Het kleine tuinhuisje

Elliot keek hem boos aan en spuugde in zijn richting. 'Ik ben een van haar moord vriendjes.' Hij worstelde even met de touwen, maar gaf het toen op. 'Dus je wilt haar niet terug in de familie en haalt me daarom weg. Wat ga je dan met mij doen? Want je moet weten dat je het niet zult overleven als ze me niet terug vind.' Zei hij rustig en probeerde zo zelfverzekerd mogelijk over te komen.

'O, ik hoef niks te doen ik heb Ethan jullie grote vriend en jij bent degene die haar straks gek maakt daar hoef ik niks voor te doen' zei hij lachend. Het hele plan lag klaar. Isabella rende naar haar huis toe, ze moest even nadenken waar Tamani hem heen had kunnen brengen.

Elliot keek hem vuil aan en begon weer met de touwen te worstelen. Hij mocht haar niks aandoen. Ook mentaal moest hij van haar afblijven. Elliot keek weer naar hem en grijnsde. 'Jij zult ons nooit kunnen scheiden. Jij zult leiden en smeken om de dood en als het zover is ben je ons dankbaar dat we je leven hebben ontnomen.' Hij lachte even en worstelde weer met de touwen.

Tamani schudde zijn hoofd. 'Ik doe haar geen pijn, dat mag jij voor me doen. Ze zal smeken om weer met mij te wonen' Hij keek naar hoe Elliot met de touwen aan het trekken was en schopte hem 'Stop met dat gekloot' zei hij boos. 'Je mag straks weer de stad in en als Isabella je ziet dan negeer je haar, als ze je aanraakt dan sla je haar, je kent haar niet meer. Ethan zal bij je in de buurt lopen om het te controleren dus geen grapjes' zei hij dwingend. Voor het eerst in tijden gebruikte hij haar eerste naam weer.

Elliot kreunde een keer en keek hem vuil aan. 'En wat als ik weiger?' Hij zou haar nooit slaan en haar negeren zou hij niet kunnen. Ze was alles voor hem. 'Je denkt toch niet echt dat ik jou vuile werk ga opkrappen?' Zei hij boos en begon weer met de touwen te worstelen. Ze moesten gewoon los. Hij wou naar haar toe.

'O, maar dat ga je wel, anders laat ik haar nu meteen ombrengen' zei hij lachend. 'Dus jij gaat het doen'. Isabella zat thuis met een glas cola op de bank. Ze zag nog voor zich hoe ze tegen zijn warme lichaam zat en voelde even alsof hij zijn lippen net van die van haar had gehaald. Ze hield van hem e Tamani had hem van haar gestolen en waarom? Ze schudde haar hoofd en beval zichzelf niet zo te dromen. Ze stond op en liep naar buiten. Het was al weer namiddag en het begon een beetje te schemeren. Ze ging op een stoepje zitten en keek even rond.

Elliot hield op met het rukken aan de touwen en keek van hem weg. Hoe kon hij dit nou van hem vragen. Hij knikte zachtjes en probeerde zijn woede en verdriet weg te stoppen. Hoe kon hij nou ooit doen alsof hij naar niet kende. Hij kon al niet tegen haar smekende blik.

Isabella begon weer luid te snikken en hield haar hoofd tussen haar benen. 'Nou dan gaan we maar he' zei Tamani grijnzend. Hij wenkte de twee engelen en liet die hem mee naar buiten nemen en een paar straten van Isabella's huis zette ze hem neer. 'Verkenners hebben gezien dat ze op het plein zit. Gewoon er langs lopen en daarna een winkel binnen gaan'

Elliot knikte zwakjes en wou wegrennen. Naar haar haar omhelzen en alles uitleggen, maar het kon niet. 'Waarom vermoord je me niet gewoon?' Vroeg hij aan Tamani en hoopte dat dat ook een optie was. Alles was beter dan zo tegen haar doen.

'Dan is de lol er af Elliot' zei Tamani grijnzend. 'Hup lopen' zei hij en hij duwde Elliot de straat op. Isabella hoorde wat gepraat verderop maar lette er niet op.

Elliot keek hem boos aan en liep het plein op. Rustig liep hij door in de richting van een winkel. Hij zou maar even door de raam kijken en dan terug gaan. Hij kon het niet verdragen om haar te zien, maar niks tegen haar ze zeggen.

Isabella hoorde voetstappen en keek even op. Dat kon niet. 'Elliot? Elliot!' riep ze verbaasd. Ze sprong gelukkig op en rende naar hem toe. Ze sprong lachend op zijn rug en drukte een kus in zijn nek 'Waar was je' fluisterde ze. Tamani stond om de hoek te lachen.

Elliot twijfelde even en gooide haar toen van zijn rug af. 'Wat doe je? Ben je gek ofzo? Rot toch op.' Zei hij boos en draaide zich snel weer om om niet haar gezicht te hoeven zien. Hij kon dit niet aan. Nog even en hij zou het niet meer houden. Snel liep hij door en ging voor het raam van de winkel staan om het te bewonderen.

