Het kleine tuinhuisje

Isabella begon zich zorgen te maken en kroop verder naar achteren. Ze begon door de straten te rennen opzoek naar Elliot en om van die blik van de Centaur af te komen

Elliot borg het mes weer op en keek naar zijn arm waar de pijl langsaf geschaafd was. Het was niet heel diep, maar wel een lange streep die veel pijn deed.

Isabella begon moe te worden, maar zag een schaduw achter een muur. Ze sloop er voorzichtig op af en sprong er boven op met haar mes geheven. Toen ze zag dat het Elliot was liet ze haarmes zakken.

Elliot keek op en glimlachte. Snel stond hij op en omhelsde haar. 'Gelukkig, je bent oke.' Zei hij en liet haar weer los.

Isabella grijnsde even 'Ja, het gaat prima'. Ze keek hem even onderzoekend aan en zag zijn arm 'Je bent gewond' zei ze een beetje geschrokken.

Elliot glimlachte even en keek naar zijn arm. 'Het is niets. Tamani is er erger aantoe.' Zei hij en draaide zijn hoofd even naar het lichaam.

Isabella keek langs Elliot naar het lijk en keek hem verbaasd aan 'is hij dood?' vroeg ze verbaasd.

Elliot knikte en keek haar weer aan. 'Ja, maar hij zei dat meer wezens weten dat ik een mens ben.' zei hij spijtig en keek weer naar het lichaam.

Isabella schudde haar hoofd 'Tja, ik denk dat al die nu elkaar afslachtende wezens hetwel weten ja, aar die zijn straks toch allemaal dood, heeft hij alleen maar dat gezegd? Normaal zegt hij zoveel iets van ik wil je dood hebben of wat dan ook'

Elliot dacht even na en schudde zijn hoofd. 'Hij legde zijn plan uit en zei dat hij van je hield om onder de dood uit te komen.'

'Wat! Zei hij dat sirieus? Ik dacht vroeger dat hij een grap maakte en tja' zei ze geschrokken en verbaasd.

Elliot knikte en keek even naar Tamani. 'We zullen het nooit weten.' Zei hij en keek weer naar Isabella. 'Wat gaan we nu doen? Want ik denk dat we maar tijdelijk veilig zijn.'

'Ik weet het echt niet' zei ze zeker. Ze wistecht niks, haar brein was als water en alle druppels met oplossingen weken uit elkaar als ze probeerde een te grijpen.

Elliot keek snel om zich heen en vroeg. 'Is er hier ergens een plek waar we ons goed kunnen verstoppen.'

'Hm, ik denk dat mijn huis bewaakt word en we kunnen niet echt makkelijk het slachtveld oversteken... of juist wel' Isabella kreeg een beetje een plan. 'Iedereen is elkaar nu aan het afmaken dus kunnen we er gemakkelijk tussen door gaan, en ik trek desnoods Tamani's kleren aan en doe alsof ik hem ben ofzo en dan gebeurd jou ook niks...'

Elliot lachte even en keek naar zijn kleren. 'Ja, maar ik denk dat ze het verschil tussen mannelijke Tamani en vrouwelijke Isabella wel zien.' Zei hij en lachte even. 'Is er geen omweg?'

'Nou dank je' zei ze quasi-beledigd waarna zeook even moest lachen. 'Ik weet het niet echt goed, maar er zou hier anders wel een ondergrondse tunnel moeten zijn denk ik.. desnoods catacomben...'

'Jij bent de baas, dus zeg het maar.' Zei hij en keek weer om zich heen. Vreemde wezens. Overal vreemde wezens en de helft van die wezens van net kende hij niet.

Isabella schudde haar hoofd 'Ik denk dat we beter ondergronds kunnen gaan en zo ook die centaur vermijden. Er is iets met hem wat ik vreemd vind'

Elliot knikte. 'Ja, die blik was anders dan de andere keken.' Zei hij en zuchtte. 'Ja, ik volg jou.' Waarom altijd ondergronds? Hoeveel gangen had Tamani gegraven?

Isabella knikte en pakte zijn hand, waarna ze hem mee trok. Ze liep zo opzoek naar het huisje wat ze nodig had. Ze keek even gedesorienteerd om zich heen en zag et toen. Het was een oud krot en ze liet Elliot even los. Ze duwde tegen de deur, die al te makkelijk openging en zette een stap naar binnen. Bijna gelijk zag ze het gat met de trap al. Ze pakte van rechts een fakkel en stapte opzij, om het gat heen 'Kijk uit, niet naar beneden vallen hier'

Elliot keek naar het gat en slikte. 'Wat een arme stakkers die die waarschuwing niet hebben gehad.' Zei hij en liep naar haar. 'Zoals je weet volg ik jou.'

'Ik weet het, ik weet het' zei ze terwijl ze even naar hem keek. Ze schude even haar hoofd en daalde toen de trap af. Na een meter of 30 voelde ze weer grond onder haar voeten. Ze pakte de lucifers die ze mee had gegist en stak de fakkel aan. Het was een beetje waterig en zezag een paar ratten weg schieten. 'Iel' zei ze terwijl ze de beesten vies nakeek. 'Kom maar!'

Elliot liep rustig achter haar aan en lachte. 'Je bent niet bang voor messen en rare wezens, maar van een rat wel?' Hij lachte nog even en keek haar toen weer serieus aan. 'Sorry.'

'Wat? Ik vind ze gewoon smerig oke' zei ze een beetje geïriteerd maar moest toen ook even lachen 'Oke, misschien heb je we gelijk'. Ze liep een stuk door de gang en ze kwamen langs een paar kruisingen waar ze gewoon rechtdoor liep. Uiteindelijk stopte ze even en keek ze Elliot spijtig aan 'Oke, ik ben hier dus ook nog nooit geweest'.