Het kleine tuinhuisje

Isabella probeerde verwoed aan de kettingen te trekken, maar kreeg er net zoals Elliot geen beweging in. Ze keek hem even aan en schudde haar hoofd, hij kon er niks aan doen, maar wat zou er nu gebeuren?

Lachend kwamen twee jongens binnen en keken ze grijnzend aan. Ze hadden gewonnen en mochten de twee helemaal afmaken. Een van de jongens ging voor Isabella staan en grijnsde. 'Nu zijn jullie niet meer zo stoer hè. Hier komen jullie nooit levend vandaan.' Zei hij lachend.

Isabella grijnsde en schudde spottend haar hoofd. Ze zouden hun niet zo erg kapot kunnen krijgen als ze daar boven hadden gedaan.

De jongen sloeg de hem/haar in zijn/haar gezicht. 'Mavis vertelde dat je niet kon praten, wat is je geheim? Ben je soms bang?' De andere jongen was aan de andere kant van de kamer wat messen aan het slijpen.

Isabella ving de klap rustig op en bleef zwijgen. Zij, bang? Voor deze jongens? Dan zouden ze Ethan, Tamani of de centaur moeten ontmoeten of die mensen van de zweepslagen, nee voor deze jongens was ze niet bang. Ze keek even naar de jongens die messen aan het slijpen was en er kwam een raar voor gevoel wat ze meteen wegzette.

'Praat dan? Je hebt je tong toch nog. Je moet kunnen praten.' Zei hij en pakte haar bij haar keel. 'Spreek dan, maar een woord en je bent ervan af.' Schreeuwde hij in haar gezicht. Elliot keek er niet naar en hield de jongen die zijn messen voor de laatste keer even controleerde onderzoekend aan.

Isabella schudde moeilijk haar hoofd en sloeg met haar geketende polsen zijn arm van haar keel af. Ze was niet helemaal hulpeloos dacht ze geïriteerd.

De jongen die zijn messen had zitten slijpen keek ze grijnzend aan en gaf een van zijn messen aan zijn vriend. 'Oke stille, als je het zo wilt spelen.' Zei hij en keek naar Elliot. 'Dan zullen we ervoor zorgen dat deze nooit meer kan spreken, bewegen of wat dan ook.' Zei hij en trok ruw de zonnebril van Elliot's gezicht.

Dit mocht niet gebeuren, maar Isabella zweeg nog steeds. Nu niet omdat ze niet mocht spreken maar omdat ze sprakeloos was, waarom moest hij altijd lijden voor haar, het was niet eerlijk. Isabella begon woedend aan de kettingen te trekken. Ze moesten haar maar geloven. Ze keek soms even naar Elliot en hoopte op het beste.

'Ze kan niet praten, dat weet je toch.' Zei Elliot boos en keek naar het mes. 'Je hebt niet alleen een tong nodig om te kunnen spreken.' De jongen keek hem boos aan en zette het mes tegen de keel van Elliot. 'Jij moest niet spreken. Zij moet spreken.' Zei hij rustig en keek naar de stille. De andere jongen keek afwachten naar de jongen bij Elliot.

Isabella stopte met het trekken aan de kettingen en slikte. Haar mond stond in een streep en ze keek naar het mes. Die mensen wisten niet wat ze zouden doen. Even wou ze iets zeggen, maar ze had gezegd dat ze niks zou zeggen en als ze nu zou gaan praten zouden ze de waan dat ze niet kon praten verpesten en hadden ze des te meer redenen om Elliot te vermoorden of haar, of allebei.

'Dus je laat je vrienden gewoon voor je sterven?' Zei hij en keek haar verbaasd aan. Meteen haalde hij het mes weg en sneed het vest van Elliot kapot zodat hij nu in een zwart t-shirt stond. De jongen pakte zijn arm vast en meteen voelde Elliot wat schokken bij de armband. Niet nu, dacht hij. De jongen zette het mes in zijn arm en maakte een diepe snee vanaf zijn bovenarm tot aan zijn hand. Elliot kneep zijn ogen dicht van de pijn en hand van zijn handen al vuisten gemaakt. Het begon meteen te bloedde en Elliot klemde zijn kaken op elkaar.

Isabella keek geschokt naar Elliot en zag zijn hele arm rood van het bloed. Ze kon niet praten en dat moesten ze maar accepteren. Ze keek beschamend naar de grond en toen weer naar Elliot. Ze hoopte dat hij haar kon helpen.

De jongen keek grijnzend naar de snee en ging er met zijn hand overheen, zodat zijn hand onder het bloed zat. Alleen voor Elliot voelde het erger. De schokken werden door de pijn erger en door zijn aanraking nog erger. De jongen met de bebloede hand liep naar Isabella en smeerde het bloed aan haar mouw af. 'Nog een paar van dit soort sneeën en je vriend is dood. Maar met een paar woorden zal dat anders zijn.'

