Het kleine tuinhuisje

'Dat zou ik erg waarderen Varlow' zei ze grijnzend en ze liep met hem mee. Nog steeds af en toe om zich heen kijkend. Toen ze bij het huisje aankwamen begon Isabella te lachen. 'Ik ben gewoon in slaap gevallen'

'Het was een lange dag geweest. Ik ben gewoon blij dat we eruit zijn gekomen.' Hij liet zich weer in een stoel vallen en hield zichzelf net optijd tegen voordat hij met zijn rug tegen de leuning kwam. Gelukkig was ze er, door haar was hij een beetje afgeleid van de pijn.

'Ja, maar dan nog' Isabella grijnsde en ging ook zitten. 'Wat zijn jullie met veel zeg, tjee' Isabella wou iets zeggen maar was het vergeten.

'En elke dag worden het er minder. We waren met meer. Jaren geleden waren er trouwens nog maar een stuk op vijftig van ons over. De acedemie stuurde wat nieuwen. Nu zijn we een beetje overladen met watjes en nieuwkomers. Ze zijn sterk, maar mentaal niet zo erg.'

'Dat krijg je als je op onsterfelijke wezens jaagt, en hoelang zit jij hier dan al?' Isabella vond het niet gek dat het er minder werden, zelf was ze ook bezig geweest, maar dan niet in deze tijd.

'We vechten bewust tegen jullie. anders zouden wij helemaal uitsterven. Als we er een vangen sluiten we ze op en doen we er experimenten op. Niets kan tegen alles. Ik ben hier nog niet zo lang, maar ze hebben hier een mooie bibliotheek met de hele dorps geschiedenis. Dat was voor ik dit leuke tuinhuisje had gevonden.'

'Daar ga ik ook nog wel eens naartoe dan' Isabella rekte zich even uit. 'Je moet ook echt mee met mij, trouwens is er nog een engel gevangen hier?' Isabella dacht aan de verdwenen engelen en zuchtte even. 'Misschien moet je morgen maar met me mee gaan, dan blijf ik vanacht hier in het huisje slapen'

'Momenteel hebben we alleen een lijk van een engel. Nou ja, hadden. We hebben het verkocht aan een of ander experimenteel centrum.' Elliot glimlachte. 'Natuurlijk ga ik met je mee.'

Isabella's gezicht vertrok. 'Verkocht?' zei ze walgend. 'Nouja, hier kan ik jou de schuld niet van geven.' Ze zuchte even en glimlachte toen 'Tja, dat zou fijn zijn neef, dan blijft je lieve nichtje hier in dit huisje op je wachten tot dat je morgen komt'

'We kunnen moeilijk haar lichaam hier laten rotten.' Hij stond op en boog een keer voor haar. 'Ik zie u morgen vroeg. Als u iets nodig hebt. De kast zit vol met alles. geloof me, die vrouw die hier heeft geleefd kon echt niks weggooien.'

Isabella glimlachte 'Dat is zo' Ze lachte om zijn buiging en ging ook staan. 'Ik overleef het wel hoor' zei ze grijnzend en ze omhelsde hem even. 'Je krijgt vandaag geen zweepslagen meer toch?' vroeg ze hem daarna nog even voor de zekerheid.

Elliot glimlachte en haalde zijn schouders op. 'Dat zien we dan wel weer.' Hij grijnsde en liep weg. 'Tot morgen nichtje van me. Slaap lekker.'

'Dat komt wel goed' Isabella grijnsde maar maakte zich toch wat zorgen. Waarom maakte ze zich zorgen om een mens? Nouja het zal wel. Ze draaide zich om en ging het huisje in, waar ze wat dekens op elkaar gooide en zich er moe op liet vallen. Honger had ze niet, ze had veel om over na te denken en viel al snel in slaap.

-zometeents?-

Elliot liep naar zijn hut en plofte op het bed. Hij kreunde zachtjes en trok de dekens over zich heen. Hij lag net te slapen toen opeens de deur open vloog. Er kwamen drie jongens/mannen naar hem toe en gingen op zijn bed zitten. 'Vertel eens wie was dat. Je vriendinnetje?' Elliot keek ze slaperig aan en schudde zijn hoofd. 'Nee gewoon een vriendin.' Hij probeerde omhoog te komen, maar ze duwde hem weer terug. 'Waar is ze nu?' 'Terug naar huis, hoezo?' 'Gewoon, laat maar.' Hij sloeg Elliot een keer op zijn rug en liep toen met de andere vrienden weer weg. Elliot zakte even in mekaar, maar viel gelukkig al weer snel in slaap.

