Het kleine tuinhuisje

Isabella keek langs Elliot heen naar Silvano en Mavis die een hevige discussie hadden en glimlachte daarna ook even naar hem. Ze wenkte hem mee om het gebouw te verlaten. Zelf liep ze al de deur uit en ze wou het liefst gewoon alleen met hem zijn al was er een kans dat iemand hun zou achtervolgen. Ze zag Mavis er nog wel voor aan om dat te doen.

Elliot liep achter haar aan en grijnsde. Toen ze buiten waren keek hij naar de lucht. Ze hadden wel een paar uur. 'Dus wat gaan we doen?'

Isabella vertrouwde het nog niet helemaal en keek achterom. Daar in de deuropening stonden Aiden en Mavis naar ze te kijken. Isabella liep nog een stuk door en daarna ging ze een steegje in. Ze trok hem mee en zuchte 'Weet je hoe lastig het is om niet te praten' fluisterde ze.

'Ja, dat weet ik.' Zei hij en glimlachte naar haar. 'Laten we maar iets verder gaan.'

'Kom' fluisterde ze, want ze had nog steeds het gevoel dat ze achtervolgd werden. Ze trok hem even mee en rende daarna zelf verder allerlei steegjes en straatjes door totdat ze uiteindelijk in een klein zijsteegje dat doodliep kwamen, zo zou ze alles in de gaten kunnen houden. 'Hier zijn we wel veilig denk ik' zei ze nog steeds zacht.

'Doe anders je vest uit en je bril af, dan herkennen ze je echt niet.' Zei hij rustig en keek naar het einde van het steegje.

'Nee, een straathoer genoemd worden is fijn' zei ze rustig, maar toch deed ze het. Ze trok haar vest uit en deed haar zonnebril af. Ze gooide het op de grond en ging snel naar Elliot. Ze sloeg haar armen om hem heen en glimlachte 'Als het dan toch moet' zei ze plagend en ze kuste hem snel.

Elliot kuste haar ook en trok zich rustig terug. 'Ik zou je nooit zo noemen.' Zei hij rustig en voelde ineens een schok door zijn been lopen, maar negeerde het.

'Mooizo, want anders...' zei ze dreigend en ze lachte even. Ze kuste hem weer even en keek hem daarna even aan 'Jammer dat de afscheiding van gordijn is' zei ze treurig.

'Helaas, maar we vinden er vast wel wat op.' Zei hij en ging met zijn handen door gaar haren. Hij kuste haar weer en voelde nog een schok. Maar deze was niets erger en hij negeerde hem weer.

Isabella ging dichter tegen hem aanstaan en opende ongemerkt haar mond een beetje. Ze hield er van om zo dicht bij hem te zijn en ze mochten gewoon nooit meer gescheiden worden.

Elliot opende zijn mond ook en tikte haar tong. Hoe fijner hij het vond hoe meer electrischiteit door zijn been stroomde naar de armband.

Isabella draaide een rondje om zijn tong en voelde de warmte door haar lijf stromen. Ze hoopte dat niemand hun zou zien, aar ze wou dit moment niet laten verpesten door anderen.

Elliot voelde de elektriciteit naar boven komen en voelde meteen iets steken in zijn buik. Weer negeerde hij het en tongde haar nog steeds. Hij sloeg zijn armen om haar heen en wreef over haar rug.

Isabella tongde hem en hoopte dat dit moment nog lang zou duren want eigenlijk had ze geen zin in Mavis en Aiden.. Sterling en Silvano vielen nog mee maar bleh ze was niet meer gewend om zo behandeld te worden.

De pijn schoot omhoog en door zijn armen en meteen trok hij zich terug. zijn lichaam trilde hevig en meteen greep hij naar zijn hoofd. 'Ga eruit.' mompelde hij moeilijk in zichzelf en kneep zijn ogen dicht.

