Het kleine tuinhuisje

'Jij hebt makkelijk praten mens' zei Isabella boos, maar daarna hield ze haar mond en liep ze door. Ze kwamen op een soort open plek midden in het dorp met een groot gebouw ernaast, dat moest het Rechtsgebouw wel zijn. De man glimlachte 'Eindelijk iemand die mij waardeerd, dank je jongen, ik zal kijken wat ik voor je kan doen zometeen' Hij knipoogde naar hem en draaide zich toen om, hij beval de jongens hun meetenemen het gebouw in.

Elliot knikte dankbaar. 'Dank u.' Hij glimlachte zwakjes en keek Isabella even vragend aan. Hij wist niet wanneer ze gingen toeslaan, maar ze mochten niet te lang wachten.

Ze kwamen bij de deuren en Isabella bleef staan. De soldaten duwde haar verder maar kregen haar niet weg. Ze ademde diep uit en trok aan het touw wat los raakte. 'Ik wil wel los zijn als ik dan toch berecht word' zei ze boos. Ze moest volhouden dat ze verwend en dom was.

Elliot keek de jongens boos aan en snauwde naar hun. 'Maak dat wicht gewoon los, ik krijg koppijn van haar.' Hij keek ze drijgend aan en rukte een keer aan het touw.

Isabella grijnsde en het touw viel zelf al op de grond. Ze stapte er overheen en liep toen naar binnen. De jongens keken elkaar verbaasd aan en maakten Elliot ook maar los.

Elliot grijnsde en liep achter haar aan naar binnen. Even keek hij om zich heen en bekeek de jury eens goed. Waarom zaten er altijd mensen die hem haatte bij hem in de jury. Elliot ging op een willekeurige stoel zitten en keek zonder enige emotie om zich heen.

Isabella liep wat rond en bleef toen staan 'En waar moet ik dan gaan zitten?' riep ze tegen de jury.

Een man uit de jury stond op en wees naar de stoel langs Elliot. Elliot reageerde chagerijnig en duwde de stoel een stuk van hem weg. De man ging weer zitten en er kwam een man in lang zwart pak binnen die achter een wat hoger bureau achtig ding ging zitten. 'Kunnen we beginnen.' Vroeg hij verveelt.

Isabella keek hem boos aan en ging met veel gestommel op de stoel zitten. Eigenlijk was ze wel blij dat ze ongeveer naast hem zat. 'Ja, snel een beetje'

De man keek haar even aan en schudde toen zijn hoofd. 'Wie van jullie wil eerst?' Elliot keek haar niet eens aan. 'Doe haar maar anders gaat ze nog klagen dat het te lang duurt.' Hij sloeg zijn armen over elkaar en staarde voor zich uit in het niets.

'Goed geraden mens' zei ze lachend. 'Nou mensen ik heb niet de hele dag de tijd dus zeg maar eens waarvoor ik gestraft zou moeten worden, want als je denkt dat ik bevriend ben met hem... dan moet je nog een keer goed nadenken met die menselijke hersens van je'

De rechter keek haar raar aan en zuchtte. 'De aanklachten luiden als volgt. Een engel zijn. Verleiden van een van onze mensen en waarschijnlijk het aanvallen van een van onze mensen.' Bij die zin keek hij even naar Elliot, maar die keek hem niet aan.

'Wat? Wat kan ik er nou aan doen dat ik een engel ben. Ik werd aangevallen en ik verdedigde mezelf, maar oke en de straf die er op staat?' zei ze boos.

Elliot keek even op naar de jury, maar liet zijn hoofd al snel weer zakken. Een man uit de jury stond op en fluisterde iets in de rechter zijn oor. 'U wordt ter dood veroordeelt. Hoe en wat zult u dan wel zien.' Elliot grijnsde even. Hij wist hoe erg mensen het vonden om u tegen een engel te zeggen.