Isabella werd wakker van het licht dat via de deur naar binen kwam. Ze kreunde even en kwam overeind. Ze merkte dat ze alle kleren van gisteren nog aanhad en grijnsde, misschien moest ze Elliot eens op gaan zoeken. Ze liepnaar de kapotte spiegel in de hoek en trok haar pruik recht. Toen ze tevreden was liep ze naar buiten. Ze genoot van de ochtendzon en liep rustig naar het dorpje toe. Het zag er nog rustig uit, maar toch waren er een paar mensen al op. Ze keek glimlachend en geïntereseerd rond en kwam zo bij de hut van Elliot. Ze grijnsde en klopte zachtjes op de deur 'Varlow?!' riep ze voorzichtig.

Elliot deed zijn ogen meteen open en keek naar de deur. 'Wat moet je?' Zei hij boos. Hij had een slecht ochtend humeur. Meestal wordt hij zo gewekt als hij moet werken. Mokkend stond hij op en deed de deur open. Toen hij Isabella zag staan glimlachte hij. 'Goeiemorgen.' Hij glimlachte en liep de kamer uit. 'Goed geslapen?'

'Prima, tante had een warm huis, jij ook een beetje geslapen?' Isabella glimlachte. 'Ik wou je baas vandaag verlof vragen om met mij en tante een dagje weg te gaan' zei ze grijnzend met een ondeugende blik. Dit zou nog wat worden dacht ze.

'Ik heb tijdelijk geen dienst vanwege mijn rug.' Hij glimlachte en keek even door de gang. 'Laten we dan maar gaan. We willen hier niet iedereen wakker maken met ons gepraat.' Hij wou snel doorlopen, maar aan het einde van de gang stond de jongen van gister weer. 'Ik dacht dat ze weg was? Verberg je haar soms voor ons?' Grijnzend liep hij op Isabella af en kuste de rug van haar hand. 'Ik ben Robert, en u?'

Isabella glimlachte 'Dat is fijn'. Ze schrok van de jongen maar glimlachte verlegen. 'Aangenaam kennis te maken Robert, ik ben Samantha, een oude vriendin van Varlow, maar iedereen noemt me Sam,we hebben samen vechtlessen gehad.' Ze keek raar naar Robert 'Ik was ook weg, maar ik kwam weer terug, want ik en mijn tante wouden hem een dagje ergens mee naar toe nemen' zei ze rustig.'Was het erg dan dat ik weg ging?' Ze keek even glimlachend naar Elliot en daarna weer naar Robert.

Robert begon te lachen. 'Oooh ik snap het al. Varlow was ingedeeld bij het vrouwen klasje. Dat kan ik wel begrijpen.' Elliot werd rood en wou hem het liefst slaan, maar hield zich in. 'Heel geestig, maar we moeten nu gaan.' Elliot liep voobij Robert, maar Robert hield Isabella tegen. 'Als je eens een echte man zoekt. Dan ben ik er voor je.' Hij grijnsde en trok zijn wenkbrauwen op.

'Nee, er was geen ruimte meer voor meisjes, want die wouden niet vechten dus ik werd bij de jongens ingedeeld, bij onze beste meeser' verbeterde ze hem hoofdschuddend. Ze wou met Elliot meelopen, maar dat ging dus niet. 'Ik denk dat Varlow meer man is dan iedereen hier, en als je me er nu niet langs laat dan laat ik je eens zien wat ik heb geleerd bij mijn verdere vechtstudie die Varlow ook ging volgen maar naar dit uitschot werd gestuurd' Ze keek Robert uitdagend aan en haar eerder verlegen glimlach veranderde in een gemene.

Elliot keek hem boos aan en wist gewoon dat dit verkeerd ging aflopen. Robert maakte zichzelf groot en keek haar uitdagend aan. 'Laat maar zien dan. Van Varlow kan ik winnen dus waarom niet van jou.' Elliot schudde zijn hoofd en zuchtte. 'Robert je gaat eraan.' Hij grijnsde en knikte naar Isabella.

Isabella keek hem hoofdschuddend aan. 'Jullie moeten eens wat manieren leren' Ze grijnsde naar Elliot en wou niet dat hij haar eigen messen zag dus stak ze haar hand uit naar Elliot. 'Als ik jou wapen kan lenen?'

Elliot bukte en haalde zijn mes uit zijn schoen. 'Wil je er ook een sigaretje bij?' Hij grijnsde en gaf haar het wapen. Robert keek hem vuil aan. 'Sinds wanneer geven we wapens aan vreemden?' 'Ze is geen vreemde, maar een oude bekende.'

'Lijkt me heerlijk, maar ik ben bang dat we daar nu geen tijd voor hebben.' zei ze grijnzend terwijl ze hem een knipoog gaf. Ze pakte het mes aan en keek Robert uitdagend aan 'En jij zal me ook niet snel vergeten' zei ze gemeen. Ze liep een paar passen naar achteren en grijnsde 'Laat me maar eens zien wat ze jullie kleuters hier leren'