Het kleine tuinhuisje

Isabella knikte bedroefd en drukte nog snel een kus op zijn mond voordat ze weer wegrende. Ze rende naar haar vertrekken en gooide de deur open. Ze zag bijna meteen Ethan alweer en wou eigenlijk meteen weer weggaan, maar ze liep toch rustig naar binnen. Ze deed de deur rustig dicht en hief haar hoofd. Ze liep rustig verder en grijnsde hatelijk 'Nooit ga je me krijgen' 'O' zei hij nonchalant 'Ik denk daar toch iets anders over. Ik weet heus wel dat je net naar Elliot bent geweest, zo dom ben ik niet'. Isabella kleurde en liep langs hem heen. Ethan greep haar arm en keek haar aan 'Dat word zijn dood, jouw wil om hem te zien word zijn dood, begrijp je dat'. Isabella trok zich los en in haar hoofd speelde er allerlei verschillende angstvallige scenario's af. Ze liep haar kamer in en liet zich op het bed vallen. Waarom moest dit nu allemaal. Ze hoopte dat Elliot snel wat te drinken bracht.

Elliot kwam ondertussen dat hij water ging halen een bediende tegen die zijn kleding bekritiseerde en gaf hem een pak. met tegenzin had hij het aangetrokken en liep met een dienblad met een glas water naar haar kamer. Hij klopte op haar deur en wachtte even.

Ethan was naar Isabella toegelopen 'Je zult wel moeten mijn liefste'. Hij ging op het bed zitten en hij keek naar haar. Isabella ging ook zitten en hoorde het geklop op de deur. 'Ik ga' zei ze snel. Ze sprong op en rende naar de deur. Ze opende de deur en zag tot haar genoegen Elliot staan 'Kom maar, zet maar op het bureau neer' Ze hoopte dat hij zo zou snappen dat het papier daar ook lag. Ethan kwam ook aanlopen en schudde zijn hoofd. Hij leunde in de deuropening van haar kamer en keek naar het tafereel. Isabella hoopte dat Ethan het nietzou zien en liep naar hem toe. Ze trok hem naar zich toe en kuste hem. Ethan was overrompeld en kuste haar ook. Dit was geweldig, precies voor zijn neus. Hij sloot zijn ogen en sloeg zijn armen om haar heen. Isabella walgde, maar trok niet terug. Hij moest het papier pakken.

Elliot liep naar het bureau en keek niet naar hun. Snel zette hij het dienblad daar neer en pakte papier en pen en propte het snel in zijn broekzak. Toen hij zag wat ze echt aan het doen waren keek hij snel weg en liep weer naar de deur.

Isabella maakte zich snel van Ethan los toen ze merkte dat Elliot bij het bureau weg was. Ze rende naar de deur toe en keek hem aan 'Morgen ochtend na het ontbijt op het dak' fluisterde ze, de spijt van wat ze had gedaan was in haar ogen te lezen 'Je kunt gaan' zei ze daarna op normale toon.

Elliot knikte en ging snel de kamer uit. Toen hij buiten was wreef hij door zijn gezicht en probeerde te vergeten wat er allemaal was gebeurd. Waarom ze dat deed wist hij niet, maar dat kon ze hem dan maar mooi morgen uitleggen. Toen hij terugliep kwam hij weer die bediende tegen die hem het pak had gegeven en schudde weer zijn hoofd. 'Je haar.' Zei hij boos en Elliot deed het snel naar achter en zo plat mogelijk.

Isabella sloot de deur opgelucht en draaide zich om. 'Dus ik heb niet eens dat drankje nodig?' zei Ethan grijnzend. 'Misschien wel, misschien niet' zei ze onduidelijk 'Ik ga slapen, ik ben moe' ze liep naar hem toe en gaf hem een kus op zijn wang. Toen ze in haar kamer was trok ze een walgend gezichten ging ze in bed liggen na haar slaapshirt aangetrokken te hebben. Ethan grijnsde, op de een of andere manier had hij haar gekregen en het voelt heerlijk om dat voor Elliot's neus te bewijzen. 'Oke schat' zei hij grijnzend. Isabella walgde weer en deed alsof ze sliep, na even sliep ze ook en Ethan ging naast haar op het bed liggen, kijkend naar het plafond.

