Het kleine tuinhuisje

Elliot glimlachte en ging dichter bij haar staan. Heel rustig liet hij het water over haar rug stromen tot de emmer leeg was. Hij pakte het verband en ging weer achter haar staan. 'Dit klink wat ongemakkelijk, maar ik kan het niet om je heen draaien als je dat jurkje nog aan hebt.'

Isabella beet op haar lip toen ze het water in haar wonden voelde branden, maar glimlachte al snel van de verkoeling die het bood. 'Hm wat?' vroeg ze even verbaasd.'O dat, achja' ze zuchte even en trok toen het jurkje over haar hoofd, ze beet weer op haar lip toen ze de stof over haar wond voelde en gooide het jurkje naast haar neer. 'Lukt het zo wel?' Gelukkig was ze niet naakt ofo, want ze had gewoon haar onderbroek en bh aan, maar toch was het wat ongemakkelijk.

Elliot glimlachte even en draaide toen het verband om haar heen. 'Zit het niet te strak of te los?' Vroeg hij toen hij het vast zette. Hij stapte naar achter en keek haar vragend aan.

'Nee, het zit prima, dank je' zei ze dankbaar. Ze keek er even naar en grijnsde. 'Hier gaan mijn vleugels nooit doorheen komen' zei ze grijnzend. Ze bukte en pakte het jurkje weer op, het was helemaal kapot. Ze zuchtte en liep even naar de kast, waar ze een ander soort jurkje pakte en aantrok 'Zoveel beter nu het bloed niet meer over mijn rug loopt' zei ze grijnzend, nog steeds dankbaar.

Elliot grijnsde en knikte een keer. 'En blij dat al het zand er weer uit is. Dit voelt echt stukken beter.' Hij pakte een shirt van een stapel en trok dat over zijn hoofd. Hij snoof de lucht eens goed op toen hij naar buiten liep.

'Ja echt wel' zei ze zachtjes. Ze liep achter hem aan en zuchte diep 'We zijn inmiddels wel gerespecteerd denk ik... Zoiezo bekend'

'In dit dorp sta jij bekend als de onbreekbare. Tenminste dat lijkt me. Ik sta bekend als de verrader met de sterke vriendin. Ofwel gezegd.' Hij keek haar uitdagend aan en verlaagde zijn stem en zei op een doordringende manier. 'De S.'

Isabella lachte 'Hm, daar moeten we ooit nog even iets aan veranderen'. Onbreekbare? Zij? hoe kon dat nou weer dan.. 'Maarja, nu moeten we nog genezen en dan kunnen we pas weer iets ondernemen' ze zuchte 'Ikhaat het om niks te kunnen doen' ze gaf hem een uitdagende blik terug en grijnsde 'Of jij moet persé iets willen doen, of weten te doen'

'Jij wou littekens, niet ik.' Hij grijnsde en liet zich in de stoel vallen. 'Vertel me eens dingen over de hemel die ik moet weten als ik daar op les wil. Ik ken jullie gebruiken en regels niet, dus....'

Isabella ging op de andere stoel zitten en keek weer sirieus 'Je moet je rang wetn, anders word je ook gestrafd en dat gaat op een hele andere manier dan hier' ze slikte even 'Dat wil je niet meemaken' Isabella dacht na,wat moesthij nogmeer weten 'Ik denk dat ik pas meer weet als we er zijn.. maar ik zal erover na blijven denken'

'Hoe weet ik dan wat mij rang is of dat van een ander. Ik weet alleen dan Tamani een hoge heeft, of niet?' Hij keek in gedachtenverzoeken in het niets. 'Ik snap echt niks van engelen.'

'Laat ik maar beginnen bij mezelf, ik sta hoog bij de laagste rang, ik knap de vuile klussen voor anderen op maar binnen onze groep heb ik ongeveer de hoogste rang, jij zou bij het laagste van het laagste beginnen, maar wel met respect voor je ontnomen vleugels en verdwijnen van kracht

'Dus ik knap de klussen van iedereen op?' Hij grijnsde even en keek naar boven. 'Wat een goed vooruitzicht.' Hij wreef door zijn gezicht en keek haar aan. 'Ben jij een soort van leider van de laagste?'

Isabella knikte 'Ja, dus dat je bij mij zit is een eer en ik laat je niet veel doen hoor, ik vind het zelf vaak veel te leuk' ze glimlachte en keek hem aan 'Maar soms willen mense zulke onzinnige dingen, ze willen weten wat een persoon doet, ik bespioneer en breng verslag uit maar dan geloven ze me niet, ze willen iets horen, maar dat gebeurd dan gewoon niet. Of ze willen bijvoorbeeld weten of iemand verliefd is op een ander en dat soort hoge engelen gedoe, maar het is wel grappig'

Elliot lachte even. 'Ik dacht dat jij alleen spion op de aarde was. Krijg je daar dan geen problemen mee met andere engelen? Ik bedoel maar, als iemand mij zou spioneren dan zou ik razend zijn.' Hij grijnsde en keek ook naar haar.

'Allebei, je hebt soms van die rare hoge engelen' Isabella grinnikte even 'En jij zou alleen boos worden als je wist dat je bespioneert werd...' ze trok haar wenkbrauw op en grijnsde.

'Zijn engelen niet altijd raar?' Hij grijnsde en stond op. 'Oke, maar als ik er wel achter kwam. Dan zit je toch diep in de nesten?' Hij liep wat op en neer. Zitten verveelde hem.

'Elke opdrachtgever heeft bij mij een zwijgplicht dus niemand is er ooit nog achter gekomen en anders lieg je toch gewoon, is niet zo moeilijk hoor' Ze grijnsde en sloeg haar benen over elkaar. Ze volgde hem met haar ogen en glimlachte.

Elliot grijnsde. 'Goed uitgedacht zaakje.' Hij ging weer op de stoel zitten, maar stond bijna meteen weer op. 'Oke, ik kan niet nog langer stil zitten. Laten we een stukje gaan lopen.'

Isabella knikte en grijnsde. 'Is goed, even de pruik halen'. Ze sprong op en liep naar binnen, ze pakte de pruiken zette hem op. 'Klaar' riep ze toen ze naar buiten kwam. Ze ging naast hem staan en wachtte even.

Elliot glimlachte en liep in de richting van het dorp. 'Of wil je liever door het bos wandelen. Mij maakt het niet uit hoor.' Hij glimlachte en bleef even staan.

'Hm, voorkeur voor nagestaard worden of rustig lopen, doe dan het bos maar, we kunnen straks altijd nog naar het dorp gaan, desnoods daar 's nachts rondlopen' zei ze glimlachend en ze liep een stukje de andere kant op.

Elliot draaide een stukje en ging langs haar lopen. 'Je houdt niet van al die aandacht, is het niet?

'Hm, ik blijf liever op de achtergrond, maar soms is het wel leuk hoor' Het was een beetje tegestrijdig wat ze zei maar dat maakte niet veel uit. Ze genoot even van de bomen die machtig en hoog boven haar uit staken. 'Jij wel?'

'Aandacht is leuk zolang jet niet teveel wordt. Ik wil niet vergeten worden, maar in het midden staan vond ik ook niet zo geweldig.'