Het kleine tuinhuisje

Isabella was het helemaal vergeten. 'Hm, ik zou ook best kunnen slapen ja..' het duurde even tot het helemaal tot haar doordrong, maar toen rolde ze toch van hem af zodat ze naast hem lag deze keer. 'Ik was het echt vergeten... sorry.. Ik weet wel wat, zometeen gaan we hier naar de arts en dan ben jij helemaal boos omdat ik je wonden heb bezorgd en dan helen ze je zo. Je hebt geluk dat Tamani nooit zijn vleugels aan iemand laat zien dus als hij je rug ziet is het niet erg, je kunt niet aan zijn rug zien of hij dus vleugels heeft of niet' Isabella keek hem grijnzend aan. 'We zouden het kunnen wagen.'

'Maakt niet uit hoor.' Hij glimlachte en kwam rustig omhoog. 'Lijkt me een goed plan.' Hij keek even rond en zocht naar de messen.

Isabella rekte zich nog even uit waarna ze snel en soepel omhoog kwam en naar haar mes sprong. Ze bekeek hem even en besloot dat hij er nog goed uitzag. Ze stopte hem weer weg en liep een stukje richting de deur.

Elliot het mes in zijn schoen. 'snij jij mijn shirt kapot. Dan is het nog een beetje geloof waardig.' Hij grijnsde en draaide zijn rug naar haar toe.

'Al te graag' zei ze grijnzend. 'Schreeuw zometeen ook maar een keertje' Isabella pakte haar kleinste mesje en sneed zijn hele shirt aan flarden. 'Oke, ga je gang'

Elliot ging nog even snel met zijn nagels over zijn rug zodat het begon te bloeden. Hij schreeuwde het uit van de pijn en liet zich op de grond vallen.

Isabella vond het erg voor hem, maar ze zouden er zometeen wat aan doen. Ze bleef met haar mes in haar handen staan en hoorde bijna meteen Putton en Cornos naar binnen stormen. 'Isabella? Is alles goed' daarna wierpen ze een blik op Tamani 'Wat heb je gedaan?' zeiden ze geschrokken. 'Hij daagde me uit, hij dwong me dit te doen, hij is een grote ramp met vechten, hij laat zijn mes of wat dan ook steeds vallen en weigerd te luisteren toen zei hij dat ik ook niet kon vechten en draaide hij zich naar me om... toen sloeg ik toe, het spijt me Putton en Cornos' Isabella borg haar mesje op en keek verontschuldigend naar de twee die sprakeloos stonden toe te kijken. 'Jullie zeggen dit niet tegen iedereen oke?''Nee Isa, dat doen we nooit dat weet je''Bedankt jullie zijn de beste' Isabella gaf ze allebei een knuffel en liep toen naar Elliot toe. 'Ik ga naar de dokter, geef me alsjeblieft dekking en zorg dat niemand er iets over te weten komt, zo wel dan zorg je er maar voor dat hij of zij het niet kan navertellen' Isabella trok Elliot op aan zijn arm en sloeg die om haar schouders heen. 'Ik kan je ondersteunen maar lopen zul je toch echt zelf moeten doen lieve neef'

Elliot bleef kreunen. 'Stom wicht, moordenaar.' Hij zette zich stevig op de grond en keek haar boos aan. 'Je zult hier spijt van krijgen.' Elliot hapte naar adem. Dit was misschien iets teveel bloed. Hij had al weinig, maar dit was overdreven. Hij voelde zich zwak.

Hij speelde echt goed. 'Ja, het zal wel' Ze schudde haar hoofd en wenkte daarna Porton en Cornos die achter hun aan liepen. Isabella opende de deur en keek even snel om zich heen. Daarna trok ze Elliot mee naar een steegje waar ze rustig doorheen liepen. Ze hield Porton en Cornos nog steeds in de gaten of ze signalen gaven maar dat gebeurde niet. Na een tijdje door de steegjes te lopen kwamen ze weer bij de stad waar Isabella Elliot snel een winkel in trok, wat de dokterspraktijk was. 'Tamani, wat is er gebeurd' hoorde je vanaf achter ergens in de winkel. Het was de dokter die op hun af kwam lopen. 'Isabella ga weg' beval hij en hij nam Elliot van haar over.

Elliot strompelde wat. Dit ging makkelijker dan gedacht. Op het bloedverlies na dan. De pijn was niks nieuws, maar het niet fatsoenlijk meer kunnen reageren was iets totaal nieuws voor hem. Hij keek de dokter boos aan en gromde. 'Je hoeft niet te weten wat er is gebeurt. Zorg gewoon dat het weer goed wordt.' Zei hij boos. Hij keek Isabella even aan en liep met de man mee.

Isabella knikte en ging bij Cornos en Porton staan en praate wat met ze. De dokter liep naar een kamertje achter de winkel. Hij gebaarde Tamani te gaan zitten en keek naar zijn rug. 'Trek je shirt even uit jongeman' vroeg hij geconcentreerd.

Hij liep naar de stoel en ging zitten. Elliot slikte en keek de dokter even boos aan. Voorzichtig trok hij zijn shirt uit en gooide het aan de kant. Hij keek even om zich heen en hoopte vurig dat het niet op zou vallen dat de wonden al wat ouder waren.

