Het kleine tuinhuisje

Elliot slikte snel door en zei toen. 'Ja lekker.' Hij had zijn broodje bijna op, maar genoot er nog steeds van. Het was niet anders dan op aarde, maar met haar erbij was alles fijner en hij had honger.

'Oke' antwoorde ze en ze haalde wat sinaasapelsap uit de koelkast wat ze in twee glazen schonk. Ze liep er mee naar de bank en zette de bekers op tafel. 'Weet je, gisteravond bij Ethan was ik eigenlijk best boos op je' zei ze schuldig terwijl ze tegen hem aan kroop.

Elliot keek haar eerst dankbaar aan, maar dat veranderde al snel. 'Waarom was je boos op me?' Vroeg hij en at snel het laatste stuk van zijn broodje op. Hij had al zoiets verwacht.

'Ik dacht dat je echt niet wist dat hij ons wou vermoorden en... nouja jeweetwel' zei ze rustig. 'En toen ik van jou weg moest dacht ik ook echt dat je dood zougaan en ik was boos dat je me hem niet liet doden althans verwonden of iets, ik wou je niet kwijt'

Elliot keek van haar weg en grijnsde. 'Niet mijn slimste acties, maar ik wou gewoon dat hou niks overkwam. Dan had ik het mezelf nooit vergeven.' Zei hij spijtig.

'Het gaat nooit meer gebeuren, echt niet dat weet ik zeker en ik zou niet meer zonder je kunnen denk ik, ik wil het niet uitproberen' zei ze grijnzend. Ze dronk haar glas leeg en zette het weer op het tafeltje.

Elliot probeerde te glimlachen en knikte. 'Ik zou het ook niet uit willen proberen, maar laten we het er niet meer over hebben.' Snel dronk hij zijn glas leeg en glimlachte. 'Hoe laat is het?'

Isabella knikte en keek even naar de klok achter haar 'Zo'n elf uur' antwoorde ze. 'We zouden kunnen gaan als je wilt?'

'Je kunt mijn gedachten gewoon lezen.' Zei hij lachend en stond op. 'Dan doe ik wel een ander shirt aan dat niet onder het bloed zit.' Snel liep hij naar de kast en trok er een willekeurig shirt uit.

Isabella moest even lachen 'Tja, dat ga ik ook maar eens doen ja' zei ze grijnzend en ze liep naar haar kast waar zeook een schoon shirt uit pakte en aantrok. Ze controleerde haar messen en liep naar de deur.

Elliot liep snel naar haar toe en salueerde. 'Ik ben klaar commandant.' Zei hij op een lage toon. 'Laat naar.' Zei hij er snel achteraan en ging weer normaal staan.

Isabella keek hem even lachend aan 'Weet je, dat is helemaal niet nodig en ik wist niet dat je je stem zo laag kon krijgen' zei ze verbaasd. Ze opende de deur en liep naar buiten klaar om na hem de deur weer dicht te doen.

'Gelukkig,' Zei hij opgelucht en liep naar buiten. 'Wat doen jullie hier dan wel?'

'Hier is iedereen vriendschappelijk tegen elkaar, iedereen heeft hetzelfde lot dus dan kun je het maar beter gezellig houden'. Ze sloot de deur en liep richting de trainingszaal. Ze pakte een fluitje uit haar zak en speelde een melodietje, al snel kwamen Porton en Cornos aan gelopen 'Kunnen wij helpen Isabella?' 'Ja, we gaan trainen en we hebben een ongelukje met Tamani gehad'. Opeens begonnen ze raar te doen 'Is het waar?' 'Is wat waar?' 'nee, laat maar, wij staan wel op wacht' zei Porton grijnzend. Isabella haalde haar schouders op en liep verbaasd over hun reactie naar binnen.

Elliot keek de twee verbaasd aan en liep toen snel achter Isabella aan. 'Wat hebben die twee?' Vroeg hij verward. 'Weten ze het?'

'Ik zou het niet weten, echt niet' zei Isabella een beetje in de war. 'Ik ben bang dat iedereen het weet. Zelfs als we op het dak waren gaan staan en we hadden het geschreeuwd dan wisten minder mensen het dan nu' zei ze zuchtend. 'Maar goed, met welk wapen wil je trainen?' zei ze weer grijnzend.

Elliot keek even naar de bakken en haalde zijn Schouders op. 'Jij bent de trainster. Kies jij maar wat.' Zei hij grijnzend. Hij wist echt niet wat de helft van die dingen konden. Alleen de messen waren hem echt goed bekend.

'Nou ik denk dat je met wat lichtere mesjes moet leren vechten, dan kunnen we ze voor je laten maken, maar een goedendag kan ook niet verkeerd zijn om mee te vechten.. het zijn jou skills die verbeterd moeten worden dus kies iets leuks, ook al weet je niet wat het is'

'Ik ga toch maar voor die messen. Die oasen tenminste in mijn schoenen.' Zei hij grijnend en liep naar de bak.

Isabella glimlachte 'Nee, niet uit die bak' zei ze grijnzend. Ze liep even weg en haalde de drie gouden tevoorschijn 'Hier, deze zijn heel goed'

Elliot liep naar haar toe en bewonderde ze even. 'Oke dan.' Zei hij twijfelend en pakte en eentje. 'En wij maar klagen dat de goudprijs stijgt.'

'Niet overal schijnbaar' zei ze grijnzend 'Nou kijk, je bent iets zwaarders gewend dus je moet dit zien alsof het een verlengstuk van jezelf is en niet als een object waarmee je kan steken. Het lijkt al snel alsof je ze kunt breken maar dat is niet het geval, dus laat maar eens zien wat je er al mee kunt'

Elliot draaide het mes een paar keer in zijn handen en pakte het toen goed vast. 'Weet je het zeker?' Rustig stak hij ermee in loze lucht en grijnsde. 'Wat moet ik je laten zien?'

Isabella grijnde en haalde een dummie tevoorschijn 'Oke, jij steekt zo snel en precies mogelijk in de plaatsen die ik zeg oké?'. Ze ging naast de dummie staan en grijnsde 'Maag, hart, lever' zei ze snel.

Elliot stak een beetje onhandig. 'Wacht, waar zit de lever?' hij stak het mes willekeurig in de dummie en glimlachte. 'Ik weet niet zoveel over het lichaam.' Zei hij schuldig en pakte het mes weer.