Het kleine tuinhuisje

'Niet voor herhaling vatbaar.' Grijnzrnd sloeg hij zijn arm om hem heen. 'Metij erbij heb je ook geen privacy meer.'

'Dat klopt, maar meer dan als je Tamani bent toch?' zei ze grijnzend.

'Dat zullen we nog wel zien.' Hij grijnsde en keek haar uitdagend aan. 'Misschien ben ik wel net zo erg.'

Isabella trok haar wenkbrauw op en grijnsde 'Nee, ik weet gwoon dat het niet zo is'. Acterend kon hij het wel, maar gewoon.

'Als ik ooit zoals Tamani wordt steek me dan alsjeblieft neer.' Zei hij en grijnsde.

Isabella keek hem verbaasd aan 'Neersteken? Als je zo gaat doen, ga je geheid dood' zei ze daarna grijnzend. Ze dronk haar cola even op en zette het glas op het tafeltje. 'Maar nu ben je nog getraumatiseerd niet? Dan kan ik je nog vormen zoals ik dat wil'. Ze draaide haar hoofd naar hem toe en prikte hem plagend in zijn buik.

Hij knikte even. 'Ik moet nog wennen aan het idee dat er engelen bestaan en dat ik er een ben en jij bent de enige die ik vertrouw. Het zal niet lang duren voordat ik wen aan het idee accepteer en een beetje normaal kan reageren.' Grijnzend keek hij haar aan en pakte haar pols. 'Dat is gemeen, ik kan je niet terug prikken.'

'Weet ik toch' zei ze grijnzend 'Nou, maar we zullen wel eens zien. Ik denk dat we het meest gevreesde duo hier worden'

'Ik kijk ernaar uit om iedereen hier de schrik van zijn leven te bezorgen als ze ons zien. Dan laten ze ons tenminste met rust.' Hij grijnsde en tikte op haar neus.

'Dan kunnen we zorgeloos leven' zei ze glimlachend. 'Ze schrikken zich nu al dood, een engel zonder vleugels of krachten en zonder shirt, tja vind je het gek'. Ze tikte hem op zijn borst en lachte even. Ze sloeg haar armen weer om hem heen en keek in zijn ogen.

'Tja, ik heb gewoon veel gebreken.' hij grijnsde en sloeg zijn armen ook om haar heen. 'Ik denk niet dat ik zo'n goede eerste indruk hen gemaakt.'

'Op hun niet, maar op mij wel' zei ze glimlachend. Ze keek hem aan en drukte toen zachtjes haar lippen op die van hem. Ze sloot haar ogen en ging half tegen hem aan liggen.

Elliot kuste haar ook en sloeg zijn armen wat strakker om hem heen.

Het voelde nog steeds zo goed. Ze voelde zijn armen om haar heen en hing inmiddels helemaal tegen hem aan, waardoor zijn lichaamswarmte ook haar lichaam binnendrong.

Elliot liet haar rustig los en glimlachte. 'Jij hebt niet heel toevallig een shirt voor mij?' Hij keek haar smekend aan.

Isabella grijnsde 'Hm, misschien ligt er een in de kast'. Ze gaf hem nog een kus op zijn mond en kroop toen van hem af. Ze liep naar de kast toe en pakte één van Tamani's shirts voor Elliot en een shirt voor haarzelf. 'Vangen' zei ze grijnzend en ze gooide het shirt naar Elliot toe, waarna ze haar eigen shirt ook aantrok.

Hij laat om de reageren en keek om zich heen met dat shirt op zijn hoofd. Lachend haalde hij het shirt van zijn hoofd en trok het zelf aan. 'Tamani heeft wel smaak.'

'Dat klopt, maar jij ziet er veel beter uit in zijn kleren dan hijzelf' Isabella checkte haar mesjes en glimlachte, die dingen waren haar kindjes. Ze keek ook even naar haar zij en dacht dathet goed genoeg was zolang ze maar niks te actief deed.

Elliot grijnsde en voelde voorzichtig aan zijn arm. 'Hoe gaat het Met je zij?'

'Die heeft jammergenoeg wat rust nodig, wil het nietnog een keer gaan bloeden' zei ze grijnzend 'Dat gaat zo slecht uit je kleren'. 'Trouwens, laten we je eens naar buiten brengen en alles laten zien, hoe sneller je jezelf kan zijn hier'

Elliot grijnsde en stond bij op. 'Het lijkt me enig om bang door de straten te lopen met u.' Hij dronk snel zijn cola op en liep naar haar.

'Kom dan maar mee kleintje' zei ze grijnzend. Ze maakte even zijn haar door de war met haar hand en opende de deur. Ze liep naar buiten en ving het zonlicht op haar huid. 'Heerlijk die zon' zei ze glimlachend. Ze liep een stukje de straat op en glimlachte uitnodigend.

Elliot ging geschrokken in de deuropening staan en keek om zich heen. Heel rustig zette hij een paar stappen naar buiten rot hij bij haar kwam. 'Weet je het zeker?' vroeg hij bang.

'Het is dezelfde zon hoor, weet je nog dat we samen in de zon zaten, dat was heel fijn toch' zei ze glimlachend. Ze pakte zijn hand en liep naar de volgende straat. De straten waren allemaal verlicht met de fijne zonnestralen en Isabella grijnsde, ze waren hier iedereen aan het oplichten en het was zo ongelofelijk leuk.

Elliot knikte snel een keer en liep met haar mee. Schokkerig keek hij om zich heen en keek soms smekend naar Isabella. 'Waar breng je me naartoe?'