Het kleine tuinhuisje

'Hoi slaapkop' zei ze plagend. 'Ik dacht dat jij niet moe was?'. Ze grijnsde maar die grijns veranderde snel in een glimlach 'Nee, ik ben blij dat je niet weggegaan bent of dat je me niet hebt vermoord'

Elliot haalde het deken van zichzelf af en grijnsde. 'Ik was nog aan het twijfelen, maar ik kreeg mijn mes niet uit mijn schoen. Ik denk dat ze iets te klein worden.' Rustig vouwde hij het op en legde het langs hem op de bank.

'Oja? Ik denk het niet' Isabella trok een wenkbrauw op en begon even te grinniken. 'Ik kan je elk moment neersteken, dat was mijn training'

Elliot grijnsde en ging goed zitten. 'Ik ben blij dat je je kan beheersen.' Hij keek om zich heen. 'Hoe lang heb ik geslapen?'

'Dat is dan wederzijds' Isabella glimlachte 'Ik denk een uurtje of 4/5 het is nu donker... we zouden... nee laat maar'

'Zeg het maar hoor.' Hij keek haar vragend aan en dacht aan wat er gister was gebeurt.

'Zullen we alsjeblieft terug naar de aarde gaan?' Isabella keek hem een beetje smekend aan. Ze wou weg hier en het liefst heel snel. Waarom wist ze niet.

Elliot wou eigenlijk weigeren, maar dat kon hij niet tegenover haar smekende ogen. 'Als jij dat wil dan gaan we.'

Isabella glimlachte 'Dankje'. Isabella sprong op en liep naar de deur toe, waar ze wat heen en weer sprong.

Elliot stond op en rekte zich uit. Hij liep rustig achter haar aan. SNel liep hij nog even naar de badkamer en haalde de sigaretten op. Grijnzend kwam hij terug en ging bij haar staan.

Isabella lachte toen ze de sigaretten zag 'Je gaat nergens heen zonder ze is het niet?' Isabella opende de deur en liep de straat op 'Blijf in de schaduwen' fluisterde ze terwijl zedicht bij de gebouwen bleef en bijna onzichtbaar stukken verder liep richting de poort.

Elliot schudde zijn hoofd en stak het pakje in zijn zak. Voorzichtig bewoog hij zich voort door de schaduw van de stad. Achter Isabella aan.

Toen ze bij de poort kwam was er weer geen bewaker gelukkig. Isabella rende snel door de poort en kwam weer op de aarde. Ze slaakte een zucht en voelde zich toch wel een beetje thuis daar. Ze ontvouwde alvast haar vleugels en spreidde ze.

Elliot rende achter haar aan. De vertrouwde geur van de aarde vulde zijn neus en hij zuchte.

'Wat is er?' vroeg Isabella verbaasd toen ze hem hoorde zuchten. 'Geen zin om te vliegen?' zei ze voor de grap. Ze klapperde wat met haar vleugels en keek hem grijnzen aan.

'Nee, er is niks. Gewoon weer thuis.' Hij liep naar haar toe en wachtte op haar reactie. Nog steeds waren haar vleugels prachtig.

Isabella glimlachte en schudde haar hoofd. Ze pakte zijn hand vast en vloog omhoog waarna ze tempo maakte en richting het ravijn vloog, daar kon ze snelheid maken dus dook ze een stuk naar beneden. Ze vloog daarna weer wat hoger richting het kleine huisje en landde daar 'Zo, daar zijn we weer'

Elliot lietlos en was een beetje duizelig van dat vliegen. 'Wat wou je eigenlijk doen op aarde?'Hij keek om zich heen om te zien of er pottenkijkers waren.

'Ik weet het niet, maar ik voel me hier zoveel beter' Ze liet zich zuchtend in de stoel vallen en keek naar de sterren. 'Het is hier toch zoveel mooier dan daarboven'

Elliot liep wat rond en inspecteerde alles. 'Jij vind het hier mooier, maar ik niet. Dit is zo normaal voor me. Ik wil eens wat anders.'

'Ik vind het altijd wel een fijne beetje romantische sfeer hier als je tussen de oeroude bomen staat onder een nog oudere sterrenhemel, geef toe dat is wel zo' zei ze rustig, genietend van de hoge bomen en de sterren.

Elliot trok zijn wenkbrauwen op en keek naar boven. 'Ja je hebt gelijk. Alleen weet ik niks over romantiek.'

'Ik heb er alleen wat over gehoord, nouja, toen ik informatie moest hebben kwamen mijn slachtoffers ermee. Ik had en heb er geen tijd voor maar als ik dan zoiets zie denk ik daar altijd aan' Ze glimlachte naar de maan en probeerd een paar sterren te tellen en daarna er figuurtjes van te maken. Ze voelde het zachte warme briesje langs haar armen gaan en zuchte voldaan.

'Dus als jij mensen verhoort gaan ze over liefde praten?' Hij lachte en liet zich in de andere stoel vallen. 'geen wonder dat je van mij wou leren hoe hetech moet.'

'Toen wel, maar ik moest ze eerst uithoren en daarna pas vermoorden, maar ze praatte alleen maar over hoe mooi de maan op het gezicht van de ander scheen en toen heb ik hem gelijk maar neergestoken' Isabella grinnikte even toen het verbaasde gezicht van die man op haar netvlies te voorschijn kwam.