Het kleine tuinhuisje

Isabella glimlachte even 'Ik denk ... nee ik weet het niet, in mijn gedachten deed je het wel maar ik weet he niet zeker meer'. Ze probeerde er over na te denken 'Misschien... hebben ze philofiacus merialus in het water gedaan, maar dat lijkt me sterk dat doe je toch niet..'

Elliot keek recht voor zich uit en lachte even. 'Wat?' Vroeg hij en hield zijn hoofd wat schuin. 'Tamani is tot alles in staat.'

'Verdomme zo probeerd hij ons tegen elkaar op te zetten.. het is een plant waarvan het stuifmeel....Het maakt je zo dat je een soort black out krijgt en 'verliefd' word op de eerste de beste persoon in je buurt en je er daarna niksmeer van herrnnerd en ik ben zo in hun val gelopen'. Ze sloeg boos met haar hand op de grond en hadhet gevoel dat hij brak, maar dat kon niet.

Elliot wreef even over zijn hoofd en knikte. 'Maar het heeft Scarlett vermoord. Is dat ook mogelijk?' Vroeg hij geschokt. De woede kwam weer omhoog. 'Ik wil hem nu echt wurgen en ik wil zeep om mijn mond te spoelen.' Zei hij en trok er een smerig gezicht bij.

'Nee, ze is niet dood... het is niet dodelijk' zei ze nadenkend. Isabella lachte even bij het zien van zijn gezicht 'Ik denk niet dat ze dat hier hebben'. Ze klapperde wat met haar vleugels uit verveling 'Het is hierzo ongelofelijk saai binnen' zei ze opeens.

'Wat is er dan met haar gebeurd?' Vroeg Elliot en stond op. 'Ja, laten we iets gaan doen. We kunnen vast wel iets verzinnen. Geef me anders wat vechtlessen zonder wapens, of moet ik het jou dan leren?' Vroeg hij plagend en stak zijn hand naar haar uit.

Isabella pakte zijn hand en stond ook op, toen begn ze te lachen 'Ze hebben ze niet afgenomen bij mij...' Ze glimlachte even en greep meteen naar haar been. Ze voelde ze zitten en keek even vrolijk naar hem op.

Elliot keek haar verbaasd aan en lachte. 'Dus jij kon gewoon Ethan neersteken toen hij binnenkwam om je bloed te drinken. Je bent echt heel slim, weet je dat?'

'Naja, ik heb ze nu tenminste' zei ze grijnzend. Ze sloeg vrolijk haar armen om hem heen en knuffelde hem. Zezouden zo snel mogelijk vrij zijn, haar messen sneden door alles heen en hopelijk ook hier door.

Elliot sloeg zijn armen ook om haar heen. 'Ja gelukkig wel.' Elliot grijnsde en liet haar voorzichtig los. 'Komt alles tenminste toch nog goed.' Tijdelijk, zei hij er in zijn hoofd achteraan.

Isabella voelde haar veren even tegen zijn arm aankomen en glimlachte even. Toen ze hem ook los liet had ze weer hoop. Snel trok ze een mesje uit haar bandage en begon op het glas in te hakken.

Elliot keek naar het glas en hoopte dat het zou scheuren en kapot ging. Zo snel mogelijk anders kwamen Tamani en Ethan nog een keer op bezoek, maar dat maakte niet veel uit nu ze messen had. Toch wou hij ze liever vermijden.

Isabella bleef wanhopig steken en had uiteindelijk succes. Ze hoorde het kraken en sloeg het door. Ze rende er door heen en klom de trap op 'Kom mee, dan gaan we weg en snel ook'

Elliot glimlachte even en rende toen achter haar aan. 'Zo snel als mogelijk.' Zei hij snel en klom de trap op.

Isabella glimlachte en opende het luik. Ze klom eruit en keek om zich heen. Ze schrok zich kapot. Ze waren omsingeld door allerlei wezens. Ze slikte even en keek om zich heen 'Elliot..'

Elliot klom achter haar aan en keek om zich heen. 'Ja,' Zei hij een klein beetje onzeker. 'Misschien was dit niet het slimste idee.'

