Het kleine tuinhuisje

'Die doos gaat dis zeker wel weg.' rustig wreef hij over haar rug en kuste haar o haar kruin.

Al snel ontspande ze weer en haalde ze diep adem 'Toch ben ik nieuwsgierig naar wie het is nu' zei ze rustig en ze draaide haar hoofd even om naar de doos, maar ze liet Elliot nog niet los.

'Waarom wil je het weten?' vroeg hij verbaasd maar bleef gewoon op een sfsrandje staan.

'Gewoon nieuwsgierig' antwoorde ze. 'En jij bent er toch om me te beschermen, niet waar?' vroeg ze plagend en ze draaide zich in zijn armen om naar de doos.

'Ja, maar lijken die net dood zijn zijn niet erg. Dit ding ligt hier al weet ik veel hoe lang te rotten.' Zei hij rustig, maar liep met haar mee naar de doos.

'Dat snap ik ook wel' zei ze rustig en ze kwam dichterbij. In de doos lag inderdaad een lijk, of het van een man of een vrouw was kon ze niet goed zien, maar het leek erop dat het ongeveer 40 tot 70 jaar hier al lag. Isabella keek naar of het lijk misschien een ketting omhad met een naam. Ze raakte voorzichtig het hoofd aan en er gebeurde niks, dus dat scheelde. Ze zocht met haar hand een weg naar beneden en kwam bij de nek aan en ze voelde wel wat schakeltjes, maar die zaten half in het bot.

Elliot keek met een smerig gezicht naar het lichaam en moest kotsneigingen tegen gaan.

Isabella trok eraan en de ketting kwam beetje bij beetje los. Zo kreeg ze het uiteindelijk afgetrokken en keek ze nog even walgend naar het vergeelde lichaam. Ze nam de ketting in beide handen en bekeek hem goed.

'Je snapt dat ik je nu echt walgelijk vind?' Vroeg hij en keek smerig naar de kering.

'Ik hou ook van jou schat' zei Isabella grijnzend en ze bestudeerde het ding. Er was een soort van hangertje met een klein hoofdje waar een naam en een datum op stonden. Gerardine. 1840-1930. 'Hm, deze vrouw ligt hier al best lang denk ik, ik hoop dat er niet meer van deze dozen zijn?

Elliot knikte en kuste haar op haar wang. 'Laten we het op straat of in een gat of in de kelder dumpen.'

Isabella glimlachte en gaf hem snel een kus op zijn lippen. 'Ja, we gooien het wel in het riool ofzo..' dacht ze hardop en ze liet het kettinkje in haar zak glijden, hoe walgelijk het ook was.

'Zolang het maar hier weg is.'

'Dat komt goed hoor, laten we nu maar even gaan informeren hoe het met de bendes hier in de stad precies gaat, dat is misschien wel handig' stelde Isabella voor.

'Alles beter dan ontplofte s himmelkast of een lijk.' Elliot liep rustig naar de trap em zette de lantaarn ernaast.

Isabella lachte en keek hem even aan en proestte het toen uit 'We hebben allebei heel wat gemoord maar tegen een lijk kunnen we niet' zei ze lachend en ze schudde haar hoofd.

'Dit ding lag er gewoon al te lang.' zei hij en zuchtte. 'Ik heb zo mijn zwaktes.'

'Hmm, jij die toegeeft dat die zwaktes heeft...' zei ze hoofdschuddend 'Dat is nieuw voor me' zei ze glimlachend en ze ging hem voor op de trap naar beneden.