De kleine bibliotheek

Het leek alsof Jayden hier thuis hoorde, alleen als je wist dat ze een demon was dan zag je de verschillen. Met haar handen in de zakken van haar leren jasje liep ze de bibliotheek in. Zou ze hem hier kunnen vinden? Ze pakte een boek over wezens uit de rekken en ging zitten terwijl ze alles in de gaten hield.

Math had een missie gehad en zat nu in een hoekjw uit tw rusten met een goed boek. Sinds die ontmoeting was hij bang geweest, maar gelukkig was ze nooit terug gekomen. Hij zette het boek rustig terug en pakte een ander boek.

Jayden keek rustig rond en zag tot haar verbazing Math daar staan. Ze stond op en liep met een glimlach op haar gezicht zijn kant op. 'Math, jou heb ik een tijdje niet meer gezien' ze ze zacht terwijl ze een boek pakte.

Geschrokken keek hij naar haar en zocht metn trillerig naar.zijn mes. 'ga weg.' Zei hij snel en stapte achteruit. Waar was is godsnaam zijn mes.

Jayden deed alsof ze niks hoorde en keek verder naar de boeken. 'Wat is er? Ik kan je niks doen hier hoor' zei ze en ze draaide zich om. Ze had een paar dagen geleden een weddenschap met een van haar vriendinnen gesloten en nu zou ze het voor elkaar krijgen ook. Het doel was hem meekrijgen naar haar huis. Ze had nog geen idee hoe het zou lukken aangezien hij echt bijna overal bang voor leek te zijn.

Hij rende snel van haar weg en keek rond. Waarom was er nooit iemand op dit uur in de bibliotheek. Ze stond te dicht bij de uitgang, maar er moest een andere uitgang zijn.

'Hee, wacht!!' Riep Jayden hem achterna. Ze rende naar hem toe en pakte zijn arm. 'Ik kom echt niet om je aan te vallen?' Zei ze met een glimlach. 'Je was me gewoon bij gebleven, dus ik kwam even hallo zeggen'.

Hij keek haar met grote ogen aan en trok zijn arm moeilijk los. 'Waarom kwam je terug. Ik mag je niet en dat weet je.' Zei hij en probeerde dapper te klinken. 'Waarom zou je naar het mensen dorp komen als je toch weet dat je met een schreeuw dood bent.'

'Omdat je dat niet kan.. je had me op die berg neer kunnen steken toen ik me omdraaide, boven het ravijn had je me ook kunnen doden en zelfs net, alleen deze keer ben ik wel bewapend en zal het niemand hier lukken om me te doden. Waarom zouden jullie me eigenlijk doden? Ik ben nog veel te jong om te sterven. Ik had trouwens op het pad jou vraag nog niet beantwoord. Ik ben Jayden en je weet inmiddels al wat ik ben. Ik weet dat je me niet mag... maar er moet iets zijn wat je er van weerhouden heeft om mij te doden' zei ze met een lieve glimlach. Dit alles was alleen maar een spelletje, geweldig, hij was zo bang dacht ze.

'Je bent een duivel!' Riep hij. 'Ik wil helemaal niets van je of met je te maken hebben!' Zijn stem sloeg over en snel liep hij naar een andere deur. Hij moest eruit ziet te komen. Het kon toch niet zijn dat die bibliothecaris alles op slot had gedaan toen hij zei dat hij "even" een boodschap ging doen. Hij keek om naar haar en zei snel. 'Ga weg. Ga verdomme weg.'

Jayden lachtte en liep rustig achter hem aan. 'Je doet zo ontzettend moeilijk...' zei ze met een nep lach. Ze was hem nu al weer zat. Nadat ze thuis had verteld wat voor idioot ze tegen was gekomen hadden de anderen hem juist wel willen ontmoeten na een beschrijving van zijn uiterlijk en dus kwam de weddenschap tot stand. Doodchagerijnig werd ze hier van. 'Waarom kom je niet gewoon hier? Maakt het voor mij ook heel wat makkelijker, wat een gedoe zeg' mopperde ze.