Isabella schrok en liet hem los. 'Elliot, wat is er? Wie of wat moet eruit' zei ze paniekerig. Ze legde haar handen op die van hem en keek hem raar aan.

Elliot voelde haar handen en liet zich meteen door zijn knieën vallen van de pijn. 'Schokken.' Zei hij moeilijk en drukte zijn hoofd tegen de grond. Nog steeds hevig trillend pakte hij met een hand zijn been vast en zocht naar de armband, maar toen hij die aanraakte werd het alleen maar erger.

Isabella voelde hem trillen 'Ik moet je wegbrengen van hier' zei ze in paniek en ze trok snel haar vest weer aan, verborg haar haar en zette ook de zonnebril op. 'Kom' zei ze zacht en ze probeerde hem omhoog te krijgen.

Elliot probeerde op te staan, maar zakte meteen weer door zijn knieën. Snel maakte hij de armband los , ook deed het aanraken verschrikkelijk veel pijn. Toen hij hem losliet werd het even minder, maar meteen daarna werd het weer erg en begon hij weer hevig te trillen. De elektriciteit verspreidde zich weer en knelde alles af. Elliot zijn adem stokte in zijn keel en snel greep hij naar zijn keel.

Isabella wist even niet wat ze moest doen. 'Ik uhm, blijf hier oke' zei ze snel en ze kuste hem even op zijn wang. Ze rende weg en hield de capouchon ove rhaar hoofd. Ze rende door alle steegjes en straatjes en kwam zo bij het groepshuis aan. Ze stormde naar binnen en keek om zich heen. Ze zag alleen Silvano staan. Ze rende naar hem toe en tikte hem aan. Ze gebaarde dat hij mee moest komen en SIlvano vond de jongen er een beetje hopeloos uit zien maar hij staakte zijn bezigheden om hem te volgen. Isabella trok hem mee en rende weer terug naar Elliot, ze hoopte dat hij niet was gestorven ondertussen. Toen ze weer bij hem aankwam ging ze door haar knieën en keek ze hulpeloos naar Silvano, alleen door haar zonnebril zag hij dat niet. Silvano rende de jongen achterna '' He ganiet zo snel joh' zei hij en hij liet zich uiteindelijk tegen de muur leunen om even uit te hijgen. Isabella gooide een steentje tegen hem aan en wees naar Elliot. 'Wat is er met hem' zei Silvano verbaasd en Isabella gebaarde hem om hem op te tillen. Silvano deed het en voelde de jongen trillen 'Wat heeft hij gedaan om in zo'n shock te belanden... verkeerde hoer genomen ofzo?' vroeg hij verbaasd en hij begon terug te lopen naar het groepshuis.

Elliot was toen ze weg was het bewustzijn verloren en voelde niks meer. Aan de ene kant vond hij het verschrikkelijk, maar aan de andere kant was hij tenminste van de pijn af. Dat scheelt dan weer heel veel.

Isabella rende alvast vooruit om een stuk vrij te maken om hem neer te kunnen leggen. Silvano liep rustig terug en voelde de jongen trillen op zijn schouder. Hij kwam aan en zag de andere jongen al een soort plaats vrij maken en hij legde de jongen daar neer. 'Wat heeft hij, jongen geef antwoord' vroeg hij aan de jongen met de capouchon. Isabella gebaarde dat ze het niet wist en keek om zich heen. Hij moest weer bij komen.

Elliot trilde steeds minder, maar kwam nog steeds niet bij. Hij wou wel, maar kon niet. Maar hij wist wel zeker dat hij niet dood was. Tenminste dat dacht hij. De baas kwam verbaasd kijken en keek hun vragend aan. 'Wat gebeurd hier?'

Isabella klopte zachtjes in zijn gezicht met haar hand. Silvano keek naar de baas 'De jongen is in een shock, hij trilt helemaal, maar het is nu minder denk ik...' antwoorde hij. Isabella mocht niet te overdreven doen en ging nu gewoon zitten terwijl ze toekeek.