Het kleine tuinhuisje

'Dat denken wij nou ook' zei Isabella onschuldig tegen de andere bewakers 'Zal ik hem even naar de ziekenboeg brengen, dan kunnen ze hem even onderzoeken' zei ze zogenaamd bezorgd.

De bewaker keek ze bang aan en schudde zijn hoofd. 'Ik lieg niet.' De mannen pakte hem bij zijn armen en voerde hem weg. Er bleef een andere man achter en ging op de stoel zitten. Elliot lachte en keek haar opgelucht aan.

'Komt het nog goed met hem? Het leek me zo'n goede man' zei ze glimlachend tegen de bewaker. Daarna wende ze zich af naar Elliot en legde haar hoofd tegen de tralies, vnwaar ze hem grijnzend aakeek.

De bewaker knikte. 'Vast wel, het komt waarschijnlijk van het overwerken.' Hij grijnsde en deed zijn ogen half dicht. Elliot ging met zijn hand over haar wang. 'Gekkerd.'

Isabella kleurde een beetje toen hij haar wang aanraakte maar probeerde dat niet te laten merken. 'Tja, dat hoor ik vaker' ze stak plagend haar tong uit en negeerde de bewaker eigenlijk een beetje. Ze zou hier zo weg kunnen gaan, hem in de steek laten, maar hij was haar ook achterna gekomen dus bleef zij nu ook. En nu niet alleen daarom, ze begon een beetje gehecht aan hem te raken.

Elliot lachte en keek haar recht in de ogen aan. 'Ik moet je eerlijk toegeven dat ik dat al dacht.' Hij grijnsde even en keek naar de bewaker. 'Weet u wanneer ik naar die rechtzaal moet?' De man knikte. 'Zometeen, maar eerst is iedereen nog even overleggen.'

Isabella vroeg zich af wat hij dacht toen ze hem aankeek. 'Je komt zometeen vrij hoor Varlow, dat weet ik zeker'

'Ik hoop het, anders ben ik voor niks terug gekomen. Het ergste is dan dat ik voor niks heb gedaan alsof ik die engel mocht.' Hij grijnsde en keek haar weer aan. 'Blijf je of ga je weer naar je tante?'

'Wat erg Varlow' zei ze bezorgd en begrijpend. Isabella glimlachte maar bleef hem aankijken 'Ik blijf bij jou, ik heb je zo lang niet meer gezien, nou blijf ik zoiezo'

Elliot glimlachte en tikte op haar neus. 'ik ben blij dat je er bent.' De bewaker stond op liep even weg om wat andere te halen om hem te vervoeren.

Isabella glimlachte 'Ik heb jou ook gemist'. Isabella wachte even tot dat de bewaker weg was. 'Hoe gaan we het doen?'

'gewoon afwachten.' Zei hij wat droeviger. 'Misschien valt de straf mee en kan ik mijn leven weer gewoon leven.' Hij glimlachte zwakjes en keek naar de deur. Hij wou uit die rot cel. Door dat ding werd hij echt claustrofobisch.

Isabella keek naar zijn bedroefdere houding 'Ik zal verdwijnen en misschien soms terugkomen als Samantha' zei ze zuchtend. Ze stak haar hand uit en legde die bemoedigend op zijn schouder 'Geloof me het komt echt goed'

'Bedankt, maar Tamani nummer twee wil ook nog wel eens langskomen, maar dan niet meer als Tamani. Meer als je nieuwe hulpje.' Hij glimlachte even en keek toen naar het groepje dat binnen kwam en hield meteen zijn mond.

Isabella wou wat zeggen maar hield haar mond. Ze keek hem alleen nog maar aan. Ze zou het raar vinden om nu iets zonder dat hij erbij was te doen. Het zou wel moeten. Eigenlijk wou ze het liefst dat hij al vrij was.

De celdeur ging open en Elliot stapte rustig met zijn armen naar voren naar buiten. De bewakers deden snel touwen om zijn polsen en pakte zijn boven armen vast. Elliot glimlachte een keer naar Isabella en liep toen met de mannen mee.

Isabella keek hem na en stopte toen snel de messen op hun oude plaatsen. Daarna liep ze met Elliot mee.

Elliot werd naar hetzelfde gebouw gebracht als altijd en ging rustig op de stoel zitten. Wachtend op een rechter of wat dan ook.

Isabella nam plaats naast hem en legde evn bemoedigend haar hand op zijn been. Het zou goedkomen, voor hun allebei.

Hij legde zijn twee aan elkaar geknoopte handen op haar hand en knikte een keer. De rechter kwam binnen. 'Varlow.' Zei hij en keek Elliot aan. Elliot ging staan en liep naar het midden. 'We zien je tegenwoordig erg vaak.' De man pakte wat papieren en begon te lezen. 'We hebben nog steeds dezelfde aanklachten, maar nu met helpen vluchten en vermoorden erbij. Ook al is die laatste niet echt een aanklacht.'

Isabella keek hem na en zuchtte. Dit was niet eerlijk,alles hoorde te vervallen door die moord,hoe kon dit? Ze wou dat ze kon helpen, maar als ze iets deed zouden ze weten wie ze was dus bleef ze pijnzend zitten, woedend op de rechter.

De rechter legde het blaadje weg en keek Elliot aan. 'Hebt u daar nog commentaar op Varlow?' Elliot knikte en keek recht voor zich. 'Ik weiger berecht te worden voor dingen met die engel. Het was een groot spel om wen grootse speler uit te schakelen.' de rechter knikte een keer. 'We gaan even in beraad.' Elliot liep terug en ging zitten terwijl de rechter naar de jury liep en begon te overleggen.

Isabella zei niks. Het zou goedkomen, vooral voor hem hoopte ze het. Zijzelf zou nog door kunnen gaan als Samantha, maar hij niet. Hij zou openbaar vermoord worden op een gruwlijke manier.

De rechter draaide zich om en liep terug naar zijn bureau. 'We halen de helft van de aanklachten weg. Daardoor zal je straf niet onthuiding zijn zoals gepland, maar je oude vertrouwde twintig zweepslagen.' Elliot knikte en keek meteen naar de grond.

Isabella stond op 'Ik neem er 10 van' zei ze rustig. Daarna ging ze weer zitten en sloeg ze een arm om hem heen 'Het komt nu echt goed'