Het kleine tuinhuisje

Elliot werd omver gesprongen door een groot harig beest en liet een van de messen vallen. 'ga van me af stom beest.' Schreeuwde hij en zwaaide met zijn mes in het wilde weg. Toen hij druppels bloed op zijn gezicht voelde zacht hij dat hij de kop vast het beest meerdere keren had geraakt en stak hem op de plek waar Elliot hoopte dat zijn hart zat. Het beest rolde van hem af. Snel raapte hij zijn mes weer op en keek om zich heen. Een andere weerwolf veranderde in een mens en zat huilend naast de weerwolf. Het was een vrouw. Ze keek boos op en veranderde weer in een weerwolf en rende op hem af. Elliot ontweek haar en haalde naar haar uit. 'Je vermoorde hem.' Schreeuwde ze. 'Jullie werken dan ook voor de verkeerde.' Schreeuwde Elliot terug en haalde nog een paar keer uit. Waarna de wolf wegrende en weer bij het lichaam van haar vriend ging zitten.

Isabella keek om zich heen op zoek naar een goede uitweg. Ze konden het bos in vluchten of juist destad in. Terwijl Isabella nadacht werd ze omver geduwd. De gedachtes verdwenen meteen en ze keek boos naar haar belager, het was gewoon mens. Isabella stond op en ontweek desteken van de man. Een beetje spelen kon nooitkwaad toch? Dus ze haalde uit en hakte zijn pols eraf zodat hij geen mes meer vast kon houden. Ze zag zijn ogen naar iets achter haar kijken en ze stak het mes metenaar achteren en raakte iets. Het leverde een laatste kreet en zakte in elkaar voelde ze. Ze wou niet ees weten wat het was en concentreerde zich op de man die met zjn andere hand een nieuw mes had gepakt. Ze grijnsde en haalde ook die pols eraf. De man schreeuwde van pijn en Isabella lachte, oke misschien sloeg ze een beetje door maar dit mocht toch wel? Of toch niet? Snel stak ze het mes rond zijn hart en zakte hij in elkaar. Isabella draaide zich om en grijnsde ze had er al vier. Ze keek naar het grote aantal wezens dat er nog was en slikte even. Hetging ze wel lukken, ze konden het gewoon.

Elliot rende richting Isabella, maar onderweg scheerde er een pijl langs zijn arm. Even keek hij naar zijn arm en rende door. 'Waar wil je heen?' Vroeg hij en bleef op een paar meter afstand en verweerde zich tegen een andere engel die een van die rare wapens vast had. Elliot bukte en ontweek het ding. Ze Stak de engel in zijn arm. Toen de man afgeleid was ging hij snel achter hem staan en zette het mes tegen zijn keel. Snel draaide hij en sneed de keel door. Het lichaam gooide hij op een dwerg en lachte even om het plaatje.

Isabella probeerde snel te denken toen ze zijn vraag hoorde 'Ik weet het niet, maar we staan nu wel ten midden van alle commotie, in het dorp zijn we tijdelijk veilig en in de bossen achtervolgen ze ons, ondewater houden we het niet en naaraarde lijkt me ook geen goed plan' somde ze op. Ondertussen hoorde zeiemand achter haar hijgen. Het was een vampier die met rode bloeddoorlopen ogen naar haar keek 'ieuw' zei Isabella kort en ze haalde met een korte zwaai zijn hoofd er af.

'Laten we dan maar naar het dorp gaan.' Zei hij snel en keek om zich heen. In de verte zag hij de centaur staan en snel rende hij een stukje de andere kant op waar een dwerg hem neerhaalde. Elliot pakte nog net optijd zijn bijl vast en trapte hem weg. Helaas was het andere ook al opgevallen dat hij op de grond lag en als snel zat er een of ander wezen in mensen gedaante op hem en hield een mes tegen zijn keel. 'Eindelijk.' Zei ze tegen hem en maakte een klein sneetje. Ze lachte en Elliot zag haar helder blauwe ogen. Een zeemeermin? Wat doet die nou weer in deze strijd. Elliot keek over haar schouder in het niets en meteen draaide ze zich om. Elliot greep zijn kans en stak haar neer en gooide haar van zich af. Hij kwam overeind en keek om zich heen. Hier had hij nog geluk, maar hij moest echt beter gaan opletten.

'Oke, kom' zei ze snel. Toen ze omkeek zag ze hem met een, wat was het eigenlijk, vechten. Ze zag het bloed op zijn nek en keek hemeven geschrokken aan wat haar een klap tegen haar schouder opleverde met de achterkant van een dwergenbijl. De dwerg was achterover gevallen en was zo met de achterkant vn de bijl tegen haar aangevallen. Isabella lachte even om de dwerg en wreef even ovr haar schouder. Ze stak het mes in de liggende dwerg en zigzagde tussen allerlei wezens door. In haar ooghoeken zag ze de dreigende centaur.

Elliot zag haar in zijn ooghoek richting het dorp gaan en rende achter haar aan. Hij keek oplettend om zich heen, maar vooral naar de grond. Toch struikelde hij weer, maar daardoor ontweek hij ook een pijl die over zijn hoofd vloog. Elliot keek dankbaar naar de stomme dwerg waar hij een mes in stak. snel stond hij weer op en rende door.