De man liet hem de slaapvertrekken van de bedienden zien. Nou ja, vertrekken? Kleine kamertjes met een kastje en een bed. Het was in ieder geval beter dan de kerkers. Hij liet zich op het bed vallen en deed zijn haren weer door de war. Hoe kon ze hem dit aandoen? Zomaar Ethan kussen? Hij trok zijn werkkleding uit en ging nu onder de dekens liggen. Ze had morgen veel uit te leggen.

Isabella schrok wakker van iets en wist even niet waar ze was 'Elliot?' vroeg ze. Aannemend dat hij er was. 'Nee liefje, Ethan' 'Woowa, wat?' vroeg ze verbaasd. Ze kwam overeind en keek om zich heen. Dus het was jammergenoeg allemaal geen droom geweest. Zometeen zou ze alles uit moeten leggen aan Elliot, maar ze was er zeker van dat hij het had gezien als ze het niet had gedaan. Ze liet zich met een diepe zucht weer achterover vallen en keek doelloos naar het plafond.

Een of andere sukkel had een bel in de kamer gehangen die enorm vroeg afging waarbij Elliot uit bed rolde en zijn hoofd aan de kast stootte. Vloekend kwam hij overeind en trok het pak weer aan. Zijn haar kamde hij achterover met de kam die in een la in de kast lag en ging op de gang staan. Het rare was dat iedereen bleef staan alsof ze op iemand wachtte. Elliot ging er maar gewoon bijstaan en deed wat hun ook deden. Een of andere man gaf iedereen een taak, maar vergat Elliot omdat hij niet eens wist dat het een bediende was. 'Wat is jou taak?' Vroeg hij streng maar Elliot zei niks. 'Wat is jou taak?' Herhaalde hij, maar alweer zei Elliot niks. met zijn hand deed hij weer net alsof hij zijn mond dichtritste. De man keek hem geïrriteerd aan en zei. 'Meneer Cordoni?' Elliot schudde zijn hoofd en zo kwamen er nog een paar namen tot dat hij Isabella Cordoni zei. Elliot knikte en de man stuurde hem naar een ander deel van het kasteel om hem daar aan het werk te zetten. Hij moest de hele tijd in een stom hokje zitten totdat Isabella hem riep omdat ze iets nodig had.

Isabella vroeg zich af waar Elliot bleef. Ze was hier zo lang niet meer geweest dat ze niet meer wist hoe alles werkte. Opeens viel haar op dat er een soort knop was en ze drukte erop. Ineens hoorde ze een soort belletje ver weg en ze fronste even. 'Als je even weg zou willen gaan?' vroeg ze aan Ethan, die knikte en de kamer verliet. Ze zuchte even en trok haar eigen kleren gewoon aan, ze haatte die jurken en liet ze dan ook graag in de kast hangen. Ze gooide haar slaapshirt ergens tegen de muur en rekte zich even uit.

Elliot schrok van het belletjes en liep naar haar vertrek waar hij op de deur klopte. Rustig wachtte hij op enige reactie van binnen. Als ze maar niet naar het onmogelijke gingen vragen, want hij was hier totaal niet wegwijs.

Isabella rende naar de deur toe en duwde Ethan aan de kant. Wat had zei nou? dacht hij verbaasd. Isabella opende de deur en keek naar Elliot, wat had hij met zijn haar gedaan? En wat had hij aan? Ze keek hem even verbaasd aan en glimlachte daarna even. 'Een ontbijt graag, trap naarbeneden en derde deur links' zei ze kort, maar ze was blij hem weer te zien.

Elliot knikte en draaide zich weer om. Welke trap? Elliot nam de enige trap die hij kende maar kwam toen uiteindelijk toch uit bij de keuken. 'Wat wil je?' Zei de kok. Waarom was praten zo'n belangrijk ding in de maatschappij? Elliot pakte zijn pen en schreef op zijn hand. "Ontbijt, Isabella Cordoni.' De man knikte en ging aan de slag. Binnen enkele minuten stond Elliot al te klooien met een dienblad, maar het ging het redelijk goed af. Hij klopte weer aan en wachtte even.

