Het kleine tuinhuisje

Elliot kreeg het voor elkaar om weer half bij te komen, maar deed zijn ogen nog niet open. 'Wat bedoel je in shock? Je raakt toch niet zomaar in shock?' Vroeg hij ongelovig en keek naar Elliot. 'Kun je schrijven stille?' Vroeg hij en keek naar Isabella.

Isabella knikte en gebaarde om papier. Silvano zuchte en hield zich er buiten.

de baas haalde wat papier en gaf het aan hem. Elliot kreunde een keer en voelde meteen de elektriciteit door zijn aderen stromen, maar dan in een verkleinde vorm.

Isabella's hoofd schoot richting Elliot terwijl ze het papier aanpakte. Ze pakte zelf een pen en begon te schrijven -In de hemel heeft hij een middel gehad en hij heeft nog steeds last van de schokken, elektriciteit-

De baas keek even naar Elliot en toen weer naar het papier. 'Jullie met je rot hemel.' Zei hij en liep weg. Elliot deed zijn ogen moeilijk open en keek naar Isabella.

Isabella pakte het papier terug en scheurde het boos door. Het liefst had ze meteen een mes door zijn hoofd gegooid, maar ze wist dat ze dan niet veel verder zou komen. Ze pakte wel haar mes en gooide die in het stapeltje snippers wat op de grond lag zodat het eraan gespiest zat. Ze wou hem uitschelden en zeggen dat hij Elliot moest helpen, maar dan wisten ze dat ze een vrouw was. Ze keek naar Elliot en deed zijn zonnebril af. Ze zag hem naar haar kijken en glimlachte. Silvano keek verbaasd naar haar mes en hoe makkelijk ze er mee omging. 'Baas, wacht hij komt al weer bij' zei hij rustig toen hij de stille zag glimlachen en de bril van de sprekende af zag zetten.

Elliot probeerde te glimlachen en keek rustig om zich heen. 'Waar zijn we?' Vroeg hij schor. De baas draaide zich om en keek hem verbaasd aan. 'Zorg dat hij vanavond klaar is.' Zei hij streng en liep weg.

Isabella legde een vinger op haar lippen en glimlachte. 'Ach, jij zorgt wel voor hem denk ik, stille?' vroeg Silvano terwijl hij naar de stille keek. Isabella knikte en keek even naar Silvano. Silvano draaide zich zuchtend om 'Waarom moeten er nou net nu nieuwe komen' zei hij zuchtend en hij liep weg. Isabella keek hem raar na en richte zich weer tot Elliot. Toen ze zeker was dat er niemand was omhelsde ze hem even en liet ze hem weer los toen ze vanaf de trap voetstappen hoorde. Mavis.

Elliot keek Silvano raar aan en probeerde overeind te komen, maar zakte snel weer terug toen er een rare stroom van energie door zijn lichaam. 'Dit gaat niet goed.' Zei hij en raakte voorzichtig haar hand aan en trok snel terug. 'Dat ding ligt nog in de steeg.'

Isabella's gezicht vertrok en ze keek vluchtig om zich heen. 'Dus, je bent gewond sprekende... mietje' zei Mavis achter hun. Isabella wou terug gaan naar de steeg om dat ding te halen, maar wist dat ze nu beter even niet kon gaan en haar hand schoot naar haar andere mes in haar schoen.

'Ik wil jou nog wel eens zien als je geëlektrocuteerd word.' Zei hij en keek hem boos aan. 'Jij kunt al niet winnen van een sprekend mietje.' Zei hij en keek weer naar Isabella. Mavis moest zich er gewoon buiten houden.

'O nee? Misschien was het tactiek, kleine' zei Mavis spottend en hij bleef tegen de muur hangen. Na een minuutje toe te kijken liep hij verder naar ze toe en boog hij wat over Elliot heen. Isabella pikte het niet en trok het mes nu uit haar schoen en kwam overeind waarna ze hem tegen de muur aan duwde en het mes tegen zijn keel gedrukt hield. Ze moest snel zijn om die band terug te halen.

Elliot keek haar verbaasd aan. 'Laat hem maar met zijn stoere praatjes. Hij hoeft niet te weten wat echte pijn is. Daar komt hij snel genoeg achter.' Zei Elliot snel en duwde zichzelf moeilijk omhoog. 'Ik red me wel.'

Isabella duwde hem nog een keer en Mavis kromp ineen en kwam geïriteerd weer omhoog 'Sinds waneer mag jij mij zo behandelen, stille' zei hij boos. Isabella zuchte geïriteerd, snapte hij het nog steeds niet. Isabella mocht hem niet aanraken, hij moest het echt zelf doen. Ze gebaarde naar het mes op de grond dat Elliot het maar moest nemen en ze rende naar buiten, op zoek naar de band.

Elliot knikte en pakte moeilijk het mes van de grond. Hij haalde er de papiertjes vanaf en keek naar Mavis. 'Neem het hem niet kwalijk. Hij heeft veel meegemaakt en kan er niet tegen als er met hem of zijn vrienden gespot wordt.' Zei hij en ging weer liggen.

Mavis lachte even hoofdschuddend 'Ja ja, in die hemel van jullie zeker... Voor mensen zoals wij is er alleen de hel op aarde en verder bestaat er niks' zei hij spottend en hij wreef even langs zijn nek 'Geef nou maar toe dat die jongen gewoon veel te agressief is, hij zal vanacht wel afhaken omdat hij niet slim genoeg is' zei hij spottend. Isabella rende naar het steegje toe en zocht naar de band. Ze zag er een zwerver bij zitten en ze rende er snel naar toe. Ze duwde de zwerver om en pakte de band waarna ze terug rende.

'Je bedoelt idioten zoals jij.' zei Elliot nog steeds rustig. 'Je moest eens weten wat er allemaal op deze hel gebeurd. Jij hebt niet half zoveel meegemaakt dan die stille.' Zei hij en keek naar het plafond.

Mavis schudde zijn hoofd en ging zitten 'Daar geloof ik niks van'. Isabella stormde binnen met de band en duwde Mavis aan de kant omdat hij in de weg zat. Ze legde de band op zijn buik en glimlachte moeilijk.

Elliot keek haar dankbaar aan en pakte snel de armband die hij om zijn enkel heen deed. 'Bedankt.' Zei hij en liet zich weer op het bed vallen.

Mavis viel om en vloekte 'Weet je, jullie gaan vanavond echt kapot, daar zorg ik wel voor' zei hij boos en hij stond op en liep weer weg. Isabella negeerde hem en deed even haar zonnebril af.

Elliot keek hem even na en schudde zijn hoofd. 'Het scheelt, maar het laat het toch niet helemaal verdwijnen.'

Isabella slikte even en zette de zonnebril weer op. Ze ging tegen hem aan zitten en zuchte even 'Hoe kunnen we het weg krijgen' fluisterde ze zachtjes.

'Ik weet het niet. Maar het moet wel snel gebeuren anders hebben we een probleem.' Zei hij en pakte haar hand rustig vast en voelde gelukkig geen erge schokken.

Isabella knikte en glimlachte toen ze haar hand in die van hem voelde, het was dan nu wat minder erg. Ze keek even om zich heen en bleef bij hem zitten, net zolang totdat hij zich beter voelde of dat ze werden gehaald voor de opdracht.

Elliot keek om zich heen en zuchtte. 'Weet jij wat er straks gaat gebeuren?' Vroeg hij en kneep zachtjes in haar hand.