Isabella bonkte met haar hoofd tegen de muur en keek naar het bloed op haar mouw. Ze deed haar mond open om iets te zeggen, maar twijfelde.

De jongen keek haar verbaasd aan, maar toen er geen woorden uitkwamen liep hij terug naar Elliot. 'Hij wil niks zeggen. Helaas voor jou.' Zei hij en pakte de andere arm van Elliot beet. Het leek wel alsof door schokken de armband op knappen stond. Dit keer trilde Elliot niet, maar de armband. 'Of zal ik gewoon meteen zijn polsen doorsnijden?'

Isabella wist niet wat ze moest doen, maar als ze nu niks zei zou hij dood zijn 'Nee' gilde ze half toen hij met het mes bij zijn pols kwam. Ze probeerde zich weer los te trekken en keek de jongen boos aan, niet van plan hierna nog een woord te zeggen.

De jongens lachte en liepen beide naar hem/haar toe. 'Dus de stille kan wel praten? Hoeveel meer leugens hebben jullie?' Vroeg een van de jongens. 'Laat hem met rust.' Riep Elliot boos en trok was aan de kettingen, waar hij ook van merkte dat er schokken doorheen liepen. Alles was hier en geleider, maar de armband het meest. 'Jev, doe jij hem even.' Zei een van de jongens en de jongen die dan Jev hoort te zijn liep naar Elliot toe. 'Jij hebt hier niks te bepalen.'

Isabella keek de jongens boos aan 'Laat ons met rust, rot gewoon op' zei ze zo laag mogelijk zodat haar stem op die van een jongen leek in plaats van haar normale stem. Ze hoopte dat ze het zouden geloven.

De jongen bij de stille sloeg hem/haar weer in het gezicht en grijnsde. 'Nee, jullie zullen toch wel sterven.' Zei hij en hield het mes tegen zijn/haar keel. 'Zullen we die stembanden eens voor goed verwijderen.' Zei hij grijnzend. Jev keek even naar zijn vriend en toen weer naar Elliot. Toen hij het mes in zijn arm zette kon Elliot het niet meer houden en zakte door zijn benen zodat hij aan de kettingen hing, maar tegelijkertijd schoot de armband los. 'Wat ben je toch een watje.' Zei Jev en wou Elliot weer omhoog trekken, maar toen hij hem aanraakte werd hij geëlektrocuteerd. Elliot en Jev schreeuwde het uit van de pijn, maar alleen Jev viel bewegingsloos neer op de grond terwijl Elliot trillend aan de kettingen hing.

Isabella keek geschrokken naar Elliot 'Laat hem gaan, hij gaat dood zo....' zei ze dwingend 'Zo snel al, jullie willen toch wel wat meer plezier aan ons beleven, niet waar?' zei ze er maar achteraan, anders zouden ze het nooit doen. 'Trouwens, als ik praat ben ik veel leuker' zei ze grijnzend, maar eigenlijk was ze te wanhopig om te praten. Elliot was bewusteloos zo en wist dat het weer zo ver was. Ze moesten het echt een keer goed gaan doen, het weg krijgen, hem er mee om kunnen laten gaan.

De andere jongen keek geschrokken naar Jev en Elliot en liet de stille voor wat het nou was. 'Wat heeft hij met hem gedaan.' Vroeg hij boos en pakte de pols van Jev vast om te kijken of hij nog leefde. 'WAT HEEFT HIJ GEDAAN!' Schreeuwde hij nu naar haar en keek boos naar Elliot, maar was er eigenlijk ook doodsbang voor. 'Het kan me niet schelen of hij dood gaat, wat heeft hij met Jev gedaan?'

Isabella lachte even 'Tja, zo voelt het dus om iemand te verliezen en dat gun je je ergste vijand niet en ja ik weet wat hij heeft gedaan, maar hij kon er niks aan doen. Maak ons los dan help ik hem, althans ik kan het proberen.' zei Isabella twijfelend. Het zag er slecht uit voor Elliot.

De jongen keek nog even naar Rev en stond toen op. Hij greep haar bij haar keel en keek haar vol woede aan. 'De vijand die mijn vrienden dood zal sterven. Wat heeft hij met hem gedaan?' Zei hij dwingend en zette met zijn andere hand een mes tegen haar buik. 'Vertel.'

Isabella lachte zenuwachtig 'Dat heet geëlectrocuteerd' zei ze rustig. Ze was bang dat hij het niet zou geloven want hou kan een mens nou iemand electrocuteren uit zichzelf. Isabella voelde het mes in haar buik prikken en zijn hand kneep haar keel half dicht. Ze haalde moeilijk adem en keek hem door haar zonnebrilglazen boos aan.