Het kleine tuinhuisje

'Maar ik heb geen emotie voor iemand dus maakt mij dat niet uit.' Hij grijnsde. 'U staat onder arrest omdat u een engel bent.'

Isabella lachte 'Denk je dat mij dat wat uitmaakt, denk je dat ik emotie heb' Isabella grijnsde en stak de twee messen in zijn buik, eentje rond zijn hart en eentje bij zijn maag. 'Nee, dat dacht ik dus ook'

Iedereen reageerde er boos op en staken hun speten in haar richting. De twee mannen die Elliot vast hadden hielde hun messen tegen zijn keel. 'Nog een beweging en de jongen zal sterven.'

Isabella probeerde niet geschrokken of bezorgd te kijken maar waarschijnlijk viel het toch op. Isabella kreunde 'Waarom veroorzaak ik altijd deze situaties' ze stak haar armen omhoog als overgave.

Meteen leien er er paar mensen op haar af en fouilleerde haar. Ze namen al haar wapens af en zette haar langs Elliot op de grond. Hij durfde haar niet aan te kijken dus keek hij maar de grond.

'Geef mijn wapens terug' gromde ze, ze kon er niet tegen als iemand haar wapens had, ze waren speciaal voor haar gemaakt en was nooit zonder ze.

De mannen begonnen te lachen en besteedde er verder geen aandacht aan. 'Het spijt me.' Zei Elliot zacht. Hij keek haar nog steeds niet aan.

'Nee, het is mijn schuld, ik wou terug hier naartoe' zei ze zachtjes. 'En ze zullen snel sterven' voegde ze er boos aan toe. 'Ze hebben de verkeerde engel en mens gevangen genomen'

De mannentrokken ze overeind en liepen in de richting van het kamp. 'Ach ja, ik zal waarschijnlijk vermoord worden en jij verkocht.' Hij zuchtte en liep rustig mee.

Isabella hinkte half mee en keek hem raar aan, wat heeft hij? 'Nee' zei ze kort 'Dat gebeurt niet' Tja, zo zou ze toch nog een keer een kamp van dichtbij kunnen inspecteren.

Elliot was weer de Varlow zoals hun hem kendden. Een pessimist die zich nergens zorgen om maakt. 'We zullen wel zien hoe alles loopt.' ze werden naar een klein gebouw gebracht waar ze in een cel opgesloten werden.

Isabella ging boos in de hoek zitten en deed haar schoenen uit. Haar enkel zou de volgende dag wel weer genezen zijn. Ze woog allerlei ontnappingsmanieren tegen elkaar af en besloot dat ze zoiezo tot morgen moesten wachten. Ze snapte Elliot niet, maar dat zou hij haar later vast nog wel uitleggen.

Elliot ging voor de tralies staan. 'Het vonnis van morgen zal ons lot zijn.' zei hij somber. Elliot wachtte tot de bewaker buiten stond en gong tien langs jaar zitten. 'Gaat alles goed met je enkel ?'

'Mwa, is morgen weer beter denk ik' zei ze somber. 'Alles goed met jou verder?'.

Elliot knikte. 'Ja, ik heb wel vaker in deze cel gezeten. Voor mij is dit geen ramp. Ik weet toch al wat er gaat komen.' hij zuchtte en liet zich wat onderuit zakken. 'In het ergste geval blijven we beide leven om elkaar te vermoorden, of beide naar het laboratorium.'

'Mocht het zo zijn, dan maken we er een leuk spelletje van' zei ze grijnzend. 'Nee, eigenlijk is het best wel erg. Kun je hier niet uitkomen?'

'Uit deze cel kan ik niet komen, maar de bewakers zijn slap en slecht getraind. Als ze ons morgen naar her vonnis brengen kunnen we wat proberen. Als het mislukt moeten we wel de ergste straf verwachten. Proberen te ontsnappen wordt hier hard aangepakt.'

'Ik word toch wel gedood, het valt altijd te proberen toch?' Isabella grijnsde en zag het al voor zich. 'Eigenlijk heb ik mijn doel wel bereikt, midden tussen de mensen, alleen dan op een iets andere manier' Isabella zakte iets verder onderuit en keek nijdig naar de bewaker die net aan kwam lopen. Ze moesten maar denken dat ze een slappe boze engel was.

Elliot keek de bewaker aan en liep naar de tralies. 'Is al bekend wanneer ik dood verklaard word? Ik heb geen zin meer om te wachten.' hij zuchtte. Waarom waren het nou net de mensen die hij niet kon vertrouwen die bewakers waren.

De bewaker richtte zich lachend tot Varlow. Hij was jonger dan hem, maar hij voelde zich nogal de baas. 'Nou, blijf dan nog maar deze nacht wachten, morgen om 10 uur worden jullie berecht, oftewel neergestoken' Lachend liep hij slungelig weer verder. 'Geef nou mijn wapens terug' Riep Isabella hem klagelijk na.

Elliot haalde zijn schouders op en liep weer naar de muur. 'Nog maar een paar weken hier en dan al denken dat ze de grote baas zijn.' hij zuchte en trok zijn knieën naar zich toe.

Isabella grijnsde 'Zo lang ze dat denken zijn ze onvoorzichtiger' Er was nog hoop om eruit te komen. 'Zolang ze maar denken dat ik een dom klein engeltje ben' Isabella grinnikte even in haarzelf.

'Ben je dat niet dan?' Hij zuchtte en keek weer naar de tralies. 'Voor hun ben ik de jongen die het niet uitmaakt wat er gebeurd. Diegene die alles gewoon op zich af laat komen.'

Isabella keek hem boos aan. 'Misschien wel' zei ze nijdig. 'Tja, het is welke vorm je aan wil nemen'

Hij glimlachte zwakjes en ging deed zijn ogen even dicht. 'Het maakt me niet uit wie ik ben. Als ik maar iemand ben en zolang ze me verder maar met rust laten.'