Isabella was even aan haar bureau gaan zitten om wat te schrijven over moordaanslagen of hoe je het beste en snelste iemand dood kreeg. Ze mocht zichzelf niet vergeten. Ze had Ethan weggestuurd en die ging wat met haar vader doen. Toen hij klopte schoot ze naar de deur en opende die 'Kom binnen, alsjeblieft' zei ze dankbaar.

Elliot liep naar binnen en zette het dienblad op de tafel. Glimlachend liep hij naar haar toe en keek snel om zich heen om te zien waar Ethan was, maar hij was er niet. Gelukkig.

'Hij is niet hier, eet alsjeblieft mee want ik weet niet of je daar wel wat eten krijgt' zei ze hoopvol. 'En waarom zit je haar zo?' vroeg ze even verbaasd. Ze ging op de tafel zitten en klopte uitnodigend op het stuk naast haar.

Elliot ging langs haar zitten en trok het papier uit zijn zak en schreef. "Standaard procedure. Dit is verplicht." Glimlachend liet hij haar het papier zien en zuchtte. Het kon nog erger. Hij begon weer te schrijven. "Wat was dat allemaal gister?"

'Pff gemeen' zei ze grijnzend toen ze het las. Ze keek even naar wat hij verder schreef en las het toen. Meteen slikte ze even maar het antwoord rolde er meteen uit 'Ik was bang dat hij zou zien dat je het papier zou pakken en hij je voor diefstal of iets anders zou doden...' zei ze spijtig. 'Maar hij is walgelijk' voegde ze er aan toe.

Elliot glimlachte en klopte haar op haar schouder. "Ik heb medelijden met je." Schrijf hij en sloeg zijn arm om haar heen. Als hij ooit de vrouwelijke versie van Ethan zou moeten zoenen dan zou hij liever dood gaan.

Isabella glimlachte en voelde zich veiliger met zijn arm om haar heen. Ze las nog even snel het briefje en grijnsde 'Nee, ik heb medelijden met jou. Ik ben verplicht en ik heb dit zo voor je gemaakt en ik heb er nu al weer spijt van. En alsjeblieft, weet dat ik alleen van jou hou, dat ik nooit iemand kus zoals ik jou kus en dat niemand aan je kan tippen oke? Ik zal moeten doen alsof ik Ethan wel wil en dan bij de bruiloft die hopelijk nooit gaat komen, nee zeggen. Hij nam ons bloed en ik laat hem niet zonder concequenties ons leven binnen dringen... vertrouw je me? Alsjeblieft?' Ze keek hem smekend aan en leunde een beetje tegen hem aan.

Elliot knikte en legde zijn hand op haar wang. Voorzichtig drukte hij zijn lippen op die van haar en hoopte dat dat haar vraag zou beantwoorden.

Isabella kuste hem ook, wat haar haar ogen deed sluiten en haar van binnen warm liet worden. Ze voelde zich gedwongen zich voorzichtig terug te trekken en dat deed ze ook. 'Niet hier' zei ze zachtjes. 'Pak wat eten,dan gaan we naar het dak' zei ze glimlachend. Ze drukte nog snel een enkele kus op zijn lippen en pakte toen een stokbrood, kaas en een dicht flesje water.

Elliot knikte en pakte een stokbrood en liep met haar mee.

Isabella liep naar de deur en keek om zich heen. Snel liep ze naar een andere gang en zo ging ze weer een hoek om. Daar was het juiste raam. Ze keek naar buiten en klom toen op de vensterbank. Ze keek even om zich heen en grijnsde. Ze had nooit met veel spullen hier gehangen. Ze stond en hield zich vast met één hand. Ze wankelde een beetje maar het lukte haar om op het dak teklimmen. Ze legde alles op haar schoot, want ze had haar kniën wat omhoog geschoven zodat het er niet af zou vallen.