Het kleine tuinhuisje

Haar wapens, ze waren haar wapens aan het testen, verdomme. 'Dat is dan zeer spijtig voor u, want ik moet en zal het doen, nu meteen' ei ze boos, maar van binnen was ze diep geschokt.

De bewakers pakte haar armen snel weer stevig vast en keken haar geschrokken aan. 'Laat de professionals dit maar regelen. U bent ten slotte maar een vrouw.' hij grijnsde en keek haar uitdagend aan. Elliot rende het huisje in en zocht naar een bewakers kostum met hoed.

Dat kon ze niet hebben 'Maar en vrouw, er loopt hier nu wel mooi iemand rond met mijn letter in zijn nek, ik ben en professional alleen niet van hier, dus laat me los en geef me die wapens zodat ik weg kan uit dit oord' schreeuwde ze. Ze liet niet me zich sollen over het feit dat ze een vrouw was.

De man keek haar boos aan en greep haar onderkaak vast. 'Dus je geeft toe dat je dat gedaan hebt. Ik hou er niet van als mensen zo tegen mij praten en de rechter zou het vast leuk vinden om te horen dat jij de misterieuze s was.' Elliot hoorde haar in de verte en trok snel de kleren aan en liep naar het dorp.

'Dat is dan uw probleem, ik kan er niks aan doen dat mensen mij uitdagen omdat ze vinden dat ik een vrouw ben en daarom ook slecht' beet ze hem nijdig toe. Oke, misschien was dat iets te ver gegaan.

Elliot bleef voor het gebouw staan en luisterde aandachtig. Hij wist niet of het zou lukken, maar het viel te proberen. Hij pakte het mes en trok zijn broekspijp een stukje op. Hij sneed een stukje in zijn huid maakte een paalt bloedvegen op het shirt dat hij onder de bewakers jas had zitten. Snel deed hij zijn broekspijp weer omlaag en deed de jas uit. Over het mes zat nog veel bloed en rustig liep hij naar binnen. Half wankelend alsof hij net uit een zeer zwaar gevecht kwam.

Isabella rukte zich los en keek hem even met open mond aan. Daarna rende ze op hem af en omhelsde ze hem lang 'Ik was zo bezorgd Varlow.' Na een tijdje liet ze hem los 'Je bent gewond' zei ze verbaasd, waarna ze gretig vroeg 'Is ze dood?' ze begon hoopvol te knikken en hoopte dat hij haar dood zou verklaren.

Elliot keek haar even aan en knikte. Hij gooide het mes aan de kant en zei. 'We zijn eindelijk van haar af.' de bewakers rende op hem af en pakte hem Bin zijn armen. Elliot maakte gebruik van de situatie en leunde minder op zijn benen waardoor de bewakers hem een soort van tilde.

Isabella grijnsde, ze had bewondering voor hoe hij hier zo snel had kunnen komen. Zij had spijt van dat ze weg was gegaan van hem. Ze liep achter de bewakers aan en lachte, hoewel ze nog steeds die ene in het oog hield.

De man stapte weer naar voren en keek Elliot doordringend aan. 'Waar is haar lichaam?' Elliot keek naar de grond. 'Haar lichaam ligt ergens in het bos. Op ongeveer de helft van de berg.' de man knikte even en knipte toen met zijn vingers. 'breng hem naar zijn vertrouwde cel en regel medicatie voor hem.'

Isabella liep vrolijk achter hem aan. Zogenaamd helemaal gelukkig dat de engel dood was.

De mannen zette hem voor de cel. Elliot twijfelde even, maar liep toen toch moeilijk naar binnen en liet zich tegen de muur omlaag zakken.

Isabella bleef even voor de tralies staan en besloot daar te blijven, ze wou niet nog een keer daar in zitten. 'Succes maatje' zei ze glimlachend en ze ging voor de cel zitten. Ze keek naar de bewakers en grijnsde even.

Elliot kroop naar de traillies en grijnsde naar haar. 'Ik ben blij dat je bent gekomen.' hij knikte een keer en draaide zich toen naar de bewakers. 'Ik heb de engel gedood dus haar wapens behoren mij toe. Breng ze hier. Ik wil ze zien.' de bewakers keken elkaar vragend aan. 'Het is een wet.'snauwde Elliot.

'Ik ben blij dat je nog leeft Varlow' Ze drukte haar hand tegen de tralies en keek daana toch even verwachtingsvol naar de soldaten. Haar wapens, bijna.

'We kunnen ze nog niet aan u geven zolang u achter de traillies zit.' Elliot zuchte. 'Dan geef je ze aan haar. Zolang ze hier maat weg zij . Ik wil nooit meer aan die engel worden herinnerd.'

Hij was te goed. 'Ik zou ze graag voor hem in bewaring nemen, mocht hij ze ooit willen geef ik die aan ze. Het is een wet waar iedereen zich aan houd' Dat laatste zei ze iets dwingender.

Een van de bewakers zuchte en liep weg. Elliot glimlachte naar haar en ging wat verzitten. 'het spijt me.' zei hij tegen haar. 'Voor alles.'

'Nee, je had gelijk, het was mijn schuld. Ik wou zo graag terug naar de aarde' Ze zuchte en keek hem aan 'En nu zit je weer vast'

Hij glimlachte en liet zich op zijn rug vallen. 'Eigenlijk is deze cel nog niet zo erg. Waarschijnlijk ben ik er morgen weer uit. Ik bedoel maar, ik heb haar vermoord.' Hij grijnsde even en keek haar aan. 'Maak je nou maar geen zorgen. Je krijgt je wapens en dan is alles weer goed.'

'Helemaal compleet afgemaakt' zei ze grinnikend. 'Maar jou vriendin is een nieuwe vijand voor ze en die gaat niet weg zolang jij hier gevangen zit'. 'Je moet me echt leren hoe je dit zo makkelijk doet' zei ze zuchtend.

'Ik zal haar niet dwingen weg te gaan. Zolang ze maar dood blijft.' Hij grijnsde even en keek haar aan. 'Wat doe ik zo makkelijk?'

'Zo goed als dood' ze glimlachte en keek hem aan 'Manipuleren' dat sprak wel voor zich dacht ze.

Elliot ging rechtop zitten en keek haar recht in de ogen aan. 'Dat heeft mensen kennis. Aan een persoons houding kun je zien hoe diegene behandelt moet worden. Hoe je ze kunt verleiden. Alles is te zien aan iemand zijn houding.'

'O' zei ze nadenkend. Hoe kon ze dat ooit goed aan iemand zien? 'Dat..... kan ik niet' zei ze toch nog grijnzend.