Het kleine tuinhuisje

'Ssht, rustig maar. Engelen zijn een nieuwsgierig volkje dus ik verwacht over 2 uurtjes wel mensen die je even willen zien, maar zover is het nu nog niet'. Isabella grijnsde om zijn reactie en legde haar hand tegen zijn borst. Nu hadden ze nog even samen de tijd, cht samen, niet samen als in lerares en leerling, maar gewoon als in er voor elkaar zijn.

Elliot haalde diep adem en werd weer rustig. 'Oke, als jij het zegt.' Hij glimlachte naar haar en voelde haar hand op zijn borst. Maar in zijn achterhoofd bleef de gedachte over die engelen hangen.

Isabella schudde haar hoofd en keek hem daarna aan. Daarom noemde ze hem ook kleintje, maar dat zou ze maar even niet zeggen. 'Oja, je wou wat drinken, niet?' zei ze grijnzend. Ze liet hem met tegenzin los en liep naar de twee glazen toe die ze al had gepakt, waarna ze naar de koelkast liep. Ze keek in de koelkast en pakte er een fles cola uit. Ze schonk de glazen in en gaf er eentje aan Elliot. Ze liep door en ging op de bank zitten.

Elliot pakte het glas dankbaar aan en liep achter haar aan. Glimlachend ging hij langs haar zitten en nam een slok. De cola prikte op zijn tong, dat op een of andere manier juist lekker was.

Isabella glimlachte en dronk het glas half leeg. Altijd als ze het zo snel dronk ging het een beetje branden in haar keel, maar dat was niet erg, het was eerder grappig en het deed haar nu denken aan hun dronken nacht. Ze hoopte dat die mensen snel kwamen zodat ze er geen last meer van hadden.

'Oke, ik weet dat we nog even hebben, maar wat gaan ze allemaal vragen? Ik wil niet dat ze me meteen door hebben ofzo.' Hij keek even naar haar en nam toen nog een slok. Hij moest het weten. Anders kwamen ze er geheid achter.

'Oke, dat.. weet ik echt niet. Ik hield me daar buiten, maar meestal willen ze je gewoon zien denk ik' zei ze twijfelend. Ze hoorde al geklop op haar deur. 'Wacht even ik kom zo' riep ze nors. Ze keek hem glimlachend aan en gaf hem nog een kus op zijn wang voordat ze naar de deur riep. 'Kan die?' vroeg ze zachtjes zodat ze haar buiten niet zouden horen.

Elliot glimlachte even en ging toen een klein beetje in elkaar gedoken zitten. 'Ja.' Fluisterde hij en keek bang, maar ook verwonderd om zich heen. Dit moest gewoon goed gaan. Er was geen andere keuze.

Isabella knikte en opende de deur, er stond een rij van ongeveer 7 engelen. 'Wat moeten jullie' 'Wij willen de engel zien' 'Hallo, hij is getraumatiseerd' 'Zien' 'Als jullie maar niks tegen hem zeggen' ' Waarom niet' 'He, ik laat jullie tenminste binnen'. Isabella keek de engelen boos aan en stapte opzij. 'Dit zijn andere engelen, kleintje' ze liep naar hem toe en ging naast hem zitten.

Elliot keek op bij kleintje en keek de engelen met grote ogen aan. Hij keek even naar Isabella en schoof een stukje van haar af. Zijn blik ging weer naar de engelen en slikte moeizaam. 'Waarom?' Zei hij met een trillend en angstige stem.

'Nou jullie zien hoe goed jullie hem doen hoor'zei ze nijdig tegen de engelen die nog steeds zwegen. Ze legde haar hand op zijn schouder en glimlachte lief naar hem. 'Ze willen je verwelkomen omdat je zolang weg bent geweest, ze hebben je gemist'

Elliot keek geschrokken naar de hand en trilde een beetje. 'Ik ken ze niet.' Zei hij, maar draaide zijn hoofd niet naar de engelen.

Isabella glimlachte en omhelsde hem 'Dat hoeft ook niet, nu ken je alleen mij verder hoef je ook nog niemand te kennen'. Isabella vormde met haar mond het woord 'weg' en gaf ze een woedende blik. De engelen schrokken en liepen de deur uit, maar lieten de deur open staan. Twee engelen bleven nog even in de deuropening staan en keken daarna vanaf buiten toe.

Elliot bleef stil zitten en keek recht voor zich uit. 'Isabella.' Zei hij wazig en glimlachte. 'Een engel.' Hij deed net alsof hij zijn gedachten aan het vertellen was.

'Stil maar, het komt goed' zei ze rustig. Ze liet hem nog niet los, maar draaide haar hoofd naar de deur die daarna snel dicht ging en de engelen liepen weg.

Elliot grijnsde en sloeg zijn armen om haar heen. 'Dat verliep wel redelijk.' Fluisterde hij in haar oor. Hoge engelen zijn echt dom.

Isabella glimlachte en draaide haar hand even om de deur te vergrendelen. Ze draaide haar hoofd naar hem toe en liet haar voorhoofd op die van hem rusten. 'Natuurlijk, ze zijn te stom om te denken'

Elliot grijnsde. 'Maar geef eens toe. Zijn deze engelen ook bang voor jou? Het lijkt wel alsof jij meer macht hebt dan je denkt.'

Isabella grijnsde 'Misschien, misschien niet. Ik regel de dood in deze stad, dus misschien hebben ze er wel reden voor, maar jou gaan ze ook vrezen of je moet net zoals Tamani willen worden'

'Daar moet ik toch even overna denken.' Grijnzend plukte hij aan zijn denkbeeldige baard. 'Ik wordt toch liever gevreesd. Dat is veel leuker.'

Isabella glimlachte en tikte op zijn neus 'Goedzo, anders kon ik je ook niet helpen'. Ze grijnsde en drukte een enkele kus op zijn mond, waarna ze hem los liet en zich naast hem liet zakken.

Hij grijnsde en nam snel nog een slok cola. 'Wat als ik had gezegd dat ik als Tamani wou zijn, zou ik dan nog levend dit huis uitkomen?'

Isabella glimlachte en stompte hem zacht in zijn zij 'Hm.. misschien, maar alleen omdat ik van je hou en je niet zomaar kan doden, niet meer iniedergeval'

'Ik denk niet dat ik voldoe aan de eisen om een Tamani figuur te zijn.' Grijnzend gaf hij haar een kus op haar voorhoofd. 'Gevreesd lijkt me toch stukken leuker.'

Isabella glimlachte en kroop dichter tegen hem aan. ' Is ook veel leuker anders heb je helemaal geen privacy meer en je hebt gemerkt hoe het verder is'