Isabella knikte 'Ik denk het ook...' zei ze voorzichtig. Ze keek nog een keer om zich heen en beet even op haar lip. 'We hebben twee keuzes, eigenlijk één. We geven ons over en gaan weer terug of we vechten ons er een weg doorheen.. ik ga voor de laatste' zegreep nog een mes en hield hem nog even vast. Alle wezens wachten geduldig. Isabella zag zelfs een centaur, waarvan ze het bestaan vergeten was.

'Zoals je al zei. Er is maar een keuze en ik ben bereid die te nemen.' Elliot bekeek de groep even en schrok toen hij een half paard zag. 'Wat is dat?' Vroeg hij geschrokken en wees naar het half paard mens ding. 'Dat heb ik niet op de opleiding gehad.'

'Centaur, ik wist ook niet dat ze er nog waren maar Tamani heeft schijnbaar goede contacten' zei ze hoofdschuddend. 'Oke, welke kant nemen we?'. De centaur schraapte zijn hoeven en anderen wachten ook ongeduldig. Tamani had hen een strijd beloofd, niet twee kleuters.

'Doe maar de kant zonder centaur.' Fluisterde hij en keek even om zich heen. Hij draaide zich een stukje en kuste haar op haar wang. Hij keek even onzeker naar de grote groep die hun niet al te vriendelijk aankeken. 'Zorg dat niks je overkomt.' Zei hij nog snel en bereidde zich voor op de strijd.

Isabella had bij het verlaten van de celle haar vleugels weer ingeklapt en daar was ze nu blij om want ze wisten niet dat ze een engel was nu. 'Jij al helemaal niet neervallen he, trouwens die dwergen zijn ook niet al te vriendelijk, maar ik zie dat ze ons onderschatten. Laten we eerst rustig lopen en daarna tot aanvallen overgaan' zei ze de situatie inschattend. Ze duwde een mes in zijn hand en liep in de richting van de dwergen. Achter haar liep de hele rij een stukje mee, dichterbij hun doel.

Elliot knikte en pakte het mes dankbaar aan. 'Dwergen die ons onderschatten?' Het klonk best wel grappig. Elliot liep ongeveer in dezelfde richting, maar dan iets verder naar rechts. 'Geef jij het teken.' Fluisterde hij en keek haar even aan.

Isabella grijnsde kort en liep verder 'Doe ik'. Ze kwam dichterbij en hield haar ogen gericht op de onrustigste dwerg. Ze keek naar zijn houding en besloot dat het tijd werd 'Nu' fluisterde ze. Ineens begon ze te rennen en alle wezens brulden of schreeuwden en rende op hun af. Isabella kwam als eerste de onrustige dwerg tegen en hij had zoals alle dwergen een grote strijdbijl waarmee hij bijna meteen uithaalde, maar Isabella was sneller en sprong op zij. Ze haalde met haar mes uit en met een snelle haal rolde zijn hoofd over de grond 'Dat is nummer één' zei ze grijnzend. Ondertussen kwamen er alweer anderen op haar afrennen.

Elliot rende ook op de groep dwergen af, maar een mensen gedaante hield hem tegen en liet zijn tanden zien. Elliot stapte een stukje naar achter en ontweek zijn mes. Meteen ging hij weer in de aanval en kreeg het voor elkaar om in een schijnbeweging hem neer te steken en zijn mes af te pakken. Met twee messen rende hij weer verder.

Isabella keek even om en draaide zich richtng Elliot waardoor ze op een haar na een pijl miste van iets of iemand. Snel draaide ze zich om en rende ze heen en weer zodat ze kon kijken wie de boosdoener was. Ze zag een sierlijke elf opnieuw aanleggen en vond het best moeilijk om hem te willen doden. Ze bleef daardoor perongeluk weer stil staan. Hij had zo'n perfect gezicht en was zo kalm en sierlijk. Snel schudde ze haar hoofd toen ze weer een pijl langs haar oren hoorde suizen. Ze sprong aande kant en rende op hem af. 'Eigen schuld, elf' zei ze teleurgesteld toen ze hem met een sprong tegen de grond drukte en zijn keel doorsneed. Snel stond ze weer op en ze zag zelfs een dwerg tegen een andere dwerg vechten. Die wezens waren gewoon hopeloos.