Het kleine tuinhuisje

'Wat bedoel je. Dat is onmogelijk. Denk je echt dat ik zo dom ben?' Vroeg hij en gooide het mes in de richting van Elliot, maar die miste op een haar na. 'Vertel me de waarheid.'

'Je bent dom dat je het niet geloofd, dat is het. Laat me nu bij hem verdomme' schreeuwde ze in zijn gezicht. Ze moest bij hem voor het te laat was. Die band moest terug of ze moest gewoon iets er aan doen. Ze kreeg tranen in haar ogen bij het idee dat hij dood ging, alleen omdat zij niks kon doen en er naast hing.

De jongen liet haar nek los en schudde zijn hoofd. 'Je komt hier niet uit. Jullie zullen beide sterven.' Zei hij boos en liep weer naar Rev. Hij tilde zijn lichaam op en liep naar de deur die hij moeilijk opende. 'Je komt hier nooit weg.' Zei hij nog en liep weg.

'NEEEE' gilde ze 'BLIJF HIER, of ik zal je achtervolgen in al je dromen, in elke schaduw, waar je ook zal zijn je zal met schuldgevoel rondlopen, het schuldgevoel dat je zou moeten hebben, gedoemd tot in de eeuwigheid' schreeuwde ze boos. Ze liet zich nu ook hangen, dit kon niet. Hoe zou ze hieruit los komen? Niet dus.

Elliot hing nog steeds bewusteloos aan de kettingen en hoorde haar van ver af. Ze was echt ver weg, maar hij hoorde haar wel.

Isabella bleef vloeken en tieren totdat ze zichzelf hopeloos aan de kettingen liet hangen. 'Je moet wakker worden Elliot, alsjeblieft' smeekte ze. Ze keek even naar hem opzij. Hij hing nog steeds te trillen als net en Isabella kreeg het gevoel dat hij niet lang meer zou leven als het zo door ging. Ze wou niet huilen, maar toch liepen er nu al tranen over haar wangen.

Elliot hoorde haar, hij wou terug, maar het ging gewoon niet. In zijn gedachten schreeuwde hij naar haar, maar er gebeurde niks. Het leek wel of hij letterlijk in zijn lichaam gevangen zat. Hij wou zo graag naar haar toe.

Isabella keek nog even naar hem en keek toen naar de grond voor haar. Hij mocht niet sterven, hij mocht haar niet verlaten. Ze twijfelde maar sloeg haar vleugels uit om zo meer kracht te kunnen leveren voor de kettingen, om ze los te trekken, maar het lukte nog niet.

Het trillen stopte rusten en hij hing nu stil aan de kettingen. Nog steeds probeerde hij haar te bereiken, maar er was geen uitgang. Iets hield hem binnen.

Isabella sloeg hevig met haar vleugels en allerlei stof stoof omhoog. Ze zette alle kracht die ze had in om los te breken. Na vele slagen en uitgeput te zijn schoot ze naar voren met haar haar hoofd tegen de andere muur. Ze vloekte en haar zicht werd wazig. Ze greep naar haar hoofd en voelde het bloed wat er nu op zat. Ze stond voorzichtig op en probeerde te zien waar Elliot was. Ze liep voorzichtig naar hem toe en liet zich naast hem op de grond zakken.

Elliot rende door een of ander donkere gang die steeds langer werd, maar hij wou naar het einde. Naar dat mooie witte stipje. Waarom had hij dit nou net weer?

Isabella keek omhoog maar het zwart wou niet weggaan, in tegendeel het werd alleen maar erger 'Elliot, word wakker, alsjeblieft, snel' haperde ze en nu zag ze helemaal niks meer, ze wist niet of ze nog wakker was of niet. Ze hoorde niks en ze zag niks.

Elliot schrok wakker en voelde zich slap. Wazig keek hij om zich heen en zag bijna niemand. Alleen iemand met een kap op en bloed o p haar hoofd. Hij schrok zich dood en keek onderzoekend aan. 'Isabella?' Vroeg hij twijfelend. Hij hing nog steeds aan de ketttingen, maar wou zijn armen om haar heen slaan.

Isabella hoorde ergens op de achtergrond haar naam en knipperde met haar ogen. Ze zag nog steeds niks 'Elliot?' vroeg ze voorzichtig. 'Ik zie je niet' fluisterde ze moeilijk.

Elliot keek haar verbaasd aan en draaide zo dat hij haar een kus op haar voorhoofd kon geven. 'Wat bedoel je?' Vroeg hij nog een beetje wazig. 'Wat is er gebeurd?'

Isabella voelde zijn warme lippen op haar voorhoofd en glimlachte even. 'Je hebt iemand geëlectrocuteerd en toen viel hij dood neer, toen liet de ander ons voor dood achter en toen ben ik los gebroken met zoals je ziet mijn vleugels, alleen ik vloog door alle kracht tegen de muur en jij was nog steeds bewusteloos en ik zag niks meeren nog steeds niet' zei ze moeilijk.

Elliot keek haar verbaasd aan en keek toen ook om zich heen. 'Wat moeten we nu?' Vroeg hij en zag de armband liggen. Dat was dus het probleem. Hij had nu dus iemand vermoord met dit? Hij moest ervan af komen.

Isabella's zicht kwam beetje bij beetje terug merkte ze blij. Langzaam kon ze Elliot zien en de stenen waar ze op lag. Ze deed langzaam haar zonnebril af en keek even naar hem.

Elliot keek haar even aan en probeerde te glimlachen. 'Wat gaan ze met ons doen?' Vroeg hij en keek naar zijn arm. Het deed gewoon geen pijn meer. Sinds die schok voelde hij eigenlijk helemaal niks meer. Er was echt iets raars aan die bijwerkingen.

Isabella knipperde een paar keer en ging met veel moeite zitten, zonder haar vleugels te beschadigen. Ze klapte het stof er even af en keek hem aan 'Ik weet het niet, we gaan niet geaccepteerd worden denk ik.... of juist wel' zei ze voorzichtig. Ze onderzocht hem even met haar ogen en schudde haar hoofd bij het zien van zijn arm 'Ze hebben je hele arm open gesneden, o we krijgen ze nog wel, nouja eentje heb jij er al gedood..'

'Het valt wel mee. Ik voel nu toch niks.' Zei hij rustig en ging moeilijk op zijn benen staan. 'We vinden wel een plek, maar eerst moeten we hieruit zien te komen.'

Isabella keek van onderen naar hem en bleef nog zitten. 'Niemand denkt dat we nog leven waarschijnlijk 'zei ze rustig. Ze keek even naar de grond en duwde zich rustig omhoog. Ze leunde naar achteren tegen de muur maar hoorde daardoor haar vleugel kraken en ze kwam snel van de muur af 'Dit is allemaal zo vermoeiend' zei ze gapend.

Elliot knikte en trok aan de kettingen. 'Ligt er ergens misschien iets om me los te krijgen?' vroeg hij en zocht naar een mes, maar zag alleen de armband liggen.

Isabella knikte 'Ja, ik heb wel iets' zei ze rustig. Ze ging met haar hand naar haar schoen en haalde daar haar mes uit. Ze pakte rustig zijn hand vast en begon de kettingen los te snijden en toen ze het los had glimlachte ze even.

Elliot pakte meteen de armband en deed die nu strakker om zijn enkel. Nu kreeg hij tenminste geen schok als hij haar aanraakte aangezien de ketenen ook van ijzer waren. 'Laten we maar gaan.'