Het kleine tuinhuisje

Isabella glimlachte en pakte het mes aan. Ze ging wat dichterbij de kluis staan en keek rond 'Hm, wat kan er tippen aan het werk van mijn smid of waar kan hij wat mee..' zei ze half mompelend. Ze keek naar wat er lag. Een paar kleine gouden pijltjes trokken haar aandacht, die kende ze. 'Hoe, wat, hoe kunnen die hier liggen' zei ze verbaasd. Ze pakte ze vast en bekeek ze goed. Het waren geen replica's maar de orginele van haar nicht die hier op aarde was verdwenen. Ze pakte het kleine blaaspijpje erbij en keek er even verbaasd naar.

Elliot legde zijn messen in zijn kluisje en deed zijn oude vertrouwde mes weer in zijn schoen. 'Wat is er?' Hij draaide zich om en ging langs haar staan. 'Vind je doe mooi? Die hebben we ooit bij een groepsmissie gewonnen. Het was maar een tegenstander, maar ze was sterk tot dit mes haar bereikte.' Hij grijnsde en tikte een keer tegen zijn schoen.

Isabella keek hem geschrokken aan, maar al snel veranderde dat in een boze blik. Hij kon het niet hebben gedaan. 'Eigenlijk zou ik jou dan nu moeten doden' zei ze zacht maar dreigend.

Elliot leek haar vragend aan. 'Heb ik iets verkeerds gezegd?' Hij stapte rustig naar achter en hief zijn handen onschuldig op.

'Je vermoorde de enige persoon die om me gaf zelfs toen ik een moordenaar werd. Ze was naar me op zoek die dag' Isabella stond lichtelijk te trillen van woede 'Waarom haar'

Elliot slikte geschrokken. 'Ik wist niet... Ik kende niet...' Hij schudde even zijn hoofd. 'Het spijt me, het waren orders.'

Isabella had nog steeds het mesje vast en liep dreigend op hem af 'Ze was hier alleen voor mij, om me te beschermen en me te vinden, ze had niet eens slechte bedoelingen. Zij zou zelfs nog geen vlieg doodslaan. Ik heb hier toen dagen rondgerend, ik was bijna verhongerd, zo wanhopig om haar te vinden.' Het mes trilde in haar hand maar ze trok zich niks aan van haar gebibber.

Elliot liep met zijn handenomhoog achteruit. 'Isabella ik wist niet. Het spijt me.' Angstig keek hij naar het mes. Of ze bibberde van woede of van verdriet, maar beide waren niet goed. 'Alsjeblieft Isabella?'

'Je vermoorde haar' zei ze nog steeds dreigend maar de tranen prikten in haar ogen. Ze dwong hem tegen de muur aan en stak het mes net langs zijn nek, inmiddels liepen er een aantal tranen over haar wangen en ze bleef hem strak aankijken ook al zat er nu nog maar een paar centimeter tussen. 'Ze was de enige...' Ze maakte de zin niet af maar rende huilend de kamer uit. Ze rende naar een paar andere kamers, maar kon uiteindelijk de weg terug niet meer vinden dus liet ze zich in een hoek zakken met haar hoofd tegen haar knieën, zichzelf vervloekend dat ze hem bijna had neergestoken, maar ook dat hij de enige persoon die haar niet verstoten had had vermoord. Eigenlijk wist ze wel dat hij er niks aan kon doen, maar ze was nu te boos en te verdrietig om dat in haar hoofd te houden.

Elliot bleef van schrik even staan en slikte moeizaam. Hoe kon hij zo dom zijn om haar dat te vertellen. Moest hij naar haar toe of bleef hij hier? Hij wierp snel een blik naar de kluis en deed doe dicht zover dat ging. Rustig liep hij in haar richting.

Isabella stopte met huilen, daar schoot ze toch niks mee op. Ze veegde de tranen uit haar gezicht en vervloekte zichzelf nog een paar keer. Doordat ze zo dom was om weg te rennen wist ze nou niet meer waar ze was. Ze haalde een paar keer diep adem en stond daarna op, ze haate het dat haar wangen nog rood waren van de tranen en wreef er met haar hand nog meer overheen.

Elliot liep alle kamers door op pek naar haar. 'Isabella?' fluisterde hij in elke kamer. Toen hij haar zag staan bleef hij stil in de deuropening staan. Hij kreeg een schuldgevoel toen hij haar zo zag staan.

Isabella liet haar handen weer zakken en schrok even toen ze Elliot zag staan. 'Ik..ik..het spijt me' ze stapte wat achteruit en sloeg haar ogen neer.

Elliot stapte rustig de kamer binnen. 'Waar moet jij nou spijt van hebben? Ik zou spijt moeten hebben en me schamen.' Hij bleef op een kleine afstand staan.

Isabella haalde diep adem en durfde hem toen pas aan te kijken. 'Nou, ik stak je bijna neer, terwijl ik er toch niks aan kan veranderen, ze is dood en blijft dood'

Lliot twijfelde even en liep toen naar haar toe. Hij legde zijn hand op haar schouder en keek haar recht in haar ogen aan. 'Maar dat deed je niet. Je was gewoon boos, dat is normaal bij dit soort nieuws.'

Isabella zweeg, ze wist niet hoe ze hier op zou moeten reageren want ze wist dat hij gelijk had, maar ze had er veel spijt van. Ze keek hem aan en wou nog iets zeggen, maar ze was het al vergeten. 'Ik huilde he?' zei ze half grijnzend. Ze haate het om te huilen omdat het haar te veel aan vroeger deed denken.

Elliot glimlachte en knikte. 'Je ogen zijn nog steeds een beetje rood.' Hij grijnsde en omhelsde haar. 'Het spijt me.'

Isabella keek hem even boos aan maar omhelsde hem toen ook. 'Nee, het spijt mij' zei ze half tegen zijn schouder.

Elliot liet haar los en grijnsde. 'Zullen we iemand gaan irriteren. Ik kan wel wat afleiding gebruiken.' Hij keek haar even aan en draaide zich om. Waarom deed hij dat nou steeds. Zijn gedachten wilde hun uit elkaar, maar zijn hart dwong hem om dicht bij haar te zijn.

'Hm, ja ik zou die beul wel eens op zijn knieën willen zien' zei ze grijnzend. Toen hij zich omdraaide zuchte ze even, het voelde zo goed, maar ergens wist ze ook wel dat het niet kon.

Elliot grijnsde en keek haar aan. 'Ik weet denk ik welk huis hij woont. Eerlijk gezegd hebben we maar drie huizen hier die echt leefbaar zijn. De rest zijn loodsen met kleine kamertjes.' Hij grijnsde en ging haar voor.

Isabella grinnikte 'Nou kom maar op, die man zal ons de rest van zijn leven herinneren'. Het liefst had ze hem nog omhelst, maar ze liep hem rustig achterna.

Elliot liep het gebouw uit en stak het plein over. Even keek hij naar de paal waar ze aan vast hadden gezeten, maar keek snel weer naar de huizen in de verte. 'Deze dag zal hij nooit meer vergeten.'

Isabella grijnsde 'Wacht! Mijn spullen liggen nog binnen' zei ze lichtelijk van slag 'Zo terug' ze draaide zich om en rende terug het gebouw in, trok haar mesje uit de muur en raapte de pijltjes en de blaaspijp op waarna ze weer terug naar Elliot rende, haar pruik was een beetje scheef gezakt en ze trok hem snel weer recht. 'Oke, zeg het maar, welke van de drie is het?'