Het kleine tuinhuisje

'Wat van net? Ik hen alleen water gedronken.' Zei hij verward en probeerde niet uit te schreeuwen hoevgefrustreerd hij was.

'Jij zoende haar, zij jou ook... jullie aten elkaar bijna op ofzo' zei ze gefrustreerd 'Zeg niet dat ik lieg want ik lieg niet nu'

'Maar ik heb haar niet gezoend.' schreeuwde Elliot. 'Ik hou van jou en niet van haar.'

Isabella hield het niet meer en begon te huilen. Hoe wou hij haar kapot krijen want ht was hem al gelukt 'Zeker wel en daarna vielen jullie flauw en dat kind daar is het nog steeds, nouja dat as ze net zoiezo nog. Jij bent ook de enige waarvan ik hou..'

Elliot hoorde dat ze huilen kreeg traanogen. 'Ik zou je nooit op zo'n manier verraden. ik zou je nooit verraden. Ik weet helemaal niks van die kus.'

Isabella schudde haar hoofd, het was allemaal zo tegenstrijdig. 'Je..' begon ze, maar ze hoorde het luik verderop kraken. Er kwam iemand stilletjes naar beneden. 'Wie is daar' zei ze boos en ze begon snel haar tranen weg te vegen. 'Rustig maar, Ethan is terug' Hij opende Elliot en Scarlett's deur en liep naar binnen 'Ze word zeker niet wakker' zei hij zuchtend. Hij pakte haar op en sloeg haar over zjn schouder, daarna pakte hij de dienbladen op. Hij gooide alles op de trap en legde Scarlett neer. Hij liet Elliot's deur even open en ging toen naar Isabella, hij opende haardeur ook en pakte snel het dienblad. Hij ging zelf op de trap zitten n grijnsde 'Nou, van jullie grote vriend mogen jullie even samen, ik blijf hier en jullie halen niks doms uit'

Elliot keek hem boos aan en liep cel zijn cel uit naar die van Isabella. Dat Ethan luisterde was een minpunt, maar het was beter dan niks. Voorzichtig stapte hij naarbinnen en keek haar smekend aan. 'Ik heb haar echt niet gekust, zoiets zou ik me toch wel kunnen herinneren.'

Isabella bleef zitten en schudde haar hoofd. Toch stond ze op en liep ze naar hem toe 'O geloof me, dat was geen knuffel of iets dergelijks' zei ze boos. Ze haalde uit en sloeg in zijn gezicht 'Die had je verdiend' zei ze nu wat rustiger. Ze glimlachte nu even kort en keek hem twijfelend aan.

Elliot greep naar zijn gezicht en keek haar even boos aan. 'Ik heb niks gedaan, dis waarom verdien ik het dan. Je ziet waanbeelden ofzo. Ze heeft me alleen aangeraakt toen me het glas water gaf.' schreeuwde hij boos en hield zich in om terug te slaan.

'En toen dronken jullie het water op en ben je toen in een trance gekomen ofzo en anders vertel het me gewoon want ik hou echt van je maar..' Isabella keek hem nijdig aan en schudde daarna even haar hoofd. Ethan zat lachend toe te kijken.

'Ik weet echt niet wat je allemaal bedoeld. Ik heb daar gezeten en water gedronken. Toen ben ik gaan liggen en toen ik mijn ogen weer open deed kwam Ethan binnen en was zij dood.' Zei hij verward, maar nog steeds boos. Hoe kon ze hem nou van zoiets verschrikkelijks verdenken. 'Ik hou ook van jou.'

Isabella keek hem ongelovig aan. 'Ik weet zeker dat jullie het opdronken en bijna meteen daarna gingen zoenen en daarna gingen jullie liggen.... wacht even, jij had water?'

'Ja, wij hadden water. Jij dan niet dan?' Vroeg hij verbaasd. Wat was ze allemaal aan het doen. Dit gesprek sloeg echt nergens op. 'Ik heb haar niet gezoend.'

Isabella schudde haar hoofd 'Ik had sinaasappelsap...'. Isabella keek hem aan en begon angstig te lachen 'Nou...dan hebben ze het voor elkaar, ik word gek, ik zie dingen die er niet zijn en waarvan ik zekerweet dat ze er zijn' ze liep een stuk achteruit en greep naar haar hoofd.

Elliot liep naar haar toen en keek haar recht in haar ogen aan. 'Je wordt niet gek. Je bent gewoon in de war.' Hij glimlachte even naar haar en legde zijn handen op haar wangen. 'Beloof me dat je niet gek wordt. Voor mij, alsjeblieft.' Hoe kon hij nou boos op haar blijven. Voorzichtig kuste hij haar een keer en omhelsde haar. 'Alles komt goed.'

Isabella knikte maar wist niet zeker of het haar zou lukken. Verderop hoorde ze Ethan geïriteerd zuchten 'Ik dacht dat word een dikke fight omdat hij Scarlett had gezoend, opgevertje' zei hij plagend en geïriteerd. Isabella keek nu nog meer in de war.

Elliot keek boos om en liep naar Ethan. 'Jij weet hier meer van. Je weet net zo goed als ik dat mijn lippen haar niet hebben aangeraakt.' Elliot keek hem dwingend aan.

'O en of ik hier meer van weet' zei hij grijnzend 'Of jij de waarheid spreekt weet ook ik niet helemaal zeker' zei hij rustig en lachte daarna even. Isabella liep achter Elliot aan en hield haar handen van haar hoofd. Ze keek nieuwsgierig naar de twee.

Elliot keek hem boos aan en wou hem eigenlijk slaan. 'Hoe bedoel je?' Vroeg hij zo rustig mogelijk, maar je hoorde de woede in zijn stem. 'Hoezo weet je niet helemaal of ik de waarheid spreek. Ik heb haar niet gekust.'

Ethan grijnsde 'Ik denk dat ik dat nog even voor later bewaar, vecht het samen maar uit in de cel' Hij stond nu op en duwde ze allebei één cel in. Hij sloot de deur en liep terug naar de trap waar hij Scarlett over zijn schouder sloeg en met de etensresten naar boven liep, weg van deze plaats.

Elliot keek even boos naar de celdeur en liet zich tegen de muur omlaag zakken. Waarom zei Ethan dat? meende hij dat nou? Werd Elliot dan gek? Wat gebeurd hier? Al die vragen schoten door zijn hoofd en snel deed hij zijn ogen dicht.

Isabella liep compleet in de war heen en weer in de cel en vond dat het nodig was om haar vleugels te spreiden. Ze voelde zich dan tenminste al iets vrijer.

Elliot keek haar even aan en sloot toen snel weer zijn ogen. Hij moest nadenken, niet haar vleugels bewonderen. Ja, hij moest gek worden. Iedereen zei dat hij het wel gedaan was. Hij lachte even half hysterisch en pakte zijn hoofd vast.

'Elliot' zei ze opeens 'Leef ik nog?' vroeg ze twijfelend. Ze ging rustig zitten en zorgde ervoor dat haar vleugels de grond niet raakte.

Elliot keek half lachend op en knikte. 'Ja, je leeft nog.' Elliot keek weer naar de grond en kneep zijn ogen dicht. 'Waarom kan ik het me niet herinneren? Waarom zegt iedereen dat ik het wel heb gedaan? Wordt ik nu gek?' Vroeg hij meer aan zichzelf.