Het kleine tuinhuisje

'Zullen we anders gewoon gaan sparren. Ik heb namelijk teveel energie op dit moment.' hij rolde op zijn buik en drukte zichzelf omhoog.

'Dus jij wil sparren? Oke' zei ze grijnzend. 'Kom maar op, misschien berechten ze je minder erg als ze zien hoe erg je me haat' ze grinnikte even en liep een stukje naar hem toe waar ze in een basishouding ging staan en met haar hand het kom maar op teken maakte.

Elliot rekte zich uit en ging ook klaar staan. Hij kwam rustig dichterbij tot er nog maar ander halve meter tussen hun in zat. 'Dames gaan voor.'

'Leuk hoor' Ze wachtte normaal altijd af wat de ander zou doen maar nu zou ze toch echt zelf eerst moeten. Isabella grijnsde en stootte met haar rechterhand een rechtse hoek richting zijn hoofd.

Elliot ontweek de aanval nog maar net en pakte haar arm vast. Met zijn andere hand stoote hij richting haar buik.

Isabella stootte haar knie omhoog om de aanval af te weren en probeerde haar arm los te draaien.

Elliot duwde haar arm weg en stoote meteen weer in de richting van haar hoofd. Hij zou echt voor schut staan als de bewakers wisten dat hij niet van een meisje kon winnen.

Isabella bukte en gaf hem een leverstoot, ze kwam glimlachend weer omhoog en keek hem aan, hopend dat er iets in zijn ogen te lezen was wat ze nog niet wist.

Elliot stapte een stukje naar achter en slikte moeilijk. Even grijnsde hij uitdagend naar haar en rende toen op haar af. Net voordat hij bij haar was bukte hij en schopte haar tegen haar been.

Ze had het kunnen weten maar toch werd ze weer gevloerd. Ze vloekte want haar enkel was nog niet helemaal wat het geweest was en ze viel tegen de grond. Toch stond ze weer op, waarschijnlijk niet op tijd, maar ze stond. Eigenlijk klaar om weer gevloerd te worden eigenlijk, maar ze keek hard en uitdagend naar hem.

Elliot grijnsde en liet haar rustig opstaan. 'Al genoeg gehad?' er kwam iemand water brengen en bleef er geïnteresseerd staan.

Isabella keek even snel naar degene die het water bracht en ze zakte door haar kniën. 'Ja, alsjeblieft stop, ik hou het niet meer' Isabella kroop half naar het water toe en nam een paar slokjes. Daarna kroop ze snel een hoek in en trok haar kniën op en sloeg haar armen er beschermend om. Zo bleef ze zitten.

Elliot keek haar verbaasd aan en liep toen naar de tralies. 'weet je misschien hoe laat het is? Ik wil niet langer haar in mijn buurt.' de man zei dat het nog een paar minuten duurde voordat ze werden opgehaald. Hij liep weer weg en Elliot ging langs haar zitten. 'wat deed je nou net?'

Isabella grijnsde en stompte hem nog een keer in zijn buik. 'Dat slappe, domme engeltje kan natuurlijk helemaal niet vechten zonder een wapen of versterking' Ze grijnsde en keek naar de muur aan de andere kant.

Elliot lachte even. 'arme jij, je hebt zomaar ee gevecht opgegeven.' Hij schoof meteen een stuk opzij en keek maar de tralies. 'Ze komen ons dus zo ophalen? Hoe zullen we ze verrasen?'

Isabella grinnikte toen hij een stuk wegschoof en beantwoorde zijn vraag 'Hm, ik denk dat we nog even niks moeten doen en dat ze ons dan misschien vanzelf wat losser laten, dan kunnen we toeslaan'

Elliot knikte en liet zich weer wat onderuit zakken. 'Die rechtbank heb ik ma vandaag wel weer genoeg gezien voor de rest van mijn leven.'

'Ik zou het niet erg vinden om die gasten zelf eens te berechten' Ze zuchte en stond op. 'En ik moest wel opgeven, tot mijn grote spijt' ze lachte even en ging tegen de muur hangen.

'Het ergste is is dat onze autoriteiten dat al voor ons doen.' Hij keek verbeeld om zich heen en wachtte tot er iemand kwam om hem die cel uit te slepen.

'Dus hoe erger hun wraak op ons, niet?' Isabella liep wat rond en zag een groepje mannen aankomen lopen, er liepen 3 jongere jongens en één wat oudere. Isabella schatte hem 26 en de rest 16 of 17. 'Ze komen' fluisterde ze.

Eliot keek somber opben hakende de oudste man. Die had hem geholpen toen hij hier voor het eerst kwam. Elliot stond rustig op ging ook tegen de muur aan hangen.

'Varlow?' zei de man verbaasd. 'Jou had ik hier niet verwacht, ze zeiden een engel en een zwakkeling tegen ons, het spijt me Varlow' Hij gaf de jongens opdracht Isabella en Elliot met een touw aan elkaar te knopen. Isabella verzette zich zonder kracht bij te zetten. Ze spande haa spieren aan zodat het touw zometeen losser zou zijn. 'Ik wil niet bij Varlow of hoe hij ook mag heten zijn, hij haat me' De man lachte 'Daar heeft hij al het recht te liefje' Hij draaide zich om en commandeerde de rekruten om mee te komen.

Elliot haalde zijn schouders op. 'Goed je weer te zien. Zit je vandaag in de jury of niet?' hij keek hem even nieuwsgierig aan. Normaal waren er geen mensen om aan vast geknoopt te worden, maar nu helaas wel. Dat maakte het iets moeilijker.

De man dreef Elliot en Isabella voort en grijnsde 'Nee jongen, ik doe daar niet aan. Ik ben er voor de jongens, ik ga nooit met mijn neus tegen de wind in staan' Isabella struikelde een keer bijna, maar expres. 'Ik ben niet gediend van dit gedrag meneer' De man grijnsde 'Wat kan mij dat nou schelen verwend nest' snauwde hij naar haar.

Elliot wankelde even toen Isabella bijna viel. 'Kijk uit toch uit.' Zei hij boos en wendde zich weer naar de man. 'we kunnen ook niet zonder u. Anders waren we nu een zooitje ongeregelde kakkerlakken.'