde rustig zijn hoofd. 'Ik maak dit met een rede mee. Jij doet dit vrijwillig.' Hij legde zijn hand zorgvuldig op haar schouder. 'Bedankt.'

Isabella glimlachte, eindelijk had ze weer littekens, herrinneringen. De anderen waren allemaal weggehaald omdat het moest van Tamani, waar ze nog steeds boos om kon worden. Toen drong het pas tot haar door wat hij verder nog zei. 'Ik heb zo mijn eigen redenen, maar dit doet wel verdomd veel pijn' zei ze zachtjes. 'En die bewakers zitten maar te kijken hoe wij pijn lijden.... of waar wachten ze op?'

Elliot keek even om en ging het rijtje af. 'Is er nog wat?' Vroeg hij. Een paar mannen schudde hun hoofd en liepen weg. De rest bleef staan en keek hem niks zeggend aan. Ze wouden zien wat er gebeurde. Het liefst wouden ze geen seconde missen. Voor hen was dit entertainment. Er kwam nooit een vrouw naar het kamp. Elliot draaide zich weer naar haar. 'Ik snap niet dat je je dit wilt herinneren.'