Isabella keek de jury boos aan 'Hoe en wat zult u dan wel zien? Wat is dat nou voor iets, maar laat maar, vertel me eerst maar eens wat u Varlow gaat aandoen' Ze keek naar haar nagels alsof er iets op zat en toen geïriteerd naar Elliot. Eigenlijk was ze doodsbang, ze wist niet hoe ze zou sterven en wat er zometeen zou gebeuren. En zij was nog wel degene de Elliot had gevraagd weer terug naar aarde te gaan. Oke, niet de slimste actie maar waaschijnljk waren ze daar ook gepakt uiteindelijk als Tamani echt zou komen, dan zou ze hem wel kunnen vermoorden eigenlijk. Haar hersens bleven allerlei scenario's maken en ze werd er gek van maar ze liet niks merken, althans dat probeerde ze.

Elliot keek haar boos aan en stond op. Hij liep wat naar voor en bleef voor de rechter staan. 'Varlow, we wisten dat je niet de sterkste man was op mentaal gebied. Alleen dit hadden we nooit van je verwacht.' Elliot keek hem aan en schudde zijn hoofd. 'Ik weet wat ik gedaan heb, maar dat zult u niet weten. Mag ik mijn aanklachten gewoon horen. Dan zeg ik wel hoe ver u ernaast zit.' De rechter grijnsde even en keek op zijn blaadje. 'U bent verslagen door een engel. U hebt haar mee naar het dorp gebracht. U hebt een van je collega's aangevallen en u hebt haar helpen ontsnappen.' Elliot wist dat het een lange aanklacht zou zijn, maar zo lang? 'Ik heb niks met haar te maken. Ja ze versloeg me, maar ik ben niet verleid. Ik wou wraak.' de jury lachte en Elliot keek ze boos aan.

'Wat is dit voor onzin allemaal, in de gevagenis heeft hij me net ook verslagen, helaas, maar dit geef ik toe. Ik protesteer tegen dit gedoe, ik heb geen zin meer, ik ga dan maar weer eens he' Isabella stond op en draaide haar rug naar de Jury toe. Ze liep naar de uitgang en keek nog even om.

Elliot keek haar boos na en zei toen. 'Niemand verlaat de rechtbank zonder toestemming.' hij rende naar een bewaker en griste het mes uit zijn handen. Even keek hij naar de jury maar rende toen met geheve mes op Isabella af.

'Denk jij nou echt dat ik naar jullie nederige mensjes luister, ik ben nog gebleven voor de aardigheid maar nu ben ik het zat, ik heb niet zoveel zin om hier afgemaakt te worden' zei ze boos. Ze zag Elliot op haar afkomen en deed niks, ze bleef doodstil staan en wachtte af.

Elliot zette zijn lege hand naar voren en pakte haar bij haar keel. Even ging hij met zijn hoofd dicht bij haar oor. 'We vluchten nu.' Even bleef hij staan, maar liet toen los en rende de deur uit.

Isabella gilde even, en knikte, ze zwaaide even en rende toen ook de deur uit. 'Waar gaan we heen? komen ze op de berg denk je?' Isabella ging naast hem rennen en glimlachte 'Later lachen we hier om'

'Ik stel voor dat we blijven rennen en jij moet me beloven dat jr. Niet weergebesseerd raakt. We hebben al de doodstraf dus ze mogen ons gewoon neerschieten. Wanneer ze maar willen.'

'Ik ben al geblesseerd en anders kan ik nu toch gaan vliegen zo hoog dat ze ons niet kunnen raken' Isabella ontvouwde haar vleugels en rende nog steeds door, ze stak haar hand uit als teken van een aanbod om meeteliften.

Elliot keel even achterom en pakte toen haar hand. 'Waar gaan we heen? Overal zitten van dit soort groepen versprijd.'

'Niet overal denk ik' Isabella hield zijn hand stevig vast en trok hem mee omhoog. Ze vloog meteen recht omhoog naar 200 meter zodat ze niet neergeschoten zouden kunnen worden. 'Oke, nu kunnen we wat rustiger praten, zitten er veel wachtposten bij de berg? Ook waar ik jou voor het eerst tegenkwam?'