Isabella merkte dat de centaur haar in de gaten kreeg en zette een sprint in. Ze rende behendig tussen iedereen door en kwam aan de buitenringvan alle wezens. Ze haalde met haar twee messen, twee engelen neer en rende door. Ze moest bij het dorp komen en ze was er bijna.

Elliot beukte het laatste wezen aan de kant, maar kwam op een andere plek uit. Hij rende naar de dichtstbijzijnde straat en bleef maar rennen. Waar hij was wist hij niet, maar het ergste was dat hij niet wist waar Isabella was. Even bleef hij staan en keek achterom en bestudeerde de huizen. Het zag er niet zo uit als het centrum. Het leek wel een soort van krottenwijk.

Isabella vloog bijna een klein straatje in en wierp zich op de grond om vanf daar even rond te kijken en te checken of Elliot er nog was en de Centaur weg was. Ze stak haar hoofd om de hoek en keek rond, geen Elliot, wel centaur. Isabella kroop snel achteruit. Het was toch niet zo moeilijk te vinden en oke, de buitenwijk was smerig, maar hier niet.

Er kwam een engel uit een van de huisjes en Elliot rende snel weg. Hij stopte het mes in zijn schoen en rende een andere straat in in de richting van waar hij dacht dat Isabella was. Schuw keek hij om zich heen en nam de omgeving in zich op.

Isabella liet alles even tot zich komen en bleef even zitten. Wat was er allemaal gebeurd... veel te veel dat wist ze, maar er moest een makklijkere uitweg zijn.

Elliot liep door wat willekeurige straten tot hij het opgaf. Hij ging tegen de muur hangen en probeerde alles op rijtje te zetten. 'Klote Tamani.' Zei hij in zichzelf en liet zich op de grond zakken.

Tamani liep door de stad en wou wel eens bij het gevecht kijken want hij hoorde dat ht begonnen was. Hij liep door wat straten en hoorde ineens iemand 'klote tamani' zeggen. Het was heel zachtjes maar de stem was onmiskenbaar. 'Dat hoorde ik' zei hij in de richting van Elliot.

Elliot keek op en zag Tamani. 'Wat maakt het uit dat je het hoort?' Zei hij en kwam rustig overeind. Snel pakte hij zijn mes en liep op Tamani af. 'Waarom? Waarom moest je zo nodig een heel leger idioten op ons afsturen?'

'Naïeve jongen, dat heet leedvermaak en wraak. De vampieren doden de engelen, de dwergen de elven en andersom en de Centaur is boos dat iedereen zijn soort is vergeten.. die maken elkaar wel af' zei Tamani grijnzend, maa hij liep rustig naar achteren en hield het mes goed in de gaten.

'Je bent een walgelijk rot jong.' Zei Elliot boos en bleef rustig op hem aflopen. 'Wat ga je nu doen zonder je geliefde Ethan erbij? Van Isabella hoorde ik dat je totaal niet kan vechten en dat zelfs een zeemeerminnentje van je kan winnen.' Zei hij grijnzend.

Ik heb mijn vechtkunsten niet nodig, mens. Denk maar niet dat ik de enige ben die het weet, je zou beer terugkunnen gaan, veilig voor iedereen. Misschien overleefd je liefje het wel en dan zijn jullie samen geukkig op de aarde.' Dat klink Tamani wel ged in de oren.

'Op aarde ben ik net zo goed als dood als hier.' Zei hij boos en zette het mes tegen zijn voorhoofd aan. 'Maar ik neem graag nog iemand mee in mijn graf.' Elliot zette een E op zijn hoofdhoofd en grijnsde. 'Je verdient je leven net zo min als ik dat doe.'

Tamani slikte en maakte zich direct zorgen over zijn uiterlijk. Hij haalde uit met zijn vuist en sloeg Elliot tegen zijn hoofd.

Elliot greep naar zijn gezicht en stapte een stukje achteruit. Meteen keek hij hem weer boos aan en beukte hem omver. Hij zette het mes tegen zijn keel en grijnsde. 'Nog laatste wensen? Misschien nog een leuke boodschap voor Satan?' Zei hij en drukte het mes een beetje tegen zijn keel zodat het begon te bloeden.

Tamani viel om en voelde meteen het mes tegen zijn nek en slikte 'Hm, als het dan echt moet... Zeg Isabella dan dat ik van haar gehouden heb' zei hij half glimlachend en hij greep naar zijn keel.

'Ja vast. Alsof jij van haar hebt gehouden. Je wou haar dood hebben.' Elliot keek hem boos aan en sloeg hem met zijn vrije hand. 'Leugens redden je niet van je dood.' Zei hij en grijnsde naar hem. 'Doe de groeten aan Satan en zeg dat ik eraan kom.' Grijzend sneed hij Tamani's keel door en ging van hem af.

'Het was echt maar je zult het nooit weten' zei Tamani nog snel voordat zijn dood gerealiseerd was.

Elliot ging langs zijn lichaam zitten en maakte zijn mes schoon. 'Ik wou het ook niet weten.' Zei hij en keek om zich heen. Er zou vast wel iemand het lichaam van Tamani komen zoeken en anders werd hij wel gevonden.