Isabella keek onopvallend door de deur van ver af ze hoopte dat het goed ging. 'Hm' zei de dokter en hij raakte een paar keer de wonden aan. 'Hoe vaak heeft ze je al verwond want dit ziet er ook wat ouder uit, nouja ik hoef het niet te weten' Hij liep naar een kastje en pakte er wat zalf uit wat hij over de wonden wreef. Hij genas alle litekens en wonden en zijn rug was weer helemaal gaaf. 'Zo Tamani dat ziet er wel weer goed uit.'

Elliot huiverde toen hij de zalf erop smeerde. Toen hij klaar was stond hij meteen op en zonder iets te zeggen liep hij naar Isabella. 'Regel een shirt voor me.' Zij hij dwingend tegen haar. Hij wou wel aardig zijn, maar dat kon niet met die vrienden van haar erbij. Hij keek even om naar het kamertje en zag het kapotte bebloede shirt daar liggen. 'Ik stuur de rekening van dat shirt trouwens nog wel een keer op.'

Isabella, Porton en Cornos keken hem spottend aan. 'Ja meneer, ook nog een specifiek model' zei Isabella minachtend. Ze draaide zich om en liep naar de winkel tegenover, waarze een wit shirt haalde en aan Elliot gaf. 'Hier, en nou meekomen we moeten bij mijn huis nog wat regelen' Ze knipte in haar vingersen Porton en Cornos liepen weg.

Elliot pakte het shirt aan en trok het over zijn hoofd. Rollend met zijn ogen liep hij achter Isabella aan. Toen haar vrienden weg waren zei hij. 'Dat ging beter dan gedacht. Nog sorry van dat gebazel.'

Isabella grijnsde 'Niet erg joh komt wel goed' Ze draaide zich om en begon terug naar haar huis te lopen, nog steeds op haar hoede, dat ws ze hier altijd wat dat betreft was de mensenwerld veel beter.

'Het was eerlijk gezegd wel leuk om iemand de baas te zijn. Elliot grijnsde en voelde aan zijn rug. 'Ik hou van engelen en hun zalfjes.' lachend liep hij achter haar.

Isabella lachte 'Ik voel me hier alleen zo geminacht, omdat jullie niet weten wat of wie ik ben is het daar veel rustiger' ze opende de deur en liep naar binnen. Met een zucht plofte ze op de bank.

Elliot plofte langs haar op en keek haar vragend aan. 'Ik begrijp je niet helemaal. Je hebt toch gewoon een goed leven?' Hij wou zijn arm om jaar heen slaan, maar voelde zich daarbij een beetje ongemakkelijk.

Isabella gooide haar hoofd naar achteren en zuchtte. 'Ik had een goed leven, nu ben ik een nagestaarde verstoteling die klussen moet gaan doen tegen de laagste rang van wezens en moet werken voor rijkelui die er zelf te lui voor zijn, niet dat ik vechten niet leuk vind en Porton en Cornos zijn geweldig en de rest trouwens ook, maar ik ben nogal alleen ik moet Tamani overal naartoe begleiden en het is echt hopeloos om hem te leren vechten al dwingt iedereen me het te doen. Ik vind het superleuk om rond te sluipen en iedereen in de gaten te houden, informatie te achterhalen enzovoorts, maar als ik te voorschijn kom herkent iedereen me als de verstoten rijkeluisdochter terwijl ze geen idee hebben van wat ik meemaak. Degene die me zover wel kennen dat ik moord vinden me afschuwelijk omdat ik dat doe, niemand mag me echt eigenlijk. Alleen Porton en Cornos... maar ik heb genoeg gezeurd' Isabella probeerde te glimlachen en ging wat verzitten.

Elliot draaide zich iets en pakte haar schouders vast. 'Dat moet je nooit zeggen. Je hebt een perfect leven. Niemand heeft alleen maar vrienden. De een meer dan de ander. Je doet wat je leuk vind. Zo is jou leven gewoon gelopen. Als je het hier niet meer leuk vind. Ga dan niet meer terug. Blijf onder de mensen of onder andere wezens. Wij mensen kijken op naar jullie. Vooral naar jou. Jij moord zonder enige tegenslag. Iedereen is jaloers op aarde. Je moet trots zijn op jezelf.'

Isabella keek hem aan en zweeg. Ze was sprakeloos en kleurde een beetje. 'Ik..ja, nee, maar' stotterde ze half. Ze sloeg haar ogen neer 'Je hebt gelijk, maar waarom zouden mensen naarme opkijken zoveel anders ben ik niet. Soms zijn mensen beter dan dit hele zooitje arrogante engelen'

Elliot liet haar los en keek in het niets. 'Wij zijn sterfelijk en zwak. Ongeveer een aanraking doet ons al pijn. Vliegen is een droom en krachten hebben is gewoon onmogelijk. Wij zijn water met een omhulsel. Sommige zelf zonder inhoudt. Wat heb je nou aan mensen als er een hemel vol met machtige wezens is?'

Isabella legde haar hand op zijn been en keek hem aan 'Kleinere wezens genieten meer van de tijd die ze hebben, meer van de materialen en ook meer van hun familie. Engelen willen alleen maar beter zijn dan anderen, zo voelen ze zich ook, ze hebben alleen een langer leven en krachten maar verder zijn ze geen haar beter... Ik ook niet'