Het kleine tuinhuisje

'Dat leg ik later nog wel uit' Isabella glimlachte en keek hem aan. Ze zuchtte even en omhelsde hem toen. Het deed pijn, maar alles deed pijn dus wat maakte het nog uit. Ze hoopte dat ze hem geen pijn deed, maar ze moest gewoon iemand een knuffel geven of omhelzen of iets dergelijks.

Elliot klemde zijn kaken op elkaar en sloeg zijn armen ook voorzichtig om haar heen. 'Oke dan.' Het deed verschrikkelijk veel pijn, maar het voelde ook wel weer goed. Het had een positief effect op hem. Rustig liet hij haar los en glimlachte. 'Bedankt.'

Isabella keek glimlachend terug 'Daarom zijn herinneringen ook goed, aan elke vreselijke gebeurtenis zit iets leuks, als je denkt dat het niet erger kan gaat het vanzelf beter' Isabella keek naar de soldaten en stond langzaam op. 'Nou, we leven nog dus jullie kunnen gaan hoor'

De mannen zuchte en liepen rustig weg. Elliot glimlachte zwakjes en stond ook op. 'Het positieve is dat ik nog leef en het engel verhaal dood is.'

'Ja, maar ik leef ook nog, en jij komt niet zo snel meer van me af denk ik' ze grijnsde en keek hem even plagend aan. 'Nee, ik ben blij dat het weer ongeveer goed is.'

'Jij komt ook niet meer van mij af. Al zou je smeken, maar valt het te regelen dat ik een andere dekmantel dan Tamani kan krijgen?' Hij grijnsde en keek even om zich heen om te kijken of ee niemand was. 'Ik blijf niet hier als jij boven bent.'

'Kom met me mee in dienst? Als nieuweling, dan leer je gelijk alles' zei ze grijnzend. 'Waar moeten we nu heen eigenlijk?'

'Lijkt me leuk. Zolang ik maar niet hoef te vliegen.' Hij keek even omhoog en zuchtte. 'Nergens, onze straf zit erop dus zijn we weer vrij.'

'Nee, hoeft niet, geloof me, we vliegen nooit bij onze groep' ze glimlachte en wou zich even uitrekken en deed dat ook perongeluk. Ze kromp meteen even in van de pijn en schudde haar hoofd. 'Laten we eerst eens wachten totdat onze ruggen niet meer bloeden en er dan wat verband om doen, dat vrouwtje heeft vast wel wat verband in haar hutje'

'gelukkig maar.' hij grijnsde en keek haar even bezorgt aan. 'Ja, goed plan. Zoals je weet heeft ze er echt alles liggen.'

Isabella zette een paar stappen en ging daarna over op rustig rennen, de pijn werd erger, maar ze moest gewoon even rennen. Ze kwam weer bij Elliot en grijnsde 'Ik kan nog lopen' ze draaide zich weg en liep naar de uitgang, waar ze op hem wachtte.

Elliot liep rustig achter haar aan. 'Ik doe het je niet na.' Grijnzend ging hij langs haar staan en zuchte. 'Hoe doe je dat?'

'Hoe doe ik wat?' vroeg ze verbaasd. Ze draaide zich weer om en begon richting het huisje te lopen, ze verlangde ernaar om te gaan liggen, maar dat kon alleen met verband, anders werd de wond helemaal vies.

'dat geren. Alleen ernaar kijken doet me al pijn.' Hij liep achter haar aan en kreeg tussen de pijn door jeuk,maar hij kon niet krabben.

Isabella grijnsde 'Dat heet je eroverheen zetten, jezelf afsluiten voor de pijn' Isabella bleef lopen en ze waren al bijna bij het huisje, gelukkig.

Elliot liep rustig achter haar aan en grijnsde. 'Dat moet je me maar eens leren.'

'Dat krijg je hierboven zoiezo, mijn lieve leerling' zei ze plagend. Isabella zag het huisje en liep er naar toe. 'Eens kijken' zei ze terwijl ze de deur open deed. Ze gooide alle rommel aan de kant en zocht naar een verbanddoos. Uiteindelijk zag ze ergens ver weg in een hoekje een gele verbanddoos liggen, de moest wel heel oud zijn. 'Gevonden' riep ze even. Ze opende de doos en haalde de pakken verband eruit en blies het stof eruit.

Elliot liep achter haar aan en grijnsde. 'Het zou een eer zijn om het van u te leren nobele lerares.' Hij lachte even en keek naar het verband. 'Dat ding ligt hier echt al lang.' Even bestudeerde hij het, maar wist dat er toch niks beters hierbinnen lag. Alles was oud en versleten.

Isabella lachte even en schudde haar hoofd. 'Dit is beter dan niets, kom hier'. Ze stond op en gebaarde dat hij voor haar moest gaan staan. 'Oke, trek zelf je shirt maar uit anders groeit die in de wond, en ik maak het eerst even schoon dan geneest het nog sneller, dan verbind ik hetwel even' ze glimlachte en pakte het verband uit.

Elliot trok moeilijk het shirt uit en knikte. 'Jij hebt er waarschijnlijk meer verstand van dan ik.' Hij ging voor haar staan en ontspande zich. Zolang hij er maar geen weken last van had dan vond hij alles goed.

Isabella grijnsde 'Oke, dit kan eventjes irritant zijn' ze haalde van buiten, van een boom water uit de wortels en stuurde dat precies door elke wond heen op zijn rug, totdat al het zand weg was. Ze beet op het puntje van haar tong toen ze hier mee bezig was en liet het water weer verdwijnen toen ze klaar was. Ze zuchtte en pakte het verband. Ze verbond zijn rug via zijn buik zodat het bleef zitten. 'Hm, ik denk dat het twee of drie dagen moet blijven zitten, ik heb trouwens ook nog wel een smoes voor je bedacht, hier zijn je vleugels eraf geslagen, daardoor heb je ze niet meer, dan hebben ze ook nog eens respect voor je' Isabella grijnsde en keek goedkeurend naar haar werkje.

Elliot huiverde even toen het water zijn rug raakte. Het was eerst heel koud en pijnlijk, maar al snel werkte het verfrissend en voelde hij zich wat fitter. Hij glimlachte naar naar en keek naar het verband. 'Dat is best wel een slimme. Hij draaide zich naar haar en keek haar dankbaar aan. 'Dankje.'

'Graag gedaan' zei ze glimlachend. 'Zou jij misschien een emmer water over mijn rug kunnen gooien?' vroeg ze nog steeds glimlachend. 'En even helpen met verbinden? Ik komniet zo makkelijk op mijn rug'

'Ja tuurlijk.' Elliot keek even door het huisje en zag onder een stapel kleren een emmer liggen. Hij pakte hem op en glimlachte. 'Vul jij hem of zal ik naar het beekje lopen?' Hij grijnsde en schudde een keer met de emmer.

'Kom maar' zei ze grijnzend. Ze haalde nieuw water uit de bomen en stopte het in de emmer 'Alsjeblieft' Ze grijnsde en trok haar pruik van haar hoofd, daarna trok ze het jurkje verder open in de breedte en draaide zich om.