Tamani en de rest knikte goedkeuren en keken naar Isabella's reactie. Isabella viel op de grond en kreunde even 'Elliot wat is er? Hebben ze je iets aan gedaan?' vroeg ze geschrokken. Hij was heel iemand anders. Ze liep naar hem toe en ging tussen hem en het raam in staan. Ze probeerde hem aan te kijken om een teken van herkenning te zien.

Elliot keek haar geïrriteerd aan. Hij greep naar haar keel, maar kneep er niet in ofzo. 'Ik weet wie of wat je denkt dat ik ben. Maar ik ken je niet en ik wil je ook niet kennen, dus laat me met rust.' Hij liet haar weer los en draaide zich om. Snel liep hij weg en probeerde nog recht te lopen en strak te kijken, maar vanbinnen was hij ingestort.

Isabella schrok nu echt 'Nee, Elliot dat kan niet' zei ze half snikkend. 'Kom terug, alstjeblieft, ik kan niet zonder je'. Tamani deed zijn hoofd om de hoek en wachte totdat Elliot hem zou zien en hij het teken kon gevn dat hij terug moest komen.

Elliot liep snel terug naar Tamani en keek hem woedend aan. Hij kon nog net een uitbarsting tegen gaan door zichzelf op zijn knieën te laten vallen en een keer tegen de grond te slaan. 'Ben je nu tevreden?' Vroeg hij boos en spande al zijn spieren aan. Dit was gewoon onmenselijk.

Isabella liet zichzelf op haar knieën zakken 'Laat me niet alleen' fluisterde ze huilend. Tamani lachte 'Dat heb je geweldig gedaan hoor,kom aar mee, vanacht slaap je in de hut'

Elliot stond op en had tot zijn spijt natte ogen. Hij keek nog even om naar het plein en wenste dat dit nooit was gebeurd. Op deze manier wou hij niet meer leven. Hij wou naar haar toe en niks anders. Hij zou zijn verontschuldigingen aanbieden en smeken om vergiffenis.

Wat hadden ze met hem gedaan? vroeg Isabella zich af. Ze raapte zichzelf bij elkaar en liep langzaam naar haar huis en liet zich op haar bed vallen. Vanacht had hij nog bij haar gelegen. Ze voelde zich alleen en rolde zichzelf op onder de dekens. Tamani lachte en beval de engelen hem mee te nemen. Toen ze bijhet krot waren werd Elliot naar binnen geduwd. 'Slaap lekker he' zei Tamani nog lachend en ze sloten de deur waarna zeweg gingen.

Elliot keek boos om en keek toen verveeld door het hutje. Hij wachtte tot de stemmen en geluiden weg waren en barste toen uit van woede en verdriet. De paal die midden in het hutje stond ramde hij een paar keer tot zijn vuisten blauw waren. 'Het spijt me.' Fluisterde hij en liep naar het matras achterin. Hij liet zich erop vallen, maar dwong zichzelf om wakker te blijven.

Isabella moest zichzelf in slaap gehuild hebben want toen ze wakker werd en in de spiegel keek waren haar ogen rood omrand en ze wist niet meer precies hoe ze in slaap was gevallen. Elliot hoorde bij haar en ze had nooit gedacht dat hij zo belangrijk voor haar zou worden. Ze moest maar weer eens op onderzoek uit. Misschien had Elliot wel gelijk en wilde hij haar niet kennen. De hele discussie van de avond ervoor speelde zich af en ze begon alles steeds meer te verwarren met de realiteit. Tamani en de jongens waren naar een hotel gegaan en hadden besproken wat ze met Elliot gingen doen.

Elliot had de hele nacht wakker gelegen, maar toen hij de eerste lichtstralen onder de deur doorkwamen kwam hij overeind en liep weer naar de paal. Hij sloeg er maar een keer tegen en viel toen weer op zijn knieën en liet zijn hoofd tegen de paal rusten. 'Isabella?' fluisterde hij.

Tamani maakte de deur van het krot open en grijnsde 'Lekker geslapen?' vroeg hij eigenlijk eerder aan het krot zelf dan aan Elliot. 'Ik en de jongens hebben besloten dat je voortaan die leuke klusjes mag gaan doen maar als je ook maar een ding fout doet is Isabella er geweest ja, begrijp je dat goed' zei hij grijnzend. Tamani keek Elliot spottend aan. 'Je bent net zoals die Porton en Cornos zo verliefd op haar, het is gewoon lachwekkend'

Elliot keek op en knikte. 'Wat moet ik me bij klusjes voorstellen?' Vroeg hij moe. Hij had er helemaal genoeg van. Het liefst sprong hij nu van een brug af. 'Ik vind jou lachwekkend.' zei hij spottend terug en liet zijn hoofd weer tegen de paal aan leunen.