Het kleine tuinhuisje

Elliot glimlachte zwakjes en probeerde een weerwoord te verzinnen. 'Zo ben jij niet. Jij denkt tenminste nog na.' Hij pakte haar hand en kneep er zachtjes in. 'Jij moet niet twijfelen aan jezelf. Denk je dan dat ik perfect ben. Want dat ben ik niet. Niemand is perfect.'

'Geloof me, ik heb een aantal mensen vermoord, dat zijn er gewoon te veel om te tellen dus ben ik er ook maar mee opgehouden.. Ze zeggen altijd opgeruimd staat nejes.. Oke, misschien denk ik wel na en je hebt gelijk niemand is perfect' Isabella grijnsde en gaf zachtjes een kneepje terug. Ze glimlachte 'Het is gewoon eng hoe goed jij kon acteren en hoe goed je je werk kan doen...je krijgt alles uit me'

Hij glimlachte. 'Meer kan ik ook niet. Ik heb geen leven buiten jagen. Ik sta elke dag op, pak mijn spullen en ga jagen. Al mijn hele leven lang vermoord ik wezens. Het ergste was dat ik vrienden met ze werd en ze toen verraden. Ik kan dan wel acteren, maar leugens maken je nog niet tot een goed mens. Ik krijg alles uit je omdat...' Hij hield zijn mond en schudde zijn hoofd. 'Nee, laat maar.'

Isabella keek hem raar aan maar bleef zijn hand vasthouden als hij het op zou merken zou ze wel zeggen dat ze het niet in de gaten had. 'Hoezo? Vertel het eens...' Als hij niks zou zeggen dan zou zij het ook wel uit hem krijgen alleen dan niet zo vriendelijk.

Hij schudde zijn hoofd en liet haar hand los. 'Nee, het heeft niks met jou te maken. Het ligt gewoon gevoelig.' Hij ging haar echt niet zeggen dat hij haar mocht en dat hij daarom zo makkelijk met haar kon praten en zij ook met hem, dus ze mocht hem eigenlijk ook wel.

Isabella trok een wenkbrauw op en keek hem grijnzend aan 'Dus je kunt ook gevoelig zijn?' zei ze plagend. 'Ik zou graag willen horen hoe je het doet, dan kan ik het ook gebruiken' zei ze grijnzend.

'Ik ga geen nieuwe vijanden creëren. Als ik het jou leer heb ik geen troef meer voor de toekomst.' Hij grijnsde en schudde zijn hoofd. 'Nee, ik leer het je een andere keer wel weer. Weet wel dat het voor iedereen anders werkt. Je kunt niet iedereen op dezelfde manier informatie ontfutselen.'

'Hm,mijn manier werkt eigenlijk wel altijd, maar ik hou je eraan dat je mij ooit je manier leert' Ze zakte wat meer in de bank en zuchtte 'Je word moe van zo'n dag'

Hij keek haar grijnzend aan. 'Ik stond de dag vermoeid op, maar nu ben ik weer helemaal fit. Dat spul werkte echt goed.' Hij ging met zijn rug tegen de rugleuning hangen en zuchtte opgelucht. 'Dit voelt zo goed.'

'Het laat gelijk je littekens verdwijnen, de geneeskrachten komen weinig voor bij engelen maar zijn wel ondenkbaar, ik zorg dat ik er niet vaak kom want littekens zijn voor mij herinneringen aan het leven' Ze gaapte even en zuchte.

'Ik heb toch liever een gave huid dan een rug die waarschijnlijk nog lang pijn zal doen. Nu zijn ook meteen de spieren hersteld. Denk ik.' Hij grijnsde en keek haar aan. 'Waar is Tamani nu eigenlijk?'

'Hm, ik niet denk ik' Isabella zuchte 'Tja ik denk dat hij weer bij die arrogante vampieren zit of bij de weerwolven, nouja de weerwolven zijn aardiger dus ik denk bij de vampieren' Isabella grijnsde even 'Ik hoop dat hij er snel zelf een word die sukkel'

Elliot probeerde zich een vampier te herinneren. 'Ik ben er in mijn leven maar een paar tegengekomen. Een vermoordde een collega en vluchtte toen. De ander heb ik aan mijn staak gespietst.' Hij grijnsde toen er een lange schreeuw door zijn oren galmde.

'Slim van je' zei ze gemeend. Isabella knipperde een paar keer om haar ogen open te houden en ze ging tegen Elliot aanzitten. Misschienniet haar slimste actie vandaag, maar vandaag was zoiezo vreemd.

Elliot keek haar raar aan en sloeg toen een arm om haar heen. Hij schudde glimlachend zijn hoofd en tikte met zijn losse hand zachtjes op haar neus. 'Ben je zo moe?'

Isabella grinnikte even 'Ja, wat denk jij dan, jij was ook kapot geweest als ik je niet had geholpen en deze had je nog van me te goed van vanmiddag'

Elliot lachte en ging met zijn hand door haar haren. 'Moet ik je anders even naar je slaapkamer brengen?' Hij had er totaal geen problemen mee om haar daarnaartoe te tillen.

In haar slaapkamer was het koud en hier zat ze wel lekker maar ze knikte toch 'Graag' zei ze daar zachtjes bij.

Elliot ging staan en tilde haar gemakkelijk op. 'Moet je me wel even vertellen waar die is.' Hij liep een beetje op en neer en wachtte op haar antwoord.

Isabella sloeg haar armen om hem heen en antwoorde 'De 2e deur rechts' Hij had het zo lekker warm en zometeen brr.

Hij liep naar de deur en deed die met zijn elleboog open. Rustig liep hij naar binnen en legde haar op het bed. 'Alsjeblieft.' Hij glimlachte en ging op het randje van het bed zitten.

Isabella glimlachte 'Dankje' Isabella gaapte, rekte zich uit, mompelde wat en ging wat verliggen.

Elliot glimlachte en stond op. 'Weltrusten.' Hij liep de kamer uit en sloot de deur zachtjes achter zich. Zelf ging hij op de bank zitten en probeerde de dag even te overdenken tot hij zelf in slaap viel.

Isabella was al in slaap gevallen toen hij wegging. Toen ze na een paar uurtjes slapen wakker werd keek ze om zich heen of ze hem ergens zag. Nergens. Ze stapte van haar bed af en liep naar de kamer. Ze glimlachte toen ze hem zag slapen op de bank. Wacht, ze begon hem toch niet... nee dat kon niet ze waren allebei moordenaars van elkaars ras dat kon niet. Ze schudde haar hoofd even om de gedachtes weg te vagen en ze liep naar de kast waar ze een deken uithaalde en over hem neerlegde. Zelf ging ze in de stoel zitten en probeerde ze wat uit met het water uit de vaas met bloemen die op het tafeltje stond.

Elliot zijn nachtmerrie veranderde ineens in een rare droom en hij schrok wakker. Niet zo zeer van de droom, maar gewoon van de verandering. Hij wreef door zijn ogen en keek om zich heen. Zijn handen grepen naar het deken en hij keek er verbaasd naar. Meteen speurde hij de kamer door opzoek naar haar. 'Hoi.' Zei hij toen hij haar zag zitten.