Het kleine tuinhuisje

Isabella schudde haar hoofd 'Dat is dan 10 keer opdrukken' zei ze lachend en niet gemeend. 'Trouwens die zit daar' zei ze glimlachend en ze wees de plek aan. 'Denk alsof je met je vuist wil slaan ergens precies, dan hou je het evenwicht goed en komt het mes harder aan'

Elliot knikte en ramde het mes erin. Het voelde raar, maar op deze manier hoefde hij niet zoveel kracht te zette.

Isabella knikte goedkeurend en somde weer wat op 'Rechter bovenarm, linker bovenbeen en hersens'. Het was altijd grappig om zo'n pop in zijn 'hersens' te steken.

Elliot deed zo snel mogelijk wat ze zei. Toen hij het mes in het hoofd zette grijnsde hij. 'Dit ding heeft helemaal geen hersenen. Anders had hij wel beter werk gezocht.' Zei hij plagend.

Isabella lachte even en grijnsde daarna. 'Nou en, wees blij dat er tenminste vrijwilligers zijn, je moet je gewoon maar voorstellen dat het Tamani is'

Hij grijnsde en stak hem nog een keer in zijn hoofd. 'Ooh dat komt wel goed.' Grijzend trok hij het mes terug en knikte goed keurend.

Isabella ging grijnzend achter hem staan 'Je moet altijd in staat zijn recht te blijven steken'. Ze legde haar hand op zijn zij en kietelde hem zachtjes.

Elliot lachte even en draaide zich meteen om. 'Dat is oneerlijk.' Zei hij en pakte met zijn losse hand een van haar polsen vast.

Isabella keek hem grijnzend aan 'Nu heb je gefaald weet je dat'. Isabella keek hem recht in zijn ogen en glimlachte.

Elliot keek haar zielig aan en keek toen naar de grond. 'Maar ik leef toch nog?' Hij draaide zich om en stak het mes in de pop. meteen draaide hij terug en begon haar te kietelen.

Isabella had nog net de kans om haar hand op zijn zij te laten rusten terwijl hij stak, maar klapte daarna bijna dubbel van het kietelen. Ze moest lachen en probeerde hem weer terug te kietelen. Ze probeerde 'Alsjeblieft, stop' te zeggen, maar dat kwam er een beetje verdraaid uit.

Elliot grijnsde en hield op met kietelen. 'Nu heb jij ook gefaald.' Zei hij en stapte snel een stukje van haar weg zodat ze hem niet meer kon kietelen.

'Maar ik was niet degene die moest trainen, niet?' zei ze grijnzend 'Of ben jij me stiekem ook ergens in aan het trainen?'. Ze ging weer normaal staan maar hield haar armen voor haar buik gekruist.

Grijnzend liep hij een rondje om haar heen en zei rustig. 'Ik train je buikspieren, maar zeggen als het pijn doet. Ik wil niet dat de wond dadelijk weer open gaat.' Zei hij snel en ging weer voor haar staan.

Isabella lachte even 'Oja?'. Ze keek hem even plagend aan en hoorde toen bij de deur wat gestommel.

Elliot glimlachte even naar haar en keek toen naar de deur. Wat gebeurde daarbuiten nu weer? Hij besteedde er verder geen aandacht aan en keek weer naar haar. 'Ja, ik wil niet dat hij weer open gaat.' Herhaalde hij rustig.

'Dat lijkt mij ook wel fijner ja' Het gestommel werd erger en ze hoorde iemand tegen de deur gegooid worden. 'Wat is dit voor iets?' vroeg ze verbaasd.

Elliot keek geschrokken naar de deur en keek haar even aan. 'Ik hoop voor je dat dat niet een van je vrienden was.' Rustig liep hij in de richting van de deur om beter te horen wat er gebeurde.

'Ik ben bang van wel' zei ze rustig. Ze bleef staan en keek naar de deur. De deur vloog plotseling open en Tamani kwam met Ethan binnen. Snel pakten ze Elliot vast en sleurden hem mee naar buiten. Isabella stond vol verbazing te kijken en voor dat ze door had wat er was gebeurd was hij al weg. 'Elliot?!' riep ze.

Elliot schrok zich dood en reageerde er te laat op. Hij probeerde zich los te trekken, maar het ging niet. 'Isabella.' riep hij, maar eigenlijk wist hij helemaal niet wat er gebeurde. 'Laat me los.' Snauwde hij.

Isabella rende naar buiten en keek rond 'Waar is hij' schreeuwde ze naar Porton en Cornos, maar alleen Cornos was nog bij bewustijn. 'Is hij belangrijker voor je dan wij? Porton is bewusteloos en ik ben gewond en jij gaat alleen maar achter die Elliot aan, reken maar dat hij ons alles verteld heeft' 'Waar heb je het over' vroeg ze wanhopig. Ze keek om zich heen en speurde het plein af maar zag hem niet. Tamani en Ethan duwde Elliot in de handen van anderen engelen. 'O, maar die gaat je niet vinden hoor' zei Tamani lachend. De engelen sloegen hun vleugels uit en namen hem mee de lucht in. Ze brachten hem naar een afgelegen krot en duwden hem naar binnen.

Elliot worstelde en schreeuwde naar de engelen, maar niemand reageerde erop. Toen ze de lucht in gingen staakte hij zijn pogingen om los te komen en keek alleen maar bang naar beneden. Wat gebeurde hier allemaal? Ze duwde hem naar binnen en hij viel hard op de grond. Voorzichtig voelde hij aan de houten ondergrond om te zien of het niet zou doorbreken of inzakken. Hij was echt bang dat dit het einde was en dat hij haar nooit meer zou zien.

Isabella rende over het plein heen en wanhopig rolde er een paar tranen over haar wangen. Hij kon niet weg zijn. 'Elliot!' riep ze, maar niemand reageerde. Tamani kwam bij Elliot binnenlopen 'Dus, ik hoorde dat jij hier niet thuis hoord, jij bent niet een van ons, dat klopt he?' vroeg hij spottend en hij trapte een keer tegen Elliot aan. Hij knipte in zijn vingers en de twee engelen die hem mee hadden gevoerd bonden hem vast.

Elliot keek hem boos aan en reageerde niet op zijn vraag. 'Waarom?' Vroeg hij aan Tamani en stribbelde niet tegen toen ze hem vast bonden. 'Wat heeft het voor een nut om me weg te halen bij haar?'

Tamani lachte 'Waarom? Nou daarom juist, het weghalen bij haar zorgt ervoor dat ze kapot gaat. Ze kan je hier niet vinden en zal gek worden, vader zat laatst te denken om haar terug te nemen in de familie maar dat mag niet gebeuren' zei hij grijnzend 'Ik snap niet wat ze in je ziet, ze had nog beter met die moordvriendjes van haar kunnen gaan'